Από όταν πήρε τη θέση της στην άκρη του παραλληλόγραμμου τραπεζιού στο rooftop του ξενοδοχείου Divani Caravel, η Γκάλια Νταβίντ έμοιαζε χαμένη. Στους δημοσιογράφους άρχισε να μιλάει ο γιος της, Ιλάι, για τον αδελφό του, τον 23χρονο Εβιατάρ, που η Χαμάς απήγαγε στις 7 Οκτωβρίου από το φεστιβάλ Supernova. «Είναι 23 χρόνων, είναι μουσικός, εκείνος παίζει κιθάρα, εγώ πιάνο», λέει, και η Γκάλια ανοιγοκλείνει τα μάτια της. «Ανυπομονούσε για το φεστιβάλ», συνεχίζει – η Γκάλια κοιτάζει συνοφρυωμένη πάνω-κάτω, αλλά στην ουσία στο κενό. Οταν ο γιος της αναφέρει την 6η Οκτωβρίου, την ημέρα που ο Εβιατάρ πήρε το αυτοκίνητό της για να πάει στο φεστιβάλ, την ημέρα που τον είδε για τελευταία φορά, η Γκάλια δαγκώνει τα χείλη της. Μετά παίρνει μια βαθιά ανάσα, ξέρει τι ακολουθεί.
Ο Ιλάι διηγείται τι συνέβη το πρωί της 7ης Οκτωβρίου. Πώς το τηλέφωνο χτύπησε στις 6.30 το πρωί και ο Εβιατάρ είπε ότι δέχονται επίθεση. «Μην ανησυχείς», δηλώνει ο Ιλάι ότι της είπε ο Εβιατάρ. Στο άκουσμα των λέξεων, κλείνει για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια της. Τα ξανακλείνει όταν ο Ιλάι θυμάται πως τον ξύπνησε το κλάμα της μητέρας του, και πάλι όταν αναφέρεται στους πυροβολισμούς. Κατάλαβαν ότι ο Εβιατάρ είχε απαχθεί όταν τον είδαν σε ένα από τα βίντεο με τους ομήρους της Χαμάς. Ηταν δεμένος, κοιτούσε την κάμερα με τρόμο. «Νόμιζα ότι είδα το πρόσωπο ενός νεκρού άντρα», αναφέρει ο Ιλάι και η Γκάλια κουνάει το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά, σαν άρνηση. «”Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή, δεν μπορείς να σώσεις κανέναν, πρέπει να τρέξεις”», είχε πει ο Εβιατάρ σε έναν μάρτυρα, δηλώνει ο Ιλάι. «Είναι 30 ημέρες που δεν ξέρουμε τίποτα», τονίζει. Η Γκάλια κλείνει τα μάτια της, παίρνει μια βαθιά ανάσα, πίνει μια γουλιά νερό. Υστερα, επιτέλους, μιλάει.
«Η κατάσταση μοιάζει βγαλμένη από ταινία τρόμου», λέει στα εβραϊκά. Από εκείνο το πρωί έχει σταματήσει να τρώει, έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου, έχει σταματήσει τη ζωή της. Το μόνο που έχει σημασία τώρα είναι να φέρουν τους ομήρους πίσω. Σύντομα, δείχνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει άλλο.
«Είναι πολύ δύσκολο για μένα να μιλάω», λέει στην «Κ». Δεν είδε το βίντεο, τονίζει, ούτε βλέπει τηλεόραση. «Πρέπει να κρατήσω την ψυχή μου», συμπληρώνει η Γκάλια, που μέχρι πριν από ένα μήνα δίδασκε χορό στην Ιερουσαλήμ, «φέρονται σαν τέρατα». Δεν θέλει να κλαίει μπροστά σε κόσμο: «Νομίζω είναι σημαντικό να μένω γενναία, δυνατή, γι’ αυτό μιλάει ο Ιλάι», δηλώνει. Εκείνος λέει στην «Κ» ότι του είναι τρομερά δύσκολο να βλέπει τους γονείς του κατεστραμμένους, «το χειρότερο ήταν όταν είδα τον πατέρα μου να καταρρέει», σημειώνει. «Πρέπει να γυρίσουν πίσω, αλλιώς…» υπογραμμίζει η Γκάλια και αφήνει την πρότασή της ανολοκλήρωτη, ανήμπορη να φανταστεί τι θα απογίνει αν αυτό το «αλλιώς» πραγματωθεί.
