Η θεία της Βικτώριας ήταν μανιώδης συλλέκτρια. Το σπίτι της ξεχείλιζε από καινούργια και παλιά αντικείμενα, μερικά χρηστικά, άλλα καθαρά διακοσμητικά, ρούχα αφόρετα με το καρτελάκι τους, κοσμήματα μικρής και μεγαλύτερης αξίας. «Όταν η θεία μου πέθανε κληρονόμησα το διαμέρισμα που έμενε και μαζί και το περιεχόμενο του. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω με όλα αυτά τα αντικείμενα. Η θεία μου δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο στο τι μάζευε. Οι φίλοι μου όταν τα είδαν τα χαρακτήρισαν ως σαβούρα και με προέτρεψαν να τα πετάξω. Πράγματι, άρχισα να αδειάζω το σπίτι γεμίζοντας μεγάλες σακούλες σκουπιδιών. Τα περισσότερα όμως από αυτά που πετούσα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και σιγά σιγά άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις».
«Τα κέρδη μου ήταν πάνω από 10.000 ευρώ. Ακόμα μετανιώνω για τις πρώτες σακούλες που πέταξα».
Η Βικτώρια αποφάσισε να δει κατά κατά πόσο θα μπορούσε να πουλήσει ένα μέρος της ετερόκλητης συλλογής της θείας της. Ξεκίνησε να βγάζει φωτογραφίες και να τις ανεβάζει σε πλατφόρμες με αγγελίες. Για να υπολογίσει την τιμή που θα ζητούσε, έψαχνε πρώτα να βρει παρόμοια αντικείμενα στο διαδίκτυο. «Σε ορισμένα αντικείμενα, όπως στα κρύσταλλα και τα διακοσμητικά που είχαν συγκεκριμένες επωνυμίες ήταν πιο εύκολο, άλλα όμως τα κοστολόγησα τελείως στην τύχη». Ήταν η περίοδος του lockdown και -όπως παραδέχεται- αυτή η ενασχόληση την κράτησε απασχολημένη και σε εγρήγορση. «Τελικά πούλησα σχεδόν τα πάντα και με τα χρήματα που έβγαλα πλήρωσα την ανακαίνιση του διαμερίσματος. Τα κέρδη μου ήταν πάνω από 10.000 ευρώ. Ακόμα μετανιώνω για τις πρώτες σακούλες που πέταξα».
Online ανταλλαγές
Με μια περιήγηση στις δημοφιλέστερες σελίδες αγγελιών αντιλαμβανόμαστε πως η ηλεκτρονική αγορά των μεταχειρισμένων περιλαμβάνει μια ανεξάντλητη γκάμα κατηγοριών, που μοιάζει να έχει αποτινάξει από πάνω της οποιοδήποτε αίσθημα ντροπής ή αμηχανίας. Η πρώτη ζωή των αντικειμένων είναι σε πολλές περιπτώσεις εξαιρετικά βραχύβια, ειδικά στην κατηγορία «ρούχα». Μεταξύ άλλων συναντάμε φορέματα από επώνυμες κολεξιόν οι οποίες κυκλοφόρησαν μόλις πέρσι. Εδώ οι ιδιοκτήτριες δεν αποζητούν υποχρεωτικά το χρηματικό αντίτιμο, αλλά είναι διαθέσιμες να τα ανταλλάξουν με άλλα φορέματα της ίδιας, ή κάποιας αντίστοιχης μάρκας που όπως γενικόλογα διευκρινίζουν «θα μου αρέσουν».
Πιο συγκεκριμένος είναι ο ιδιοκτήτης ενός ζευγαριού γυαλιών αεροπόρου του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, που εμφανίζεται διατεθειμένος είτε να τα πουλήσει για 480€, είτε να τα ανταλλάξει με ένα από τα τελευταία μοντέλα IPhone, αρκεί -όπως διευκρινίζει- «η μπαταρία του να φτάνει έστω στο 80%»! Ο ίδιος έχει αναρτημένο το τηλέφωνό του για να διευκολύνει την επικοινωνία. Η Βικτώρια μας διευκρινίζει πως απέφευγε να δώσει το τηλέφωνο της στους υποψήφιους αγοραστές και προσπαθούσε να επικοινωνεί μαζί τους αποκλειστικά μέσω μηνυμάτων.
