Στον αμερικανικό Νότο, όταν οι μαύροι επιχειρούσαν να διαμαρτυρηθούν για τις διακρίσεις και την ανισότητα, τα μέλη της Κου Κλουξ Κλαν οργάνωναν αντιδιαδηλώσεις, προκαλούσαν σοβαρά επεισόδια και με αυτόν τον τρόπο εκφόβιζαν και αποθάρρυναν τους διαμαρτυρόμενους. Αλλά πετύχαιναν και κάτι επιπλέον: πρόσφεραν μια καλή δικαιολογία στην αστυνομία να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις, διότι θα προκαλούσαν αντιδράσεις που θα διασάλευαν τη δημόσια τάξη. Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σικάγου, Χάρι Κάλβεν, ονόμασε τη νομιμοποίηση αυτής της πρακτικής το «βέτο του τραμπούκου». Η αστυνομία όχι μόνο δεν προστάτευε τους διαδηλωτές από τους ρατσιστές τραμπούκους, αλλά αναγνώριζε στους δεύτερους ένα βέτο, τους καθιστούσε, δηλαδή, ρυθμιστές για το ποιος μπορεί να διαμαρτυρηθεί.
Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνετε πόσο απαράδεκτο και ανήθικο είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιείται εναντίον της γονεϊκότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών. «Τα καημένα τα παιδάκια θα υποστούν bullying, θα λοιδορούνται και θα περιθωριοποιούνται», μας λένε με μια υποκριτική έγνοια, που υποκρύπτει βαθιά περιφρόνηση και δυσανεξία. Πρόκειται για ίδιας ποιότητας επιχείρημα με εκείνο που δικαιολογεί τους βιαστές γιατί οι γυναίκες «προκαλούν». Μας λέει, ουσιαστικά, πως οι τραμπούκοι που εκφοβίζουν στα σχολεία δεν φταίνε αυτοί, τους προκαλούν οι άλλοι. Ή, εν πάση περιπτώσει, θα πρέπει να είναι προσεκτικά τα θύματα, να μην τους ερεθίζουν με την… παρουσία τους.
Αυτό το χυδαίο επιχείρημα χρησιμοποιεί, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» της προηγούμενης Κυριακής, ο κ. Βασίλειος Θερμός. Ενα άρθρο, με θέμα τον γάμο και τη γονεϊκότητα των ομόφυλων ζευγαριών, που είναι τόσο απαράδεκτο που δεν ξέρει κανείς από πού να το πρωτοπιάσει.
(α) Κατ’ αρχάς, ο κ. Θερμός όχι μόνον αποδέχεται και κατανοεί το βέτο του τραμπούκου, αλλά το μετατρέπει και σε πολιτικό επιχείρημα: «Αν στη χώρα μας κάποια στιγμή εμφανιστεί ισχυρό ακροδεξιό κόμμα, ηθικός αυτουργός θα είναι και το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ!».
(β) Οπως καταλάβατε, το άρθρο είναι ακραία ομοφοβικό. Μιλάει για «τρομακτικές drag queens που κατηχούν». Ονομάζει τη δυσφορία φύλου «επιδημία» και τη χαρακτηρίζει «ζοφερή». Καταγγέλλει το «διεθνές λόμπι ΛΟΑΤΚΙ».
(γ) Είναι γεμάτο ιερεμιάδες για το μέλλον του πολιτισμού μας, που το απειλεί αυτό το «διεθνές λόμπι» με «ανατροπή πολιτισμικών σταθερών», με «υπονόμευση του μέλλοντος του πολιτισμού», με «μια χωρίς ιστορικό προηγούμενο κοινωνική μηχανική».
(δ) Τα ζητήματα δικαιωμάτων τα θεωρεί «συντεχνιακά» και την κατάργηση διακρίσεων «άπληστες ακρότητες». Δεν διστάζει να μιλήσει για «στυγνή λογική του δικαιώματος».
«Τα καημένα τα παιδάκια θα υποστούν bullying, θα λοιδορούνται και θα περιθωριοποιούνται», μας λένε με μια υποκριτική έγνοια που υποκρύπτει βαθιά περιφρόνηση και δυσανεξία.
