«Ήθελα να κάνω ένα ταξίδι εκτός Ευρώπης και από το κοντινό μου περιβάλλον δεν υπήρχε κανείς διαθέσιμος. Τότε αποφάσισα ότι έπρεπε να βρω έναν άλλο τρόπο για να μπορέσω να ταξιδέψω. Μετά από συστάσεις φίλων για ανθρώπους που διοργανώνουν ταξίδια για solo travelers, έκανα την πρώτη μου απόπειρα και -άγνωστη μεταξύ αγνώστων- ξεκίνησα για το Μαρόκο!»
Η Παρασκευή Μαυριανού, στέλεχος στον χρηματοοικονομικό τομέα, περιγράφει στην «Κ» την απόφαση που πήρε τον Νοέμβριο του 2019 να ξεκινήσει από την Αθήνα για έναν μακρινό προορισμό ως μέλος ενός μικρού γκρουπ ταξιδιωτών που θα τους συναντούσε για πρώτη φορά. Η απόφαση, “άνοιγε” μπροστά της μια αληθινή, μεγάλη πρόκληση.
«Ξεκίνησα με επιφύλαξη. Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα είναι να ταξιδέψω με ανθρώπους που δε γνωρίζω, πώς θα είναι να μοιραστώ το δωμάτιο με κάποιον ξένο, πώς θα είναι η όλη εμπειρία», περιγράφει στην «Κ». «Όμως, γρήγορα αυτές οι ανασφάλειες και οι δεύτερες σκέψεις, εξανεμίστηκαν. Ο στόχος ήταν εξαρχής κοινός: να περάσουμε ωραία, να γνωρίσουμε μια νέα χώρα, νέες εμπειρίες και ανθρώπους. Αυτό κι έγινε».
Όταν το ταξίδι δεν μπορεί να περιμένει
Τα τελευταία χρόνια -και στην Ελλάδα- όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες, κυρίως νέοι, επιλέγουν να ταξιδέψουν σόλο: Είτε διοργανώνοντας οι ίδιοι το ταξίδι τους, είτε συμμετέχοντας σε κάποιο οργανωμένο γκρουπ λίγων ατόμων. Ξεκινούν μόνοι, όχι γιατί δεν έχουν φίλους ή οικογένεια, αλλά γιατί οι σύγχρονες συνθήκες ζωής και εργασίας συχνά δεν επιτρέπουν να εναρμονιστούν άδειες και μπάτζετ.
Η απόφαση, πάντως, να ταξιδέψουν μόνοι, ή να συμμετάσχουν σε γκρουπ άγνωστων (έστω για τις πρώτες ώρες) συνταξιδιωτών, τις περισσότερες φορές τούς βγάζει από το λεγόμενο “comfort zone”. «Δεν είναι μια απόφαση που την παίρνει κανείς εύκολα», διαπιστώνει ο Αναστάσης Σεράκης, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου στη Θεσσαλονίκη που οργανώνει road trips κυρίως στη Βόρεια Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Αμερική με εννιαθέσιο βαν. Το 90% των πελατών του, είναι solo travelers, που -όπως λέει- ως ταξιδιώτες διαθέτουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. «Είναι ανοιχτοί και ευέλικτοι άνθρωποι που οπωσδήποτε τους αρέσει η φύση, η κοινωνικοποίηση, να συζητούν με άλλους, να ανταλλάσσουν ιδέες, να τραγουδούν, ακόμη και να… χορεύουν στη βροχή», περιγράφει στην «Κ».
Μέχρι το 2019, ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης γραφιστικής εταιρείας, ωστόσο ένα ταξίδι με βαν στην Ευρώπη και ταυτόχρονα η απώλεια ενός καλού του φίλου τον έκανε να αλλάξει τρόπο σκέψης και προσανατολισμό. Ξεκίνησε -δοκιμαστικά- να οργανώνει κάποια πολυήμερα ταξίδια με βαν, έλαβε καλές κριτικές και, ξεπερνώντας κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια, ίδρυσε το εξειδικευμένο ταξιδιωτικό γραφείο. Πλέον διοργανώνει δυο τρία ταξίδια με βαν το μήνα, ενώ όπως λέει, για το επόμενο διάστημα έχει κανονίσει έξι τα οποία είναι ήδη “sold out”.
«Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε»
Το solo traveling αποτελεί μια ταξιδιωτική τάση που τείνει να καθιερωθεί, λέει ο Αναστάσης Σεράκης και εξηγεί: «Ο κορωνοϊός έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο σε αυτό. Αλλάξαμε τρόπο σκέψης και είπαμε “σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε”. Άρα, θα πάρω την απόφαση να ταξιδέψω κι ας μην μπορεί η παρέα μου. Βλέπουμε -πλέον- νέα παιδιά που παίρνουν ένα backpack και φεύγουν μακριά».
Στα τέσσερα χρόνια που οργανώνει road trips, ο ίδιος έχει δει ανθρώπους που, ενώ μέχρι το πρώτο ταξίδι δε γνωρίζονταν μεταξύ τους, στην πορεία δημιούργησαν παρέες, έγιναν φίλοι, συνταξιδιώτες, ακόμη και σύντροφοι στη ζωή.
