Παίρνοντας αφορμή από το πρόσφατο άρθρο του κ. Θεοδωρόπουλου στην «Κ» σχετικά με τη νέα παραγωγή του Netflix για τον Αλέξανδρο, θα ήθελα να προσθέσω κάποιες παρατηρήσεις. Θεωρώ ότι η παραγωγή αυτή, που χαρακτηρίζεται ως «docuseries» και στην οποία μάλιστα συμμετέχουν και σχολιάζουν ακαδημαϊκοί και ιστορικοί, βρίθει ιστορικών ανακριβειών που θα έπρεπε να μας είχαν ενοχλήσει πολύ περισσότερο από το φιλί Αλεξάνδρου – Ηφαιστίωνα. Αναφέρω αυτές που θεωρώ ως πιο ενοχλητικές:
1. Η Βαβυλώνα δεν ήταν πρωτεύουσα του περσικού κράτους, απλώς πρωτεύουσα σατραπείας, ούτε το κέντρο του πολιτισμένου κόσμου!
2. Ο Φίλιππος δεν δολοφονήθηκε στο ανάκτορο, αλλά στο θέατρο των Αιγών. Πρωτεύουσα της Μακεδονίας, κατά την εποχή του, ήταν η Πέλλα και όχι οι Αιγές.
3. Δεν γίνεται καμία αναφορά στη συμμετοχή όλων των Ελλήνων στην εκστρατεία, «πλην Λακεδαιμονίων».
4. Μετά τη μάχη στον Γρανικό παρουσιάζεται ο Αλέξανδρος να διατάσσει τη σφαγή των Ελλήνων μισθοφόρων, ενώ, κατά τον Αρριανό, τους έστειλε δούλους στη Μακεδονία.
5. Δεν γίνεται αναφορά για την αποστολή των 300 περσικών ασπίδων στην Αθήνα ως αφιέρωμα για την Αθηνά και φυσικά ούτε λόγος για την περίφημη επιγραφή «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Ελληνες, πλην Λακεδαιμονίων». Το πιο ατράνταχτο επιχείρημα, κατά τη γνώμη μου, για την ελληνικότητα των Μακεδόνων.
6. Ο Σατράπης της Αιγύπτου δεν άνοιξε τις πύλες της Μέμφιδος γιατί τον συγκίνησε ο γονυκλινής προ των πυλών Αλέξανδρος, ο οποίος μάλιστα σε άπταιστα αιγυπτιακά τον είχε διαβεβαιώσει για τις ειρηνικές προθέσεις του. Η αλήθεια, κατά τον Αρριανό, είναι ότι ο Πέρσης δέχθηκε φιλικά τον Αλέξανδρο γιατί είχε μάθει για την έκβαση της μάχης στην Ισσό και δεν είχε επαρκείς δυνάμεις στη διάθεσή του. Θεωρώ ασύμβατο προς τον χαρακτήρα του Αλεξάνδρου να γονατίζει και να απευθύνεται σε Πέρση στην αιγυπτιακή γλώσσα!
7. Στον ναό του Αμμωνος στη Σίβα δεν χρησμοδότησε ιέρεια. Ογδόντα άνδρες ιερείς είχε ο ναός. Η διαδικασία ήταν μυστική και αρκετά πολύπλοκη. Ακόμη δεν ξέρουμε ποιο ακριβώς ήταν το περιεχόμενο του χρησμού.
8. Ο Δαρείος δεν ήταν άσημος χωρίς βασιλικό αίμα που χρωστούσε τον θρόνο του στη συγγένεια της γυναίκας του με τον βασιλικό οίκο! Η σύζυγός του ήταν αδελφή του και αμφότεροι ήταν εγγονοί του Αρταξέρξη.
9. Αντίθετα προς όσα ιστορούν ο Αρριανός, ο Διόδωρος Σικελιώτης και ο Πλούταρχος, κατά την επίσκεψή του στη σκηνή των αιχμαλώτων γυναικών η συζήτηση γίνεται μόνο με τη σύζυγο του Δαρείου και μια κόρη παρούσα. Ο Αλέξανδρος εμφανίζεται υπεροπτικός και αλαζόνας προς τις δύο γυναίκες. Εικόνα ψευδής και παραπλανητική. Δεν εμφανίζεται η μητέρα του Δαρείου και παραλείπεται η σημαντική συζήτηση που είχε μαζί της ο Αλέξανδρος, αποκαλώντας τη μάλιστα «μητέρα». Oύτε γίνεται λόγος για την ευγένεια και μεγαλοψυχία που έδειξε προς τις αιχμάλωτες, επιτρέποντάς τους να ζουν όπως πριν και να αποκαλούνται βασίλισσες.
10. Και το πιο εξοργιστικό κατά τη γνώμη μου. Κανένας βιογράφος του Αλεξάνδρου δεν αναφέρει ότι συνήψε ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγο του Δαρείου και ότι αυτή πέθανε γεννώντας το παιδί του! Απεναντίας, αυτό που από όλους μαρτυρείται είναι ότι δεν την είχε δει ποτέ στην όψη, αλλά ούτε είχε επιτρέψει να του λένε πόσο όμορφη ήταν. Ο Πλούταρχος ακόμη αναφέρει πως όταν πέθανε, συγκινήθηκε και την έθαψε με όλες τις τιμές, γεγονός που θαύμασε ακόμη και ο Δαρείος και ευχήθηκε αν ποτέ νικηθεί να μην καθίσει άλλος στον θρόνο του Κύρου εκτός του Αλεξάνδρου.
* Η κ. Ελένη Κ. Τσαμαδού είναι συγγραφέας.
