Είναι δυνατόν να ανυπομονείς να ξημερώσει Δευτέρα; Ναι, αν μιλάμε γι’ αυτή τη συγκεκριμένη Δευτέρα, τη Δευτέρα μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, και είχες την τύχη ή μάλλον την ατυχία να είσαι συγγενής, φίλος, συμμαθητής, συνάδελφος, σύζυγος, γιος ή κόρη κάποιου εκ των –ζωή να ‘χουν– 151.766 υποψηφίων.
Τι ήταν κι αυτό; Τελειωμό δεν είχαν οι αναρτήσεις, τα τηλεφωνήματα, τα φυλλάδια, οι συναντήσεις. «Πόσους καφέδες έφτιαξα; Εχω χάσει τον λογαριασμό», παραδέχεται σύντροφος υποψηφίου με μικρή πιθανότητα εκλογής, αλλά μεγάλη θέληση να ανατρέψει τα προγνωστικά (μέχρι που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το τοπίο ήταν θολό). «Ο,τι και να γίνει, τη Δευτέρα λίγο θα ησυχάσουμε!».
«Μη γράψετε το όνομα και προς Θεού μη γράψετε τον δήμο» μου ζητάει η Ι., σύζυγος υποψηφίου δημοτικού συμβούλου σε νησί του Αιγαίου, που λίγο ακόμη και θα έσκαγε. Δεν φτάνει που ο «λατρευτός σύζυγος» κατεβαίνει με συνδυασμό που πρόσκειται στο αντίπαλο κόμμα από αυτό που η ίδια υποστηρίζει, της έχει κάνει και το σπίτι άνω-κάτω. «Το τραπέζι της κουζίνας έχει μπει στο σαλόνι και έχει επικαλυφθεί με πλήθος ψηφοδελτίων, τα οποία φυσικά κλήθηκα εγώ να σταυρώσω ένα προς ένα με το όνομα του εν λόγω λατρευτού συζύγου. Οπου δεν υπάρχουν ψηφοδέλτια, υπάρχουν κάρτες, και όπου δεν υπάρχουν κάρτες, υπάρχουν φυλλάδια, τα οποία υποψιάζομαι ότι θα μου μείνουν αμανάτι από Δευτέρα (σ.σ. σήμερα)». Αφού τα ‘πε και ξεθύμανε, πρόσθεσε: «Κατά τ’ άλλα εύχομαι ολόψυχα να βγει, γιατί το αξίζει».
Και η Αφροδίτη, 48 ετών, από τη Θεσσαλονίκη, ανυπομονούσε να έρθει αυτή η Δευτέρα. Θα σήμαινε ότι θα σταματούσε να την παίρνει τηλέφωνο εκείνος ο παλιός συμμαθητής της για να τον «στηρίξει» στις εκλογές. «Την πρώτη φορά που με πήρε, μου λέει “έλα, βρε ψυχή, τι κάνεις;”. Απόρησα. Ούτε στο σχολείο δεν μιλούσαμε. “Καλά”, του λέω, τι να πω. “Τα νέα σου,” λέει, “η οικογένεια καλά;”. Στο μεταξύ δεν ήξερε αν έχω οικογένεια ή όχι. “Ολοι καλά”, του λέω. Στο τέλος μου ζήτησε να με σημειώσει στη λίστα του. “Ποια λίστα;”, ρωτάω. “Αυτών που θα με σταυρώσουν”, λέει. “Τι να σου πω”, του λέω, “δεν ξέρω”. “Οι γονείς σου καλά;”, λέει μετά. “Να τους σημειώσω κι αυτούς; Θέλετε να έρθω να σας πάρω την Κυριακή; Λοιπόν, για πόσες ψήφους σε σημειώνω;”. Χωρίς πλάκα». Λογικά, τα ίδια πέρασαν και άλλοι πρώην συμμαθητές του υποψηφίου.
Ολοι πάνω-κάτω έχουμε βρεθεί σε αυτή την άβολη θέση. «Με παίρνει μια γνωστή να μου πει ότι κατεβαίνει με κάποιον που αντιπαθώ πάρα πολύ», εκμυστηρεύεται η Γεωργία. «”Μα” της λέω, “έχει κάνει αυτό κι αυτό! Δεν θυμάσαι;”. “Θυμάμαι”, μου λέει, “αλλά γι’ αυτό θα συμπορευθώ μαζί του, να τ’ αλλάξω αυτά”. Φοβερή λογική. Είναι αμήχανο ιδίως όταν σε καλούν και σε πιέζουν άνθρωποι που γενικά εκτιμάς».
Ετοιμη να καλωσορίσει το τέλος της προεκλογικής περιόδου είναι και η Ζένια Αναστασιάδου που ζει με την οικογένειά της στις Πρέσπες. Η ίδια κατεβαίνει υποψήφια δημοτική σύμβουλος και ο σύζυγός της είναι επίσης υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας! «Καταλαβαίνεις τι γίνεται. Είμαστε και οι δύο από προεκλογική συνάντηση σε προεκλογική συνάντηση. Θέλοντας και μη, μπαίνεις σε αυτή τη λογική από τη στιγμή που σου ανακοινώνεται ότι είσαι στο ψηφοδέλτιο». Η ίδια είναι τρίτη φορά υποψήφια, ο Κυριάκος πρώτη, με μια νέα παράταξη που ως outsider επιχειρεί να κάνει τη διαφορά. Τον έχει κινητοποιήσει αυτό, τον έχει αναζωογονήσει.
Ξεχνάμε καμιά φορά πόσο ωραίο είναι να συμμετέχεις σε κάτι συλλογικό, ιδίως μετά την άνυδρη περίοδο της πανδημίας. Οσον αφορά την προεκλογική εκστρατεία, «δεν μπορείς να το αποφύγεις, θα κάνεις κάποιες επαφές», λέει η Ζένια. «Αν και σε μικρά μέρη όλοι ξέρουμε πάνω-κάτω ποιος είναι με ποιον. Τι να κάνω, σου λέει ο άλλος, για παράδειγμα, αφού είναι μπατζανάκης μου, θα τον ψηφίσω. Υπάρχει όμως και κόσμος που δεν πολυενδιαφέρεται για τις εκλογές και με ένα τηλεφώνημα μπορείς να τους κινητοποιήσεις». Θα υπάρξουν παρεξηγήσεις, είναι μες στο παιχνίδι. «Αλλά σε τέτοιους τόπους, την επόμενη μέρα θα πίνεις με τον άλλον πάλι τσίπουρο». Πολλοί, πάντως, άλλα υπόσχονται στα τηλεφωνήματα και άλλα κάνουν τελικά στην κάλπη. «Στο Παλαιοχώρι (σ.σ. Χαλκιδικής) είναι γνωστό το “αλίμονο”», λέει η Φωτεινή Μιχαλέου. «Δηλαδή η απάντηση στη φράση “θα με ψηφίσεις;” είναι συνήθως “αλίμονο”. Οπως είπε μια φίλη, “αυτός πήρε 400 ψήφους και 800 αλίμονο!”». «Μια φορά», λέει η ίδια, «ένας υποψήφιος κοινοτικός σύμβουλος στο χωριό δεν πήρε καμία ψήφο. Ούτε μία. Ρωτάει λοιπόν τη γυναίκα του. “Γιατί, καλέ, δεν με ψήφισες;”. “Καλά εγώ, εσύ γιατί δεν ψήφισες τον εαυτό σου;”. “Α, εγώ είχα μια υποχρέωση”».
