Τον Ιούνιο του 1963, η ένταση που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται στις σχέσεις του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Στέμματος έφτασε στο αποκορύφωμά της. Το απόγευμα της 11ης Ιουνίου ο βασιλιάς Παύλος δέχεται την παραίτηση που είχε υποβάλει ο Μακεδόνας πολιτικός. Αφορμή της παραίτησής του στάθηκε η απόρριψη της εισήγησής του περί ματαίωσης της επίσημης επίσκεψης των βασιλέων στο Λονδίνο, με αιτιολογία την αποφυγή αντίστοιχων περιστατικών με εκείνο της Μπέτυς Αμπατιέλου, τον Απρίλιο του 1963, τα οποία αμαύρωναν την εικόνα της ελληνικής βασιλικής οικογένειας.
Στην πραγματικότητα, η ρήξη στις σχέσεις Καραμανλή – Παλατιού οφειλόταν μεταξύ άλλων στις προσπάθειες του πρωθυπουργού για αναθεώρηση του Συντάγματος, προκειμένου να ενισχυθεί η εξουσία της κυβέρνησης. Για τον Κων. Καραμανλή οι βασιλικές παρεμβατικές πρακτικές ήταν ασυμβίβαστες με το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας.
Ο αρχηγός της ΕΡΕ απέβλεπε σε άμεση προσφυγή στις κάλπες με το ισχύον πλειοψηφικό σύστημα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεκτό από το Στέμμα, ούτε από την Ενωση Κέντρου και έτσι υιοθετήθηκε η συμβιβαστική λύση του σχηματισμού μεταβατικής κυβέρνησης υπό τον Π. Πιπινέλη. Επειτα από πιέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, αυτή αντικαταστάθηκε από υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Στ. Μαυρομιχάλη, και η χώρα οδηγήθηκε στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου. Η Ενωση Κέντρου αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, φέρνοντας στην ηγεσία της χώρας τις κεντρώες δυνάμεις για πρώτη φορά ύστερα από 11 χρόνια.
