Μετά την κρίση του «Σισμίκ Ι-Χόρα» το 1976, η Ελλάδα προσέφυγε μονομερώς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία δεν την ακολούθησε, επικαλούμενη τη μη αναγνώριση της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου από αυτήν. Το 1978 το Διεθνές Δικαστήριο εξέτασε την προσφυγή της Ελλάδας και την αρμοδιότητά του επί του θέματος, όπως είναι αναγκασμένο να κάνει από το καταστατικό του.
Τελικώς, τον ∆εκέμβριο του 1978 το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης αποφάνθηκε ότι ήταν αναρμόδιο να κρίνει την υπόθεση της υφαλοκρηπίδας. «∆εν θίγονται ουσιαστικά δικαιώματα της Ελλάδος και αν ακόμη το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης κηρυχθεί αναρμόδιο, γιατί τούτο θα σημαίνει ότι δεν εξήτασε την ουσία της υποθέσεως», δήλωνε στις 15 ∆εκεμβρίου 1978 –λίγες ημέρες πριν από την έκδοση της απόφασης– στην «Καθημερινή» ο υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Ράλλης.
H απόφαση της Χάγης δικαιολογείται ως εξής: τον Μάιο του 1975, μετά τη συνάντηση Καραμανλή – Ντεμιρέλ, εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν με το οποίο οι δύο χώρες αναγνώριζαν ότι ο μοναδικός τρόπος για τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας ήταν η προσφυγή στη Χάγη. Η Τουρκία, ωστόσο, άλλαξε στάση, υπαναχωρώντας.
Ακολούθησε τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου η έκδοση άλλου κοινού ανακοινωθέντος με την πρόθεση σύναψης συνυποσχετικού για κοινή προσφυγή και τον Νοέμβριο του 1976 –με το λεγόμενο Πρακτικό της Βέρνης– οι δύο χώρες δεσμεύονταν να μην προχωρούν σε έρευνες στο Αιγαίο πέραν των χωρικών υδάτων των 6 ναυτικών μιλίων.
Επειτα από αυτούς τους διπλωματικούς ελιγμούς, το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης θεώρησε ότι δεν ίσχυε το πρώτο ανακοινωθέν του Μαΐου του 1975, που θα μπορούσε να αποτελέσει δικαιοδοτική βάση για την εκδίκαση μιας μονομερούς προσφυγής, εφόσον δεν προέβλεπε την προϋπόθεση συνυποσχετικού ως βάσης για την παραπομπή.
Πάντως, οι προσπάθειες για διευθέτηση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας με αμοιβαία εμπιστοσύνη δεν εμπόδισαν την Τουρκία από το να προβεί σε νέες παραβιάσεις: στις 28 Μαΐου 1982, με επίσημη διακήρυξη του υπουργείου Εξωτερικών της, τόνισε ότι ουδέποτε αναγνώρισε ως ελληνικό εναέριο χώρο την περιοχή πέραν των 6 ναυτικών μιλίων, κατά παράβαση της Σύμβασης για το ∆ίκαιο της Θάλασσας, η οποία ορίζει ότι όλα τα παράκτια κράτη δικαιούνται χωρικά ύδατα εύρους 12 ναυτικών μιλίων.