Γι’ αυτό τον λόγο βρέθηκαν τόσο η Γκάλια και ο Ιλάι Νταβίντ όσο και η Ορίτ Μεΐρ και ο αδελφός της, Αβιράμ, στην Ελλάδα αυτή την εβδομάδα, για να ευαισθητοποιήσουν το ελληνικό κοινό και τους Ελληνες πολιτικούς για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ως συγγενείς ομήρων. «Ηρθαμε εδώ για να παρουσιάσουμε στους Ελληνες την τραγική ιστορία των ανθρώπων που οι ζωές τους έχουν κλαπεί. Μιλάμε για 242 οικογένειες, που στις 7 Οκτωβρίου βρέθηκαν στη χειρότερη κατάσταση που μπορεί κανείς να φανταστεί», δήλωσε χθες ο Ραμ Αβιράμ, πρώην πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα, ο οποίος συνόδευε τις οικογένειες των ομήρων. «Βρεθήκαμε με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ήταν συμπονετική, είχε πολύ καλές προθέσεις και την κατανόηση μιας μητέρας που μιλούσε σε άλλες μητέρες», τόνισε για τη συνάντησή τους με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Συνάντησαν επίσης τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄ και τον πρόεδρο της Βουλής Κωνσταντίνο Τασούλα. «Θεωρούμε ότι είναι σημαντική χώρα για τους Ισραηλίτες, λόγω της σχέσης της με την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή», αναφέρει στην «Κ», επισημαίνοντας πως πέραν της Ελλάδας, συγγενείς άλλων ομήρων έχουν ταξιδέψει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, αλλά και στις ΗΠΑ, για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο και να ζητήσουν βοήθεια για να πάρουν τους ομήρους πίσω.
Η Ορίτ Μεΐρ, νηπιαγωγός της οποίας ο γιος, Αλμόγκ, επίσης απήχθη από το φεστιβάλ, προσπαθεί να μιλήσει χωρίς να κλάψει, αλλά κάθε κατάληξη ακούγεται σαν πνιγμένος λυγμός. Είδε για τελευταία φορά τον γιο της στις 6 Οκτωβρίου. Το πρωί του «Μαύρου Σαββάτου», όπως λέει, την ξύπνησε το τηλεφώνημά του. «Μαμά!» της είπε, και η Ορίτ εκφωνεί τη λέξη σαν θρήνο. «”Οι πύραυλοι πέφτουν παντού, δεν ξέρω τι συμβαίνει, νομίζω πως θα σε ξαναπάρω σε μισή ώρα, μαμά, σ’ αγαπώ”», λέει μέσα από ασυγκράτητα κλάματα. Κατά τις 12, αναγνώρισε τον γιο της σε βίντεο που η Χαμάς δημοσίευσε στο Τέλεγκραμ. «Ηταν τρομαγμένος», φωνάζει η Ορίτ, «εκείνη ήταν η στιγμή που η ζωή μου καταστράφηκε».
Προσπάθησε να ξεφύγει με ένα αυτοκίνητο, λέει ο Αβιράμ Μεΐρ, στο οποίο ήταν τρία ακόμη άτομα. Εφυγαν όλοι σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τα δυο κορίτσια είχαν τηλεφωνήσει στον πατέρα τους. «Για μιάμιση ώρα, αυτός ο πατέρας άκουγε τη Χαμάς να δολοφονεί τις κόρες του», τονίζει. Οταν είδαν το βίντεο με τον Αλμόγκ, αποφάσισαν ένα πράγμα, «ότι θα τον φέρουμε πίσω», αναφέρει, και ας ταξιδέψουν όπου χρειαστεί για να πιέσουν για πληροφορίες για την κατάστασή του και την επιστροφή του. «Δεν ήξερα τι να περιμένω από την Ελλάδα, φοβόμουν πως θα είναι εχθρικός ο κόσμος απέναντι μας», λέει στην «Κ», «αλλά είδα ότι θέλουν να μας ακούσουν και ότι οι περισσότεροι είναι μαζί μας». Θέλουν να ζήσουν ειρηνικά με τους Παλαιστινίους, σημειώνει. «Δεν έχουμε τίποτα μαζί τους, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη Χαμάς, γιατί αυτό που έκαναν είναι απαράδεκτο, δεν το δεχόμαστε», επισημαίνει.