Ενας θαυμαστός κόσμος από αντίκες
Αντιθέτως, ο Ευθύμης από τη Λάρισα που διατηρεί προφίλ σε τρεις διαφορετικές σελίδες με αγγελίες, καθώς και στο Marketplace του Facebook, απολαμβάνει την επικοινωνία με τον κόσμο. «Πουλάω αποκλειστικά και μόνο αντίκες. Δεν με ενοχλεί να δώσω το τηλέφωνό μου σε κάποιον που θα το ζητήσει. Για να φτάσει να με καλέσει σημαίνει πως ενδιαφέρεται σοβαρά να αγοράσει. Συνήθως όμως θα στείλουν μήνυμα, πολλές φορές τυποποιημένο, όπου θα ρωτάνε αν το προϊόν που βλέπουν είναι ακόμα διαθέσιμο. Το ότι μου ζητάνε να τους κάνω χαμηλότερη τιμή και το ότι παζαρεύουν είναι δεδομένο. Το χειρότερο όμως είναι όταν με ειρωνεύονται όπως τις προάλλες που κάποιος μου έστειλε για ένα μου αντικείμενο «το έχεις απούλητο εδώ και δύο μήνες, δεν το βαρέθηκες;». Προσωπικά δεν το βλέπω σα δουλειά, αλλά σαν χόμπι. Επειδή με τα χρήματα που βγάζω αγοράζω νέες αντίκες ξέρω πως ποτέ δεν θα έχω σοβαρό κέρδος».
Αντίστοιχα και στην περίπτωση της Μαρίας, η παράμετρος των εισόδων δεν ήταν το βασικότερο κίνητρο. Η ίδια ζει σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, λογοτεχνικά και επιστημονικά. «Όποιος έμπαινε στο σπίτι μας το παρομοίαζε με βιβλιοπωλείο. Κάποια στιγμή πριν δυο περίπου χρόνια, και ενώ είχα βγει στη σύνταξη, αναρωτήθηκα τι θα γίνουν όλα αυτά όταν ο άντρας μου και εγώ θα φύγουμε από τη ζωή; Στα σπίτια των παιδιών μας δεν χωράνε, ούτε ταιριάζουν με τα ενδιαφέροντα τους, άρα θα πεταχτούνε;» Η Μαρία τότε έμαθε για μια ελληνική πλατφόρμα που πουλάει μεταχειρισμένα βιβλία και άρχισε δειλά να καταχωρεί ορισμένους τίτλους. Οι πρώτες παραγγελίες δεν άργησαν να έρθουν και αποφάσισε να ενισχύσει το ηλεκτρονικό της μαγαζάκι, που πλέον αριθμεί περίπου 2.000 βιβλία προς πώληση.
«Αυτό που κατάλαβα είναι πως όλα τα βιβλία κάποια στιγμή μπορεί να πουληθούν. Ακόμα και ένα εκκλησιαστικό βιβλίο της δεκαετίας του ‘60 που έλεγα πως δεν πρόκειται να ενδιαφέρει κανέναν, μέχρι και αυτό πωλήθηκε. Σίγουρα αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι τα εξαντλημένα, όσα δηλαδή ο κόσμος δεν μπορεί να βρει στα βιβλιοπωλεία. Αν αφαιρέσουμε την προμήθεια που κρατάει η πλατφόρμα τα έσοδα μου είναι περίπου 200-300€ μηνιαίως. Τα δικά μου βιβλία είναι σχετικά ακριβά, οι περισσότεροι έχουν τις τιμές τους γύρω στα 2 με 5€. Έχω παρατηρήσει όμως πως και ο κόσμος τον τελευταίο καιρό είναι πιο μαζεμένος. Δεν θα αγοράσουν πολλά βιβλία σε μια παραγγελία όπως έκαναν όταν πρωτοξεκίνησα, τώρα τα παίρνουν ένα – ένα. Αυτό που μου δίνει απεριόριστη χαρά είναι οι θετικές κριτικές που λαμβάνω. Φροντίζω ξεχωριστά το κάθε δέμα που στέλνω και χαίρομαι που οι «πελάτες μου» δείχνουν να το εκτιμούν».
