«Πριν ξεκινήσει το ταξίδι τους είχαν για δεκάδες μέρες κλεισμένους σε δωμάτια, με ελάχιστο φαγητό. Σε κάποιους είχαν πάρει και τα κινητά ώστε να μην έχουν καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τεράστια αγωνία για το ταξίδι, δεν γνώριζαν καν τη διαδρομή που θα ακολουθούσαν. Ο τρόπος που γίνεται η διακίνηση είναι τουλάχιστον απάνθρωπος. Τους παίρνουν τα χρήματα, τους κλειδώνουν σε σπίτια και κάποια στιγμή τους μεταφέρουν στο πλοίο. Ρωτάει ο κόσμος «μα καλά, δεν ήξεραν πού πάνε; Δεν είχαν δει το πλοίο;» Όχι, δεν το είχε δει κανείς τους, δεν γνώριζαν το παραμικρό, ούτε καν ποια μέρα θα ξεκινήσουν».
Ο Νίκος Μπαλτάς, αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Φορέων Ψυχικής Υγείας «Αργώ» και συντονιστής της ομάδας παρέμβασης περιγράφει πως η πρώτη εικόνα που συνάντησε στην Καλαμάτα ήταν ανθρώπων αφυδατωμένων και εξαντλημένων, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. «Οι ηλικίες τους ξεκινάνε από τα 14 και φτάνουν έως τα 30-35 το πολύ. Στην προσπάθεια μας να δώσουμε τις πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας ακούσαμε από πάρα πολλούς το ερώτημα “γιατί δεν πέθανα και εγώ;”, εννοώντας πως θα προτιμούσαν να έχουν πεθάνει παρά να χρειαστεί να ζουν με αυτές τις μνήμες».
Οι γυναίκες και τα παιδιά
Ο κύριος Μπαλτάς μας εξηγεί πως μέσα στο πλοίο που ναυάγησε ανοιχτά της Πύλου υπήρχαν ουσιαστικά δύο «ομάδες» ανθρώπων: Η πρώτη, ήταν οι γυναίκες και τα παιδιά που ταξίδευαν για να συναντήσουν τους συζύγους και πατεράδες τους, οι οποίοι ήδη είχαν διαφύγει και ξεκινήσει τις ζωές τους στην Ευρώπη. «Πριν λίγες ώρες ήρθε στο νοσοκομείο της Καλαμάτας ένας Σύρος που μένει πλέον στη Γερμανία. Ο άνθρωπος αυτός ψάχνει τη γυναίκα του και το παιδί του. Παρόλο που του είπαμε πως δεν έχει διασωθεί καμία γυναίκα και κανένα παιδί, δεν έφευγε. Μέχρι και τώρα που μιλάμε είναι εκεί, περιμένει.
Ο μοναδικός επιζών
Η δεύτερη «ομάδα» που ταξίδευε με το πλοίο ήταν αυτοί ακριβώς οι άντρες, που κάνουν πρώτοι το άνοιγμα στην Ευρώπη, με σκοπό να «τραβήξουν» μετά και τις οικογένειες τους. Ανάμεσα στους διασωθέντες είναι και ένας νεαρός Σύρος 25 χρονών, που αποφάσισε μαζί με άλλα 25 άτομα από το χωριό του να κάνουν όλοι μαζί αυτό το βήμα, αυτό το ταξίδι. Ο ίδιος είναι ο μοναδικός που επιβίωσε και μας ρωτούσε συνέχεια πού μπορεί να βρει τους υπόλοιπους».
«Το παιδί που αναζητούσαν ήταν αυτό που έκλαιγε μπροστά μου»
Μια από τις περιπτώσεις που συγκίνησαν ιδιαίτερα τον κύριο Μπαλτά ήταν ενός άλλου Σύρου, 26 χρονών, οδοντιάτρου, ο οποίος ζητούσε επίμονα να πάρει τηλέφωνα τους γονείς του, να τους ενημερώσει πως είναι καλά. «Του εξηγήσαμε πως είχαμε δημιουργήσει μια διαδικασία και πως πρέπει πρώτα να τελειώσουμε με κάποια χαρτιά που θα έπρεπε να συμπληρώσουμε και πως αμέσως μετά θα έπαιρνε τηλέφωνο. Του ζητήσαμε απλά να κάνει λίγη υπομονή. Άρχισε να κλαίει και να μας λέει πως η μητέρα του δεν είναι καλά, πως θα ανησυχεί και πως πρέπει να της μιλήσει. Ένιωθα τόσο άσχημα να τον βλέπω σε αυτήν την κατάσταση, τα χέρια μου όμως ήταν δεμένα. Εκείνη την ίδια στιγμή με κάλεσε ένας ιερέας, επίσης Σύρος, με τον οποίο συνεργαζόμαστε στους Αγίους Αναργύρους. Μου είπε πως είναι τέσσερα παιδιά από το χωριό του και πως οι γονείς τους έχουν τρελαθεί από την ανησυχία τους και τον παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο και αν θα μπορούσα να κοιτάξω μήπως έχουν διασωθεί. Μου έδωσε τα ονόματα και σοκαρίστηκα όταν αντιλήφθηκα πως το ένα από τα παιδιά που αναζητούσαν ήταν αυτό που έκλαιγε μπροστά μου… Ήταν τέσσερις φίλοι, έχουν διασωθεί οι τρεις.
«Το μόνο που έχουν προλάβει να ζήσουν είναι ο πόλεμος».
Ο αριθμός των αγνοουμένων είναι –σύμφωνα με τις μαρτυρίες- τεράστιος. Όλοι όσοι μιλήσε ο κύριος Μπαλτάς και η ομάδα του είπαν πως πάνω στο πλοίο ήταν περίπου 750 άτομα. Ανάμεσα στους διασωθέντες υπάρχουν και ανήλικα παιδιά, 14 – 15 χρονών που ταξίδευαν μόνα τους, χωρίς τους γονείς τους. Ο σκοπός τους ήταν να τα καταφέρουν να φτάσουν στους συγγενείς τους που τους περίμεναν στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τον κύριο Μπαλτά, ήδη γίνονται οι ενέργειες να μεταφερθούν σε μονάδες ασυνόδευτων ανηλίκων. «Η πλειονότητα των ανθρώπων που συναντήσαμε ήταν νέοι άντρες από τη Συρία που το μόνο που έχουν προλάβει να ζήσουν είναι ο πόλεμος. Ανάμεσά τους ήταν ένα παιδί που μας έδειχνε συνέχεια τα πόδια του, ήταν σημαδεμένα και τραυματισμένα από πυροβολισμούς. Αυτοί οι άνθρωποι τρέχουν να φύγουν μακριά, θέλουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή».
