Είναι μεσάνυχτα. Μπροστά από το Δημοτικό Σχολείο Πηνειάδας οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν πώς έχασαν τα πάντα σε μια ημέρα. Η τραγωδία διαστέλλει τον χρόνο. «Νομίζω ότι πέρασαν αιώνες από τότε που ξεκίνησε η βροχή», λέει μια γυναίκα.
Η μισή Πηνειάδα έχει πλέον χαθεί κάτω από το νερό: σπίτια, περιουσίες, ζώα. Το μικρό χωριό των περίπου 300 κατοίκων βρίσκεται μεταξύ Τρικάλων και Λάρισας, στη λεκάνη απορροής του Πηνειού. «Μας πάτησε»: Αυτή τη φράση χρησιμοποιούν οι κάτοικοι όταν ο ποταμός υπερχειλίζει και πνίγει τα εργαλεία, τα τρακτέρ ή τα χωράφια. «Εφερα το τρακτέρ μου στο σχολείο, για να μην μου το πατήσει», μου λέει ένας αγρότης που πέρασε από το σχολείο, όπου διανυκτέρευσαν όσοι έχασαν τα σπίτια τους από την πλημμύρα.
Μέσα σε περίπου 12 ώρες χάθηκαν τα πρώτα σπίτια, η παιδική χαρά, ενώ βούλιαξαν και τα κοντέινερ όπου έμεναν μέχρι χθες οι σεισμοπαθείς.
Ολοι είναι συνηθισμένοι στις πλημμύρες που προκαλεί ανά διαστήματα ο Πηνειός. Ποτέ όμως δεν έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο. «Πενήντα χρόνια δεν έχουμε δει τίποτα τέτοιο», μουρμούρισε ενας ηλικιώμενος εκκενώνοντας το χωριό μαζί με τη γυναίκα του έχοντας αγκαλιά τη γάτα τους.
Μέσα σε περίπου 12 ώρες χάθηκαν τα πρώτα σπίτια, η παιδική χαρά, ενώ βούλιαξαν και τα κοντέινερ όπου έμεναν μέχρι χθες οι σεισμοπαθείς. «Ακουσα κάτι και ξύπνησα. Το νερό είχε φτάσει μέχρι το γόνατο. Βγήκα και κολύμπησα να βγω», περιγράφει ο Θανάσης Λόης.
«Δεν θέλω να δω το σπίτι. Προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι οι κόποι μια ζωής, το όνειρό μας».
Το νερό ήρθε τόσο ορμητικά που οι περισσότεροι δεν πρόλαβαν να πάρουν σχεδόν τίποτα από τα σπίτια τους. Η Βίκυ Κούμπου ήρθε από τη Φαρκαδόνα στην Πεινιάδα για να βοηθήσει τη μητέρα της που ζει εδώ: «Μέσα σε δύο ώρες, τα πράγματα έγιναν τρομακτικά. Κοιτούσα τον τοίχο φεύγοντας και σκέφτηκα να πάρω τις οικογενειακές φωτογραφίες και είπα αποκλείεται να φτάσει το νερό μέχρι εκεί». Το σπίτι, που πρόσφατα είχε αναπαλαιώσει η οικογένεια, είναι τώρα κάτω από το νερό.
Ιδια μοίρα είχε και το σπίτι της Λίτσας Μακρή. «Δεν θέλω να δω το σπίτι. Προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι οι κόποι μιας ζωής, το όνειρό μας». Η γυναίκα είδε εκτός από το σπίτι να χάνεται και το εργοστάσιο που διατηρεί με τον άνδρα της με εξαρτήματα ακριβείας, τα οποία έχουν καταφέρει πλέον να εξάγουν σε διάφορες χώρες του κόσμου. «Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει αύριο». Η μητέρα της είναι 104 ετών και το βράδυ κοιμήθηκε στις αίθουσες του σχολείου. «Εζησε να το δει και αυτό».
Μια οικογένεια, γονείς με δύο παιδιά, έχει εγκλωβιστεί στον δεύτερο όροφο του σπιτιού. Το ένα παιδί, νεαρός άνδρας, ετοίμαζε τον γάμο του την Κυριακή. Το χωριό είχε μπει σε κλίμα γιορτής, που κόπηκε απότομα.
Το χωριό είναι αποκλεισμένο από το απόγευμα της Πέμπτης. Η κατάσταση δυσκολεύει και το νερό ολοένα ανεβαίνει πνίγοντας εκατοστό εκατοστό το έδαφος. Μια οικογένεια, γονείς με δύο παιδιά, έχει εγκλωβιστεί στον δεύτερο όροφο του σπιτιού. Το ένα παιδί, νεαρός άνδρας, ετοίμαζε τον γάμο του την Κυριακή. Το χωριό είχε μπει σε κλίμα γιορτής, που κόπηκε απότομα.
Η πρόεδρος του χωριού Αννα Ευαγγέλλου κάνει έκκληση για νερό και ξηρά τροφή. Ανοιξε το καφενείο και προσφέρει τρόφιμα και καφέ στους συγχωριανούς. Ο κ. Λόης παίρνει μια κονσέρβα και ταΐζει τον Ρεξ του, τον σκύλο που τον ακολουθεί παντού. Δύο κάτοικοι παίρνουν τις καρέκλες και τις βάζουν στο σημείο που κάθονται πάντα. «Ελα να κάτσουμε στη θέση μας και να πιούμε τον καφέ μας».