(ε) Μεταξύ των άλλων επιτίθεται σε μια έκθεση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών, την οποία συνυπογράφω (kefim.org). Η επίθεσή του είναι γεμάτη διαστρεβλώσεις και καθαρόαιμα ψεύδη. Στην έκθεση αυτή καταδεικνύουμε, βασισμένοι στην εντυπωσιακή συναίνεση της επιστημονικής κοινότητας διεθνώς, πως τα παιδιά που μεγαλώνουν από ομόφυλα ζευγάρια «δεν διαφέρουν από τα υπόλοιπα παιδιά ως προς τη συναισθηματική τους ανάπτυξη και τη σχέση τους με συνομηλίκους τους και ενηλίκους. Η ανάπτυξη των παιδιών δεν επηρεάζεται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων τους, αλλά από την ποιότητα της σχέσης γονέων – παιδιού».
Μας κατηγορεί ότι δεν ερμηνεύσαμε σωστά τις έρευνες. Ομως αυτή η «ερμηνεία» δεν είναι δική μας αλλά της Αμερικανικής Ακαδημίας Ψυχιάτρων Παιδιού και Εφήβου. Μας κατηγορεί ότι δεν ζητήσαμε τα σχόλια ψυχιάτρων και ψυχολόγων, αλλά εμείς παρουσιάσαμε αποκλειστικά πορίσματα ψυχιάτρων και ψυχολόγων και αποφάσεις και ψηφίσματα των μεγαλύτερων διεθνώς επιστημονικών εταιρειών που τα ερμηνεύουν! Μας κατηγορεί ότι οι έρευνες έγιναν πριν από 15-20 χρόνια και αποκρύπτει πως πριν από 20 χρόνια (και παραπάνω) η επιστημονική κοινότητα έφτασε σε ένα ακλόνητο consensus για τα θέματα αυτά και αυτό παρουσιάζουμε. Γράφει ότι δεν υπάρχουν μακροχρόνιες έρευνες και δεν κάνει τον κόπο να διαπιστώσει μόνος τους πως πολλές από αυτές κράτησαν για δεκαετίες!
Ισχυρίζεται πως «η πλειονότητα των ερευνητών ήταν γκέι, άρα πιθανόν προκατειλημμένοι ή στρατευμένοι». Αυτό το επιχείρημα δεν είναι μόνο ομοφοβικό είναι και ανόητο! Πώς μπόρεσε να διαπιστώσει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των εκατοντάδων ερευνητών ο κ. Θερμός;
Τέλος, αναρωτιέται γιατί η έκθεση βγήκε τώρα. Αν την είχε διαβάσει προσεκτικά θα διαπίστωνε ότι βασίζεται σε μια μεγάλης έκτασης μελέτη μου που δημοσιεύθηκε το 2016 και με πρωτοβουλία του συνεργάτη μου στο ΚΕΦίΜ, Κωνσταντίνου Σαραβάκου, μετατράπηκε σε σύντομη έκθεση, εμπλουτισμένη ερευνητικά. Τώρα, γιατί τώρα έχει νόημα να διαβαστεί.
Μας κατηγορεί «για προπαγάνδα». Για το ποιος κάνει προπαγάνδα, οι αναγνώστες της «Καθημερινής» μπορούν να κρίνουν μόνοι τους. Θα προσθέσω μόνον αυτό: Ο κ. Θερμός αναφέρεται στο κλείσιμο της κλινικής φύλου για παιδιά στο Κέντρο Τάβιστοκ στο Λονδίνο, γιατί τάχα, «έλεγε σε όλα τα αιτήματα ναι». Η κλινική πράγματι έκλεισε έπειτα από ρεπορτάζ του BBC. Ας διαβάσουν οι αναγνώστες της «Καθημερινής» τι συνέβη και ας εκτιμήσουν μόνοι τους την αξιοπιστία των πληροφοριών που τους παρέχει ο κ. Θερμός: https://www.bbc.com/news/health-55723250.
Θα τους συστήσω επίσης να διαβάσουν το βιβλίο του κ. Θερμού, «Ελξη και πάθος: Μια διεπιστημονική προσέγγιση της ομοφυλοφιλίας» (2016) για να καταλάβουν ότι αυτό που πραγματικά πιστεύει ο κ. Θερμός είναι πως η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια προς θεραπεία.
Το αστείο είναι πως ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται την επιστήμη με ένα κείμενο που αποτελεί μνημείο αντιεπιστημονικού λόγου και, επιπλέον, ομοφοβίας και ηθικιστικού πατερναλισμού.
*Ο κ. Αριστείδης Χατζής είναι καθηγητής φιλοσοφίας δικαίου και θεωρίας θεσμών και διευθυντής του Εργαστηρίου Πολιτικής και Θεσμικής Θεωρίας και Ιστορίας των Ιδεών, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
