Στα τέλη Δεκεμβρίου 1963, σχεδόν δύο μήνες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης μειοψηφίας της Ενωσης Κέντρου, ο ηγέτης του κόμματος, Γεώργιος Παπανδρέου, διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει εκλογές.
Μη θέλοντας να κυβερνήσει βασιζόμενος στην ψήφο ανοχής που του προσέφερε η ΕΔΑ στη Βουλή και χωρίς να «ενδίδει» στην επιθυμία των ανακτόρων και της ΕΡΕ περί κυβέρνησης συνασπισμού των δύο αστικών κομμάτων –σχέδιο που υποστηρίχθηκε μεταξύ άλλων με την επίκληση της κυπριακής κρίσης, η οποία εκδηλώθηκε με το ξέσπασμα των διακοινοτικών συγκρούσεων στις 21 Δεκεμβρίου– ζήτησε τη διεξαγωγή εκλογών εκ νέου, ώστε να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ενωσης Κέντρου.
Την επομένη των εκλογών, στις 17 Φεβρουαρίου 1964, η «Καθημερινή» ανακοινώνει στο πρωτοσέλιδό της: «Η Ενωσις Κέντρου λαμβάνει απόλυτον πλειοψηφίαν».
Πράγματι, η Ενωση Κέντρου συγκέντρωσε το ιστορικό για τις ελληνικές εκλογές ποσοστό του 52,7% των ψήφων και 171 έδρες, κερδίζοντας ψήφους τόσο από τα δεξιά της όσο και από τα αριστερά της. Η Ε∆Α εξασφάλισε το 11,8% των ψήφων και 22 έδρες, ενώ η συνεργασία ΕΡΕ-Προοδευτικών μόνο το 35,3% των ψήφων και 107 έδρες.
«Ο ελληνικός λαός κατέστησε σαφή την θέλησίν του να κυβερνηθή από την Ενωσιν Κέντρου. H κοινοβουλευτική πλειοψηφία της είναι μεγάλη και ο κ. Παπανδρέου διαθέτει πλέον την απόλυτον αυτοδυναμίαν την οποίαν εζήτησε. […]
Η νέα κοινοβουλευτική πραγματικότης καθορίζει ήδη εις την Εθνικήν Ριζοσπαστικήν Ενωσιν τον ρόλον της εθνικόφρονος αντιπολιτεύσεως», συνεχίζει στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα.
«Εξ άλλου, ο έλεγχος των πράξεων της Κυβερνήσεως του Κέντρου δεν ημπορεί παρά να είναι άγρυπνος.
Ο,τι εδόθη ως δείγμα γραφής κατά τας πεντήκοντα ημέρας της προηγουμένης Κυβερνήσεώς του, δεν επιτρέπει ηρέμους σκέψεις.
