Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μία επέτειος που, προσωπικά, εξακολουθεί να μου δημιουργεί έντονα συναισθήματα, ακόμη κι αν στα αυτιά της δικής μου γενιάς έχει φτάσει μονάχα ως απόηχος, ως ιστορικό γεγονός με έντονο συμβολισμό.
Παράλληλα, όμως, νιώθω και κάτι ακόμη: Απόσταση. Κάθε χρόνο στις 17 του μηνός, όταν από το λάπτοπ μου παρακολουθώ ξανά αρχειακό υλικό από εκείνες τις ημέρες, με πλάνα και ραδιοφωνικά αποσπάσματα από την Κατάληψη, νιώθω πως παρακολουθώ κάτι που πια δεν υπάρχει ή έστω έχει ατονίσει και δεν παρουσιάζεται με την ίδια μαζική, συλλογική ένταση. Αισθάνομαι πως το σημερινό γίγνεσθαι δεν είναι συλλογικό, είναι βαθιά ατομικό, ζούμε και εργαζόμαστε σαν μοναχικοί σπρίντερ. Ακόμη κι όταν διαμαρτυρόμαστε για ζητήματα κοινωνικά, ακόμη κι όταν θέλουμε να εκφράσουμε τον θυμό και την αντίθεσή μας, το κάνουμε κι αυτό μόνοι μας, απομονωμένοι, σ’ ένα δωμάτιο με το λάπτοπ πάνω στα πόδια μας. Ισως είναι μία λειψή σύγχρονη ματιά στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και μονάχα αυτή η μαζική συγκέντρωση και η σύμπλευση σε πραγματικό δημόσιο χώρο κι όχι διαδικτυακό, μου φαντάζει σημαντική, αξιομνημόνευτη, αλλά, δυστυχώς, και μακρινή. Ισως να υπερβάλλω, αλλά δεν ξέρω αν σήμερα, στην παντοκρατορία του «εγώ», στην εποχή του σκληρού ατομικισμού και του διαδικτύου, μπορεί να συγκροτηθεί μία ισχυρή, μαζική κινητοποίηση και μία συλλογική διεκδίκηση, η οποία μάλιστα να αποδώσει, να πετύχει και να καταφέρει σημαντικούς τριγμούς, ακόμη κι αν αυτοί τελικά ευοδώθηκαν οχτώ μήνες αργότερα.
Παρ’ όλο το αίσθημα της απόστασης, νομίζω πως ευρύτερα οι νεότερες γενιές δεν προσεγγίζουν το Πολυτεχνείο σαν μουσειακό έκθεμα. Πενήντα χρόνια μετά καταφέρνει και διατηρεί στο θυμικό μας μία σημαντική χροιά και έναν δυναμικό αντίλαλο, ίσως γιατί ορισμένες διεκδικήσεις του παραμένουν επίκαιρες.
Ισως, είναι και το ζήτημα: Να βρεθεί ο τρόπος, ώστε τα σύγχρονα αιτήματα να διεκδικηθούν με την ίδια δυναμική.
Ο κ. Μιχάλης Μαλανδράκης είναι συγγραφέας.
