Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς πάνω της είναι το μεγάλο φωτεινό της χαμόγελο. H Μαουρίν Ντάνιελ στα 34 της χρόνια έχει ζήσει… δυόμισι ζωές. Από το Ναϊρόμπι μέχρι την Αθήνα, το ημερολόγιο της ζωής της μοιάζει βγαλμένο από ταινία με δραματικά «καρέ» που ακόμη και σήμερα στοιχειώνουν τις νύχτες της. Η Μαουρίν έτυχε να γεννηθεί σε μια παραγκούπολη της Κένυας και να ζήσει από μικρή τη βιαιότητα της οικογένειάς της. Θα μπορούσε να μην είχε φύγει ποτέ. Να είχε μείνει στη χώρα της και να παλεύει καθημερινά για να επιβιώσει. Επέλεξε, όμως, να αποδράσει και σήμερα, μετά από ατελείωτες περιπέτειες και δυσκολίες, έχει καταφέρει όχι μόνο να ορίζει η ίδια τη ζωή της, αλλά να αποτελεί το λαμπερό παράδειγμα για κάθε γυναίκα που έχει ανάγκη να σταθεί στα πόδια της, κάνοντας μια νέα αρχή.
«Το ταξίδι δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε γλυκό»
Τη συνάντησα ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου στην πλατεία Βικτωρίας. «Γεννήθηκα στο Ναϊρόμπι της Κένυας στις φτωχογειτονιές του Μαδάρε. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, το πέρασα με τη γιαγιά μου, σε αυτήν με άφησε η μητέρα μου για να με μεγαλώσει. Δεν ήταν καθόλου εύκολο ή γλυκό το ταξίδι, ήταν σαν όλα να ήταν εναντίον μου», αφηγείται στην «Κ». «Η γιαγιά μου ήταν και παραμένει μια σκληρή γυναίκα. Έζησα μια ζωή γεμάτη κακοποίηση, σωματική και λεκτική. Με χτυπούσε σχεδόν κάθε μέρα, τόσο που κάποια στιγμή σταμάτησα να ακούω καλά από το ένα μου αυτί».
Δεν ήταν ποτέ ευγνώμων για ό,τι έκανα, ζητούσε πάντα παραπάνω. Ήταν σαν να υπήρχε κάτι πάνω μου, που όποτε το έβλεπε τής προκαλούσε μίσος.
Η Μαουρίν, σε αυτήν την πρώτη περίοδο της ζωής της, θυμάται τις νύχτες στο ποτάμι λίγο πιο έξω από την παραγκούπολη και τις συνθήκες σκλαβιάς που ζούσε τότε.
«Βοηθούσα τη γιαγιά μου στην παρασκευή αλκοόλ. Πηγαίναμε μαζί τη νύχτα στο ποτάμι και το επόμενο πρωί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς για να πάω στο σχολείο. Όταν επέστρεφα ήμουν αναγκασμένη να πάω να το προμηθεύσω στους πελάτες. Δεν ήταν ποτέ ευγνώμων για ό,τι έκανα, ζητούσε πάντα παραπάνω. Ήταν σαν να υπήρχε κάτι πάνω μου, που όποτε το έβλεπε τής προκαλούσε μίσος. Κατά καιρούς δεν μού αγόραζε σαπούνι για να κάνω μπάνιο και έπρεπε να ζητήσω από τους γείτονες. Άλλες φορές δεν μού έδινε το εισιτήριο για να πάω στο σχολείο που ήταν μακριά κι έτσι δεν μπορούσα να παρακολουθώ πάντα τα μαθήματά μου, όσο κι αν το ήθελα. Έζησα μια ζωή χωρίς αγάπη που με οδήγησε σε λάθος επιλογές».
«Έθεσε όρους για να με βοηθήσει – Είχα να φάω σχεδόν μια εβδομάδα, είχα άλλη επιλογή;»
Ακολούθησαν σχέσεις εκμετάλλευσης πρώτα από τον σύντροφό της και έπειτα από έναν άντρα στον οποίο κατέφυγε για να βρει διέξοδο.
«Δεν είχα χαρτιά και αυτό το εκμεταλλεύονταν οι εργοδότες μου. Κάποιες φορές μού έδιναν τον μισό μισθό, άλλες φορές έπαιρνα το ένα τέταρτο. Δεν μπορούσα να νοικιάσω σπίτι με τόσο λίγα χρήματα και για λίγους μήνες χρειάστηκε να κοιμηθώ στα πάρκα εκείνων των περιοχών».
«Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον να με αγαπήσει. Αποφάσισα να πάω να ζήσω με έναν άντρα που νόμιζα ότι με αγαπούσε, αλλά στην πραγματικότητα ούτε αυτός νοιάστηκε για εμένα. Επέστρεφε στο σπίτι μεθυσμένος, κι εγώ έμενα χωρίς φαγητό, έχοντας μόνο δυο ρούχα για να αλλάξω. Ζήτησα βοήθεια από κάποιον που θεωρούσα φίλο μου, αλλά κι εκείνος έθεσε “όρους” για να με βοηθήσει. Δεν ένιωθα καλά για ό,τι έκανα, αλλά είχα να φάω σχεδόν μια εβδομάδα, είχα άλλη επιλογή;», αφηγείται στην «Κ».
Το ταξίδι στην Ελλάδα και η «μαύρη» εργασία
Όταν μία γνωστή της, τής πρότεινε να τη φέρει σε επαφή με τις κόρες της που βρίσκονταν στην Ελλάδα για να εργαστεί εδώ -τι κι αν η Μαουρίν ήξερε λίγα για τη χώρα μας- ήταν ό,τι καλύτερο είχε ακούσει μέχρι εκείνη τη μέρα στη βασανισμένη ζωή της. Σε ηλικία 23 ετών, ξεκίνησε το ταξίδι της για την Ελλάδα. Ύστερα από τέσσερις μήνες, έφτασε στην Αθήνα και άρχισε αμέσως να δουλεύει περιστασιακά σε κάποια «καλά» σπίτια της Βούλας και της Βάρης. Ήταν η αρχή μιας δεύτερης ζωής.
«Δεν είχα χαρτιά και αυτό το εκμεταλλεύονταν οι εργοδότες μου. Κάποιες φορές μού έδιναν τον μισό μισθό, άλλες φορές έπαιρνα το ένα τέταρτο. Δεν μπορούσα να νοικιάσω σπίτι με τόσο λίγα χρήματα και για λίγους μήνες χρειάστηκε να κοιμηθώ στα πάρκα εκείνων των περιοχών», αφηγείται. «Έπειτα, στάθηκα στα πόδια μου με τη βοήθεια κάποιων οργανώσεων. Τότε γνώρισα έναν συμπατριώτη μου με τον οποίο μείναμε μαζί και ύστερα από λίγο καιρό γέννησα την κόρη μου. Εκείνος εξαφανίστηκε όταν το παιδί ήταν μόλις 40 ημερών. Ξύπνησε μια μέρα, έφυγε και από τότε δεν τον ξαναείδαμε ποτέ».
Στην αφήγησή της, δεν κρύβει ότι κάποιες φορές, ειδικά την περίοδο που το παιδί της χρειάστηκε να νοσηλευθεί στο Παίδων, έκανε σκοτεινές σκέψεις. Η ιδέα, όμως, πως θα άφηνε πίσω ό,τι πιο όμορφο τής είχε χαρίσει η ζωή, την κόρη της, έδιωχνε γρήγορα κάθε τέτοια σκέψη.
«Οικογένειά μου είναι οι άνθρωποι που με στήριξαν»
«Η ζωή μου άλλαξε από τη μέρα που η κοινωνική λειτουργός μου, η Πέπη, με βοήθησε να κάνω αίτηση για δουλειά σε μια πολυεθνική εταιρεία. Από τον Μάιο του 2020 που προσλήφθηκα, εργάζομαι από το σπίτι και επικοινωνώ τηλεφωνικά με τους πελάτες. Οι άνθρωποι αυτοί με στήριξαν. Για εμένα είναι η αληθινή μου οικογένεια και εκτιμώ όλα όσα έκαναν γιατί με τράβηξαν από το σκοτάδι. Ξεκίνησα χωρίς να γνωρίζω τίποτα και τώρα έχοντας πλέον εκπαιδευτεί, κατάφερα να αποκτήσω κι ένα δίπλωμα», λέει.
