Μετά την κατάρρευση της πέμπτης κυβέρνησης του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, στις 5 Ιανουαρίου 1978, την πρωθυπουργία στην Τουρκία ανέλαβε ο Μπουλέντ Ετσεβίτ. Ηδη από τις πρώτες δηλώσεις του έκανε λόγο για την ανάγκη ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και του Κυπριακού. Ωστόσο, η ελληνική πλευρά δεν έβρισκε απολύτως πειστικές τις προθέσεις του Τούρκου πρωθυπουργού, καθώς η Τουρκία είχε απορρίψει ή αγνοήσει τις προτάσεις της Ελλάδας για τη διευθέτηση όλων των εκκρεμοτήτων. Oπως εξηγούσε και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, από τη μεριά της η Ελλάδα είχε αποδείξει την προσήλωσή της στην ειρηνική επίλυση των προβλημάτων.
Λαμβάνοντας πάντα υπόψη την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, η οποία εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση, ο Κων. Καραμανλής δέχθηκε την πρόσκληση σε διάλογο με τον Τούρκο ομόλογό του. «Πολύωρα τετ-α-τετ Καραμανλή-Ετσεβίτ», έγραφε η «Καθημερινή» για να περιγράψει την έναρξη των συνομιλιών στο Μοντρέ της Ελβετίας, στις 10 Μαρτίου 1978.
Στην πραγματικότητα, οι διήμερες συνομιλίες στο Μοντρέ δεν κατέληξαν σε κάτι ουσιαστικό. Η μόνη απόφαση που ελήφθη ήταν η συνέχιση των διμερών επαφών σε επίπεδο γ.γ. των ΥΠΕΞ. Καμία από τις δύο χώρες δεν υπαναχωρούσε στις θέσεις της που αφορούσαν τον εναέριο χώρο και την υφαλοκρηπίδα, τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και τις θρησκευτικές μειονότητες. Στις συζητήσεις, δεν αναφέρθηκε το Κυπριακό. Ο Καραμανλής πίστευε ότι προσφορότερο πεδίο διευθέτησής του ήταν εκείνο του διακοινοτικού διαλόγου Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και όχι εκείνο των διμερών ελληνοτουρκικών συνομιλιών.
