Ο Γρηγόρης Καρύδης είναι εθελοντής στην Πυροσβεστική Υπηρεσία του Μαρκόπουλου και εδώ και τρεις μέρες βρίσκεται διαρκώς στη μάχη με τις φλόγες. «Υπάρχουν συνέχεια αναζωπυρώσεις» μας λέει. «Έχω κάψει τα μάτια μου από τον καπνό, το ίδιο και οι συνάδελφοι μου».
Εξηγεί πως μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντά ο ίδιος και οι υπόλοιποι εθελοντές είναι όταν ζητούν από τον κόσμο να εγκαταλείψει τα σπίτια του. «Είναι σαν να τους ζητάμε να εγκαταλείψουν τις ζωές τους, τις περιουσίες τους. Δυσκολεύονται πάρα πολύ και το καταλαβαίνω. Εμείς από την πλευρά μας τους λέμε πως τα υλικά αγαθά μπορούν να ξαναγίνουν και πως προτεραιότητα έχει η ζωή τους, δεν αξίζει να την χάσουν για ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο».
«Όποιος δεν έχει σταθεί απέναντι στη φλόγες δεν μπορεί να καταλάβει. Και εγώ ο ίδιος όταν μπήκα στον εθελοντισμό αναθεώρησα πολλά πράγματα»
Επισημαίνει πως μπορεί η κάθε αυλή να έχει ένα λάστιχο, αλλά αυτή δεν ήταν μια φωτιά που μπορούσε να αντιμετωπιστεί έτσι εύκολα και είναι ελάχιστα τα σπίτια που έχουν σύστημα πυρόσβεσης. «Όποιος δεν έχει σταθεί απέναντι στη φλόγες δεν μπορεί να καταλάβει. Και εγώ ο ίδιος όταν μπήκα στον εθελοντισμό αναθεώρησα πολλά πράγματα. Είναι τελείως διαφορετική η κατάσταση όταν απομακρύνεσαι από την ασφάλεια του καναπέ σου», τονίζει.
«Εδώ είναι η ζωή μας»
Ο ίδιος είναι κάτοικος Αναβύσσου και τα συναισθήματα είναι -όπως λέει- πολύ έντονα. «Το κάθε σπίτι που καίγεται είναι δικό μας σπίτι. Δεν κοιτάμε ποιος είναι ο ιδιοκτήτης, προσπαθούμε να τα σώσουμε όλα. Εδώ είναι η ζωή μας, εδώ έχουμε επιλέξει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Όταν μπαίνουμε σε μια φωτιά δεν βάζουμε σε προτεραιότητα τη ζωή μας και για αυτόν τον λόγο δεν φοβόμαστε κιόλας. Η οικογένεια μου είναι αυτή που φοβάται για μένα. Δυστυχώς ούτε σήμερα θα ξεκουραστούμε. Μέχρι και πριν λίγη ώρα ήμουν σε μια αναζωπύρωση. Αν δεν κόψει ο αέρας δεν θα ηρεμήσουμε».
Η Ιωάννα Διαμαντή είναι εδώ και έξι χρόνια εθελόντρια πυροσβέστης. «Πάω όπου με χρειάζονται και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε πυρόσβεση της περιοχής. Τα Καλύβια, η Σαρωνίδα και το Λαγονήσι έχουν ξανακαεί. Την περιοχή την ξέρω, εδώ μένω και τα μέρη μου τα πονάω διπλά», λέει.
Αυτή τη φορά συνέδραμε στις προσπάθειες πυρόσβεσης με την εθελοντική ομάδα “Άρτεμις Κερατέας”. «Γνωριζόμαστε σχεδόν όλοι μεταξύ μας. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες και το μικρό όχημα που είχαμε εμείς δεν μας έδινε πολλά περιθώρια. Μας έλεγαν πού έπρεπε να πάμε και εμείς σπεύδαμε».
