Τη δεκαετία του ’60, παιδί του δημοτικού, τα ονόματα Αναυρος, Κραυσίδωνας και Ξηριάς θυμάμαι οι κάτοικοι της Μαγνησίας να τα προφέρουν με κάποιο φόβο, καθώς δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια (Οκτώβριος 1955, λίγους μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό) που οι τρεις αυτοί χείμαρροι είχαν υπερχειλίσει από τη συνεχιζόμενη για μέρες νεροποντή και προκάλεσαν τον θάνατο είκοσι επτά ανθρώπων – ιδίως στον χείμαρρο του Αναύρου, με το βεβαρημένο μυθολογικό παρελθόν από την απώλεια του σανδάλου του Ιάσονα. Για τα χωριά μάλιστα του βόρειου Πηλίου, ανάμεσα στα οποία ήταν και το δικό μου, κάθε «φούσκωμα» του Ξηριά σήμαινε την αποκοπή των χωριών για πολλές μέρες από την πόλη του Βόλου. Επρεπε να περάσουν πολλές δεκαετίες και να φτάσουμε στις μέρες μας για να βιώσουμε επώδυνα και εμείς μια ανάλογη κατάσταση.
Το εφιαλτικό τετραήμερο με τον «Daniel» ξεκίνησε τη Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου (Μωυσέως του Προφήτου) με ασταμάτητη βροχή, συνεχίστηκε την Τρίτη και την Τετάρτη με κατακλυσμιαίες μπόρες και τερματίστηκε την Πέμπτη 7/9 (Σώζοντος του Μαρτύρου), με βροχή που αποβραδίς είχε καταποντίσει και τα χωριά του Θεσσαλικού Κάμπου. Ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν, αυτοκίνητα βρέθηκαν στη θάλασσα (Αιγαίο και Παγασητικό), γέφυρες έσπασαν, δέντρα ξεριζώθηκαν, παραλίες εξαφανίστηκαν, οικίες, γηροκομεία, αγροικίες, βιοτεχνίες και εργοστάσια έπαθαν ανεπανόρθωτες ζημιές, δρόμοι κόπηκαν ή πλημμύρισαν από τόνους λάσπης, το πολεοδομικό συγκρότημα του Βόλου των 150.000 κατοίκων και η ευρύτερη περιοχή έμεινε για πάρα πολλές ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς σύνδεση στο Διαδίκτυο και με τα τηλέφωνα να υπολειτουργούν. Τα ζήσαμε, τα είδε όλη η Ελλάδα, έγιναν πρώτο θέμα στα CNN και στα BBC της υφηλίου.
Απ’ όλη αυτή την απόκοσμη, πρωτοφανή κακοκαιρία, ο καθηγητής Λέκκας είπε ότι συμβαίνει μία φορά όχι στα εκατό αλλά στα χίλια χρόνια, νομίζω πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τους χιλιάδες κεραυνούς που έκαναν τη νύχτα μέρα και τη μέρα να μοιάζει σαν σκηνικό από το «Ουδέν νεότερο από το δυτικό μέτωπο», μαζί και το νερό της βροχής που έσμιγε με τα φουρτουνιασμένα κύματα της θάλασσας, και μονάχα η πένα ενός Χέρμαν Μέλβιλ θα ήταν ικανή να περιγράψει τέτοιες σκηνές.
Ακραίο καιρικό φαινόμενο; Ναι. Αλλη μια ένδειξη της κλιματικής αλλαγής (κι ας ήρθε νωρίτερα απ’ ό,τι την περιμέναμε…); Σύμφωνοι. Ωστόσο, ας είναι μία ακόμα (η τελευταία;) ευκαιρία για να αναλογιστεί ο καθένας μας την προσωπική του συμβολή στην ανατροπή της ισορροπίας της φύσης. Κυρίως, όμως, να γίνει σκληρό μάθημα για εθνικούς και τοπικούς άρχοντες. Γιατί δεν αρκούν οι πομπώδεις προεκλογικές εξαγγελίες περί «προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος», ούτε οι φροντίδες για τον καλλωπισμό των πόλεων με ζαρντινιέρες και χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια – «καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς/δημότες. Προτεραιότητα από τους κάθε λογής ταγούς, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία σε τέτοιες περιπτώσεις να δίνουν φαιδρά σόου μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, πρέπει να δίνεται στο πώς να λειτουργούν σωστά τα δίκτυα ηλεκτρισμού, υδροδότησης και αποχέτευσης, στα αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, στον καθαρισμό των φρεατίων και των χειμάρρων… Στα βασικά της ομαλής λειτουργίας μιας πόλης και μιας χώρας δηλαδή, ιδίως σε δύσκολες καταστάσεις.
Τελευταίο μήνυμα (όχι από το «112»): Η φύση δεν εκδικείται, ο άνθρωπος αυτοκτονεί.
Ο κ. Κώστας Ακρίβος είναι συγγραφέας.
