Σούπα με αστακό, mousseline με χτένια και σος ναντουά (κλασική γαλλική σάλτσα με βάση μπεσαμέλ και ουρές καραβίδας), πουγκί θαλασσινών, κανταΐφι με γαρίδες, μάραθο και σάλτσα γλυκάνισου, escargots bourguignonne (σαλιγκάρια με βούτυρο και σκόρδο), γαρίδες με σάλτσα ούζου, σφυρίδα με σάλτσα μακαντέμια, σατομπριάν με τρεις σάλτσες, κρεπ σουζέτ (κρέπες με καραμελωμένη ζάχαρη, βούτυρο και πορτοκάλι), πουτίγκα μήλου με σάλτσα καραμέλας. Με τα σημερινά δεδομένα, το μενού θεωρείται βαρύ, λιπαρό, υπερβολικό. Ομως, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, στην αίθουσα Rotisserie του Rodos Palace, το δείπνο ήταν εμπνευσμένο από τα 50 χρόνια λειτουργίας του ξενοδοχείου. Είχε ανοίξει η ιστορική αίθουσα όπου το 1977 λειτούργησε το πρώτο γκουρμέ εστιατόριο της Ελλάδας και παρέμενε κλειστή από το 2006, είχε προσκληθεί στα γνώριμα λημέρια ο σεφ Κωνσταντίνος Καμπούρης, σήμερα 85 ετών, που από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μαγείρευε για τους υψηλούς προσκεκλημένους του ξενοδοχείου, όλα μας μετέφεραν σε μια άλλη, πιο γλυκιά και αθώα εποχή, τότε που δεν ανησυχούσαμε συνεχώς για τις θερμίδες και δεν φωτογραφίζαμε τα πιάτα πριν τα δοκιμάσουμε.
Ηταν πολύ έξυπνη ιδέα των ιδιοκτητών του Rodos Palace, Μαίρης και Αντώνη Καμπουράκη, παιδιών του αείμνηστου ιδρυτή του ξενοδοχείου Βασίλη Καμπουράκη, να ξεκινήσουν τους τριήμερους εορτασμούς για τα πεντηκοστά γενέθλια της εμβληματικής μονάδας με ένα Memory Dinner. Η γεύση είναι συναίσθημα, είναι και μνήμη. Και υπάρχουν τόσο πολλά να θυμηθεί κανείς.
«Η στιγμή που θα ξεχώριζα μέσα στις τόσες χιλιάδες διοργανώσεις είναι η πραγματοποίηση της Συνόδου της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης το 1998 στη Ρόδο», λέει στην «Κ» η Μαίρη Καμπουράκη. «Οι προκλήσεις για εμάς κυριολεκτικά ανά ώρα ήταν αμέτρητες. Οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας της ΔΕΕ με πρόεδρο τον Χαβιέ Σολάνα, διέμειναν στο Rodos Palace με αποτέλεσμα την επιτακτική ανάγκη μετατροπής απλών δωματίων σε σουίτες, μια διεργασία που δεν τελείωνε ποτέ γιατί συνεχώς υπήρχε αίτημα για μια νέα! Αυτό συνέβαινε και με τους χώρους διεξαγωγής των συνεδριάσεων, όπου ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέσα στο 24ωρο, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια νέα ανάγκη δημιουργίας χώρου έκτακτης συνεδρίασης. Επιπλέον, είχαμε υπ’ ευθύνη μας πλην των εσωτερικών γευμάτων, και όλα τα εξωτερικά catering, όπως αυτό στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου».
Η Σύνοδος Κορυφής
Η αρχή των μεγάλων διοργανώσεων για το Rodos Palace είχε γίνει το 1988. Τον Δεκέμβριο, το νησί και το ξενοδοχείο επιλέγονται για να φιλοξενήσουν τη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου είχαν συζητηθεί θέματα διεθνούς πολιτικής που αφορούσαν την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή αλλά και σχέδια οικονομικής ανάπτυξης της Ε.Ε. Για να φιλοξενηθούν οι διεθνείς ηγέτες, είχε επενδυθεί μισό εκατομμύριο δολάρια για να δημιουργηθούν έξι προεδρικές σουίτες. Στο νησί είχαν φτάσει μεταξύ άλλων η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Χέλμουτ Κολ, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τα μέτρα ασφαλείας ήταν πρωτοφανή. Η Σύνοδος είχε ολοκληρωθεί με ένα θεαματικό δείπνο στο Παλάτι των Ιπποτών.
Πώς όμως ξεκίνησαν όλα; Μετά τον Πόλεμο, ο Βασίλης Καμπουράκης αφήνει τη Ρόδο για το Τζιμπουτί. Πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο ποδηλάτων και γρήγορα προάγεται σε διευθυντή. Μάλιστα εφευρίσκει ένα σύστημα που αυξάνει την παραγωγικότητα του εργοστασίου στο Αντεν της Υεμένης. Μαθαίνει γαλλικά αλλά και τις τοπικές διαλέκτους, που τον φέρνουν πιο κοντά στους ντόπιους, οι οποίοι ανταποδίδουν με καφέ την εμπιστοσύνη που τους δείχνει. Τότε, η μόκα της Υεμένης ήταν ό,τι πιο φίνο και περιζήτητο στην παγκόσμια αγορά του καφέ. Σύντομα γνωρίζει τους παραγωγούς, μαθαίνει να ξεχωρίζει τις πιο εκλεκτές ποικιλίες, ξανοίγεται στις εξαγωγές. Σταδιακά επεκτείνεται στις εισαγωγές αλκοόλ, πίσω πια στο Τζιμπουτί, όπου ανοίγει έναν γαλλικό φούρνο αλλά δουλεύει ταυτόχρονα και στο Hotel d’ Europe, που ανήκει στον θείο του. Με τα χρήματα που κερδίζει από τις επιχειρήσεις του, αγοράζει το ξενοδοχείο.
«Να ονειρεύεσαι»
Επιστρέφοντας στη Ρόδο έχει όνειρο να χτίσει ένα πολυτελές ξενοδοχείο που να αντανακλά την κουλτούρα της Μεσογείου. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα το 1974. Μολονότι το έδαφος της Ιξιάς ήταν βαλτώδες και σαθρό, ο Καμπουράκης στόχευσε πολύ ψηλά. Επιστρατεύθηκαν δεκάδες πολιτικοί μηχανικοί που επεξεργάστηκαν νέες για τα ελληνικά δεδομένα τεχνικές, ώστε να ανεγερθεί ο 20ώροφος πύργος και ο εμβληματικός θόλος που κατασκευάστηκε από υλικά αεροναυπηγικής της ΝΑSΑ. Οπως έλεγε πάντα ο ίδιος, «κάθε δουλειά σε φέρνει πιο κοντά στο όνειρο. Αρκεί να ονειρεύεσαι».