«Βέβαια έχει τύχει να ακούσω και το “καλά, εσένα στείλανε;”. Δεν δίνω σημασία, αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Μακάρι να ήταν η μόνιμη δουλειά μου»
Στην ερώτηση πώς αντιδρά ο κόσμος απέναντι σε μια γυναίκα εθελόντρια πυροσβέστη απαντά πως δείχνει τον θαυμασμό του, ειδικά οι μεγαλύτερες γυναίκες. «Βέβαια έχει τύχει να ακούσω και το “καλά, εσένα στείλανε;”. Δεν δίνω σημασία, αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Μακάρι να ήταν η μόνιμη δουλειά μου».
Όσο για το ρίσκο που αναλαμβάνει; «Από όταν απέκτησα την κόρη μου έχω πιάσει τον εαυτό μου να φοβάται πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν. Ειδικά όμως αυτές τις μέρες δεν φοβήθηκα σχεδόν καθόλου», λέει. «Ήμασταν πολλά άτομα και όταν είσαι εθελοντής ξέρεις πως ο διπλανός σου θα σε βοηθήσει».
Μαζί της ήταν και ο Χρήστος Κοντογιάννης, επίσης μέλος της ομάδας “Άρτεμις Κερατέας”. «Είμαι εθελοντής από το 2012 στο Πυροσβεστικό Σώμα. Όποτε χρειάζεται κάνουμε περιπολίες, ενώ συμμετέχουμε και στις πυροσβέσεις. Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Η πυρκαγιά του 2007, όταν κάηκε το Πάνειο Όρος, ήταν για εμάς ένα ορόσημο», σημειώνει.
Την πρώτη του χρονιά ο Νικηφόρος λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου του, σε μια πυρκαγιά στον Κουβαρά τραυματίστηκε σοβαρά με εγκαύματα στο σώμα και το πρόσωπο
Η πυρκαγιά του 2007 έχει σημαδέψει και τον Νικηφόρο Ρέρρα που ήδη από 15 χρονών ανέπτυξε ιδιαίτερη ευαισθησία για τα ζητήματα περιβάλλοντος και την πυρόσβεση. Από το 2011 που ενηλικιώθηκε, έως το 2016, ήταν εθελοντής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Την πρώτη του χρονιά λόγω του υπερβάλλοντα ζήλου του, σε μια πυρκαγιά στον Κουβαρά τραυματίστηκε σοβαρά με εγκαύματα στο σώμα και το πρόσωπο. Λόγω αυτού του τραυματισμού του κατατάχτηκε με εύφημο μνεία στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Μαρκοπούλου.
«Το 2007 είχαμε χάσαμε τον Βασίλη»
«Δεν είναι να υπερβολή να πω ότι αυτές τις στιγμές ανακάλεσα μνήμες που δεν θα ήθελα να τις ζήσει κάποιος άλλος. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που δεν υπήρξε κάποιος σοβαρός τραυματισμός σε συναδέλφους και εθελοντές. Το 2007 είχαμε χάσαμε έναν εθελοντή, τον Βασίλη Φιλίππου στο Πάνειο Όρος. Οι εθελοντές συνήθως είναι κάτοικοι των περιοχών, γνωρίζουν καλά τους χωματόδρομους και μας οδηγούν σε ασφαλή σημεία. Στην ευρύτερη περιοχή του Κουβαρά τα θεμέλια των εθελοντικών ομάδων τα έχει βάλει ο Δημήτρης Σόφος, που ήταν και ο δάσκαλος μου στην πυρόσβεση. Ελπίζω να κοπάσει ο άνεμος και να κλείσουν πανελλαδικά όλα τα συμβάντα».