«Η ενδυνάμωση μέσω της οργάνωσης Mexoxo»
Η δουλειά ήταν το πρώτο βήμα για να σταθεί στα πόδια της και να ξεκινήσει την τρίτη και πιο όμορφη φάση της ζωής της. Ένα χρόνο αργότερα, μέσω της εταιρείας, η Μαουρίν ήρθε σε επαφή με τη Mexoxo, μία διεθνή οργάνωση που ασχολείται με την εκπαίδευση και ενδυνάμωση γυναικών, έχοντας μέχρι σήμερα βοηθήσει άμεσα 34.000 γυναίκες παγκοσμίως.
Η Μαρία Μανιουδάκη, διευθύντρια Marketing και εταιρική επικεφαλής για τη Mexoxo, περιγράφει στην «Κ» πώς η γυναίκα αυτή που έχει αντιμετωπίσει τόσες δυσκολίες στη ζωή της κατάφερε να αποτελεί πρότυπο και έμπνευση για άλλες γυναίκες της οργάνωσης.
«Επέλεξε η ίδια πώς θα αλλάξει την πορεία της. Είναι πάντα με το χαμόγελο και εκφράζει τεράστια ευγνωμοσύνη για όσα τής έχουν δοθεί. Είναι πάντα πρόθυμη να συμμετάσχει σε ό,τι κάνουμε στην οργάνωση και να συμβάλει ώστε μέσα από το παράδειγμά της να δουν κι άλλες γυναίκες πώς μπορούν να τα καταφέρουν».
Η Μαουρίν παρακολούθησε, μετά από αίτηση, ένα σεμινάριο ενδυνάμωσης της Mexoxo, διάρκειας εννέα μηνών. Αφού πήρε το πτυχίο, σήμερα συνεχίζει να είναι δραστήρια και να βοηθά την οργάνωση, συμμετέχοντας ενεργά.
Η ζωή θα είναι πάντα γεμάτη προκλήσεις, αλλά όσο σκληρή κι αν είναι, υπάρχει ακόμη φως στον κόσμο, υπάρχουν ακόμη τρυφεροί και υπέροχοι άγγελοι.
«Θα μπορούσε να πει “πήρα ένα πτυχίο, βρήκα και μία δουλειά” και να σταθεί σε αυτά. Αλλά, εκείνη, δεν σταμάτησε. Παίρνει δύναμη μέσα από τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι αληθινό πρότυπο», λέει η κ. Μανιουδάκη.
«Υπάρχει ακόμη φως στον κόσμο»
Η ζωή της Μαουρίν σε αυτή τη νέα περίοδο αποπνέει μόνο αισιοδοξία. Δεν είναι τυχαίο ότι αποφάσισε να ονομάσει την κόρη της Joy – Victory. Χαρά και Νίκη μαζί. Η ίδια μέσω της «Κ» θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα σε κάθε γυναίκα που έχει ανάγκη να σταθεί στα πόδια της.
«Θέλω να πω ότι η ελπίδα δεν χάνεται. Όσες φορές κι αν πέσετε, προσπαθήστε να σηκωθείτε. Να συνδεθείτε με ανθρώπους που θα σάς ενθαρρύνουν και θα σάς αφήσουν να στηριχθείτε πάνω τους στις δυσκολίες, ανθρώπους με συμπόνια και αγάπη. Η ζωή θα είναι πάντα γεμάτη προκλήσεις, αλλά όσο σκληρή κι αν είναι, υπάρχει ακόμη φως στον κόσμο, υπάρχουν ακόμη τρυφεροί και υπέροχοι άγγελοι. Και να μην ξεχνάτε ότι όλοι βρισκόμαστε εδώ για κάποιο λόγο, έχουμε όλοι έναν σκοπό σε αυτή τη ζωή».
Η Μαουρίν, σήμερα σχεδιάζει το μέλλον για εκείνη και την Joy – Victory. Προς το παρόν, η ζωή στην Ελλάδα μπορεί να μην είναι ονειρεμένη, όμως τούς προσφέρει μια ασφάλεια και μια καθημερινότητα, λιτή αλλά πολύτιμη. Δεν είναι ποτέ εύκολο να σβήσεις ό,τι σε σημάδεψε. Όμως, η Μαουρίν έχει καταφέρει να κοιτάξει μπροστά. Η ιστορία της, δίνει δύναμη σε κάθε γυναίκα που έχει ανάγκη να αλλάξει τη ζωή της. Απόδειξη, το μεγάλο, φωτεινό της χαμόγελο.