Για τον 32χρονο Φώτη Τσάκαλο, που αυτήν την περίοδο ταξιδεύει με το βαν του Σεράκη στην Ισλανδία, ένας βασικός λόγος που επιλέγει, όπως λέει στην «Κ», να παίρνει μέρος σε αυτού του είδους τα ταξίδια είναι η κοινωνική δικτύωση. «Μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να κάνω “ταξιδιωτικούς φίλους”. Σε καθένα από αυτά, συναντώ χαλαρούς ανθρώπους, χωρίς άγχος, που με κάνουν να περνάω καλά».
Η Παρασκευή Μαυριανού, ετοιμάζεται σε λίγες μέρες να φύγει για ένα ακόμη ταξίδι με άγνωστη παρέα στα Lofoten Islands, στη Νορβηγία. «Αυτός ο τρόπος μικρών ταξιδιωτικών γκρουπ έχει δώσει την ευκαιρία σε όσους δε βρίσκουν την κατάλληλη παρέα, την κατάλληλη στιγμή, να μπορούν να “δραπετεύουν” όποτε θέλουν. Ξεκινάς μόνος ή μόνη σου και στο τέλος της ημέρας βρίσκεσαι με μια παρέα φίλων. Τάση ή όχι, για εμένα αποτελεί ιδανική επιλογή για να συνεχίσω να ταξιδεύω», εξηγεί.
«Να νιώσουν αυτοπεποίθηση»
Πώς είναι, όμως, να ταξιδεύεις χωρίς το “δίκτυ” ασφαλείας ενός οργανωμένου γκρουπ; Η Μαρία Κόφου, δημοσιογράφος και travel blogger αγάπησε τα ταξίδια όταν ως φοιτήτρια, παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα Erasmus ταξίδεψε στην Ισπανία. Εκεί συνειδητοποίησε πως ο κόσμος είναι τεράστιος και οι άνθρωποι πολύ ενδιαφέροντες για να περιοριστεί στις αποδράσεις εντός συνόρων. Όταν οι φίλοι της δεν μπορούσαν κάθε φορά να την ακολουθήσουν, άρχισε να ταξιδεύει μόνη της και να δημιουργεί νέους φίλους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Στο τέλος του 2017, έχοντας αφήσει πίσω της μία καλοπληρωμένη δουλειά γραφείου, αποφάσισε να ενισχύσει το ταξιδιωτικό blog της και ταυτόχρονα να παροτρύνει γυναίκες να την ακολουθήσουν σε ταξίδια ανά τον κόσμο.
«Ένιωσα την ανάγκη να δείξω σε άλλες γυναίκες πως μπορούν κι εκείνες να ζήσουν αυτήν την εμπειρία. Να κάνουν το βήμα να έρθουν μαζί μου και μέσα από το ταξίδι μας να νιώσουν την αυτοπεποίθηση, ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν στη συνέχεια μόνες τους», λέει στην «Κ» η Μαρία Κόφου.
Ως “σχεδιάστρια” ταξιδιωτικών εμπειριών, έχει ήδη συνοδεύσει περισσότερες από 100 γυναίκες σε ταξίδια από την Τοσκάνη μέχρι τη Σεούλ και από το Περού μέχρι τη Μογγολία. «Τουλάχιστον το 50% αυτών των γυναικών στην πορεία πήραν την απόφαση και οργάνωσαν κάποια ταξίδια μόνες τους», λέει η ίδια.
Οι κανόνες ασφαλείας
Το solo traveling πρέπει, όμως, να διέπεται από κανόνες ασφαλείας. Η Μαρία Κόφου, περιγράφει τους πιο βασικούς, εστιάζοντας στο να έχεις κάποιος την αίσθηση του κινδύνου, οποιαδήποτε στιγμή. «Πριν ξεκινήσεις θα πρέπει να έχεις σχεδιάσει ένα πλήρες, καλά οργανωμένο πρόγραμμα και να το έχεις μοιραστεί με κάποιον δικό σου, ώστε να γνωρίζει πού θα βρίσκεσαι κάθε μέρα του ταξιδιού. Είναι προτιμότερο να μένεις σε ένα κεντρικό σημείο, ώστε να μη χρειαστεί να μετακινηθείς με πολλά μέσα συγκοινωνίας μέσα στη νύχτα. Σημαντικό επίσης είναι να αγοράσεις, μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, μία τοπική κάρτα sim για να έχεις επαφή με τους δικούς σου οποιαδήποτε στιγμή. Τέλος, μπορείς να κάνεις την αρχή από την Ελλάδα. Κάθε βήμα πρέπει να γίνεται αργά και σταθερά».
Βέβαια, η αρχή δεν είναι πάντα εύκολη. Ακόμη και για την έμπειρη Κόφου, μεσολάβησαν αρκετά χρόνια μέχρι να καταφέρει να εξοικειωθεί στην ιδέα ότι ταξιδεύει μόνη. «Χρειάστηκε εσωτερική δύναμη για να ξεπεράσω τα στερεότυπα από τις προηγούμενες γενιές και να μην ντρέπομαι για το γεγονός ότι βρισκόμουν εκεί για τον εαυτό μου. Με τα χρόνια, όμως, αυτό έγινε λυτρωτικό και απελευθερωτικό. Σήμερα, νιώθω ότι πλέον είναι πολύ λίγα αυτά που δεν μπορώ να διαχειριστώ στη ζωή μου», καταλήγει.