Ο Κωνσταντίνος Μητρογιάννης ανήκει, όπως και ο Γρηγόρης, στην Πολιτική Προστασία του δήμου Σαρωνικού και τον τελευταίο χρόνο δραστηριοποιείται ως εθελοντής πυροσβέστης στην Πυροσβεστική Υπηρεσία του Μαρκόπουλου. Στις 17 Ιουλίου ο ίδιος και η ομάδα του ήταν σε εγρήγορση. «Είχαν αποτραπεί επεισόδια τις προηγούμενες μέρες αυτή όμως ξέφυγε λόγω του καιρού και των δυσμενών καιρικών συνθηκών υψηλών θερμοκρασιών –ήταν ιδιαίτερες οι συνθήκες» λέει.
«Προτεραιότητα μας οι ανθρώπινες ζωές»
Κατά την άφιξή τους στη λεωφόρο Λαυρίου φαινόταν πως θα ήταν ένα ακόμα ελεγχόμενο επεισόδιο, η εξέλιξη όμως ήταν διαφορετική. «Φύσηξε και η φωτιά μετατοπίστηκε πέρα από το σημείο που είχε ξεκινήσει παίρνοντας μεγάλες διαστάσεις. Δεν καταφέραμε να την ελέγξουμε, παρόλο που είχαμε πέσει πολλές μονάδες πάνω της. Κινηθήκαμε σε Κουβαρά, Σαρωνίδα, Λαγονήσι, Καλύβια και Ανάβυσσο. Κάναμε πολλές διασώσεις, τόσο ανθρώπων όσο και κατοικιών».
Ο ίδιος επισημαίνει πως η μεγαλύτερη ζημιά, και αντίστοιχα ο μεγαλύτερος αγώνας έγινε στη Σαρωνίδα, ψηλά στα σπίτια στο Πανόραμα και περιφερειακά στα Καλύβια. «Δεν ήταν λίγες οι φορές που η φωτιά προχώρησε μέσα στα σπίτια. Οι άνθρωποι συνήθως είναι διστακτικοί στο να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Σκέφτονται ότι αν μείνουν μπορεί και να τα σώσουν. Δεν είναι όμως έτσι. Το πρώτο που πρέπει να προστατεύσουν είναι η ζωή τους. Τα υπόλοιπα καλούμαστε να τα σώσουμε εμείς. Φυσικά και η δική μας προτεραιότητα είναι να προφυλάξουμε τις ανθρώπινες ζωές, τα ζώα και έπονται οι περιουσίες».
Οι πολλές διασώσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει ο Κωνσταντίνος έχουν συγκεντρώσει όπως λέει αντίστοιχα και ένα μεγάλο συγκινησιακό φορτίο. «Οι κάτοικοι μεγαλύτερης ηλικίας μας βλέπουν σαν σωτήρες και είναι και πιο διαχυτικοί απέναντί μας. Αυτοί μας βλέπουν σαν παιδιά τους και εμείς τους αντιμετωπίζουμε σαν γονείς και σαν παππούδες μας, είναι αμοιβαίο».
Τη φωτιά δεν πρέπει να τη φοβόμαστε, αλλά να τη σεβόμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπερεκτιμήσει κάποιος τις δυνατότητες του, γιατί τότε είναι εκτεθειμένος
Όλο αυτό, όπως λέει, έχει ένα ρίσκο για τον ίδιο κι ένα κόστος για τους δικούς του ανθρώπους. Φροντίζει ωστόσο να κρατάει όσο μπορεί την απαιτούμενη ισορροπία. «Οι δικοί μου άνθρωποι σαφώς με εμπιστεύονται, αλλά ταυτόχρονα ανησυχούν κιόλας. Τη φωτιά δεν πρέπει να τη φοβόμαστε, αλλά να τη σεβόμαστε. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπερεκτιμήσει κάποιος τις δυνατότητες του, γιατί τότε είναι εκτεθειμένος. Υπάρχει μια ζυγαριά, ένα λεπτό νήμα πάνω στο οποίο κινούμαστε προκειμένου να κρατάμε μια ισορροπία. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μια κίνηση είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά. Είναι τα λελογισμένα ρίσκα που παίρνει ο καθένας από εμάς».
