Τους λένε οι μεταφορείς πώς να τοποθετήσουν τα εύθραυστα αντικείμενα στις κούτες της μετακόμισης κι εκείνοι κάνουν… τα δικά τους· όταν τα πράγματα φτάνουν χτυπημένα ή σπασμένα, ρίχνουν το φταίξιμο στους επαγγελματίες. Ζητούν σύνθετες και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες μετακόμισης και, όταν φτάνει η στιγμή της πληρωμής, δεν έχουν να δώσουν ούτε σεντ. Περιγράφουν την οικοσκευή και όλη τους την πραμάτεια και, όταν πηγαίνουν εκεί τα συνεργεία, βρίσκουν κάτι εντελώς διαφορετικό, που καμία σχέση δεν έχει με όσα είχε περιγράψει ο πελάτης.
Αυτές είναι μόνον ορισμένες από τις ιστορίες που έχουν να διηγηθούν οι μεταφορείς στους οποίους απευθυνθήκαμε και οι οποίοι μας μίλησαν με την προϋπόθεση της ανωνυμίας για ευνόητους λόγους (τα στοιχεία τους είναι, ασφαλώς, στη διάθεση της εφημερίδας). Και, μάλιστα, τα προαναφερθέντα περιστατικά τα χαρακτηρίζουν… καθημερινά – κάτι σαν κανονικότητα για μία δουλειά, η οποία σηματοδοτεί την αλλαγή περιβάλλοντος και ρουτίνας, την έναρξη μιας νέας ζωής. Πρόκειται, δηλαδή, για φαινόμενα που δεν τους κάνουν πλέον εντύπωση.
Ωστόσο, αυτά με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι επαγγελματίες της μετακόμισης είναι πολύ περισσότερα και οπωσδήποτε αποτελούν ιστορίες καθημερινής τρέλας. Κρύβουν, όμως, πολλάκις ένα δράμα, μία τραγωδία που καταδεικνύει ζωές –αλλά και επιλογές– που είναι δύσκολες και φανερώνουν τα προσωπικά και οικονομικά αδιέξοδα.
Αλλάζει σπίτι για να μην πληρώνει νοίκια
Ο Στράτος είναι 47 ετών και ασχολείται με τις μεταφορές από το 1994 και τις μετακομίσεις τα τελευταία 18 χρόνια. Θεωρεί τον εαυτό του από τους τυχερούς, όπως λέει στην «Κ», διότι οι πελάτες του τον προτείνουν σε κατά τεκμήριο αξιόπιστα άτομα, οπότε αποφεύγει στις περισσότερες περιπτώσεις τα χειρότερα. Συνήθως, διότι έχει έναν πελάτη τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια που τον καλεί για μετακόμιση κάθε πέντε με έξι μήνες.
Νοικιάζει ένα σπίτι, μένει πέντε έξι μήνες, δεν πληρώνει κανένα ενοίκιο και, όταν πλέον οι ιδιοκτήτες φτάνουν στα όριά τους, του λένε να φύγει ή αποφασίζει να φύγει μόνος του.
«Ο πελάτης ζει στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά. Κάθε εξάμηνο το μέγιστο, μου ζητεί να του μεταφέρω την οικοσκευή του από το ένα σπίτι στο άλλο. Είναι πολύτεκνη οικογένεια, με έναν μισθό στο σπίτι και τα πράγματα είναι αφόρητα για τον ίδιο. Και τι έχει αποφασίσει, λοιπόν, να κάνει; Νοικιάζει ένα σπίτι, μένει πέντε έξι μήνες, δεν πληρώνει κανένα ενοίκιο και, όταν πλέον οι ιδιοκτήτες φτάνουν στα όριά τους, του λένε να φύγει ή αποφασίζει να φύγει μόνος του. Αυτό του κοστίζει, σε χρήματα τουλάχιστον, κοντά στα 500-600 ευρώ, τα οποία προτιμάει να τα δώσει σ’ εμένα παρά να πληρώσει τα νοίκια. Οι ιδιοκτήτες, για τόσο λίγο διάστημα, δεν τον “κυνηγούν” δικαστικά, διότι γνωρίζουν ότι τα δικαστικά έξοδα θα είναι πολύ περισσότερα από τα ενοίκια που κάποια χρόνια μετά μπορεί να πάρουν από τον συγκεκριμένο πελάτη. Απ’ ό,τι φαίνεται, τόσα χρόνια, του βγαίνει αυτό το σχέδιο και εξακολουθεί να υιοθετεί την ίδια τακτική», αφηγείται στην «Κ» ο Στράτος.
Υπάρχουν πελάτες που ζητούν πλήρη αντιγραφή του παλαιού τους σπιτιού στο νέο και, εντέλει, διαφωνούν… με τον εαυτό τους ή συνειδητοποιούν ότι δεν είναι εύκολο ένα σπίτι να γίνει ρέπλικα του επόμενου.
Ο επαγγελματίας των μετακομίσεων μας λέει, ταυτόχρονα, ότι τα πράγματα περιπλέκονται όταν έχουν να πακετάρουν και να αποσυναρμολογήσουν ένα σπίτι 400-500 τ.μ. και οι πελάτες ζητούν από το συνεργείο του να στήσουν εκ νέου το ίδιο σπίτι σε άλλο οίκημα. «Ενώ έχουμε καταγράψει φωτογραφικά πλήρως το στήσιμο του υπό μετακόμιση σπιτιού, έχουμε σημειώσει σε λεπτομερέστατες λίστες καθετί και το σημείο όπου υπάρχει και έχουμε λάβει αναλυτικές οδηγίες για το πού θα στηθεί τι, ο πελάτης διαφωνεί στο τέλος… με τον εαυτό του ή συνειδητοποιεί ότι δεν είναι εύκολο ένα σπίτι να γίνει ρέπλικα του επόμενου. Και τότε ξεκινάει ένα τεράστιο σαφάρι επανασυναρμολόγησης του σπιτιού, που μπορεί να κρατήσει πολλές εβδομάδες».
Αποθηκεύουν και εξαφανίζονται
Η περίπου συνομήλικη του Στράτου, Πόπη, διατηρεί επιχείρηση μεταφορών και μετακομίσεων εδώ και πολλά χρόνια, στις δυτικές παρυφές του κέντρου της Αθήνας. Με την εμπειρία που διαθέτει, αντιλαμβάνεται εάν ο κάθε πελάτης θα… βαρέσει πιστόλι ή είναι αξιόπιστος. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που κατορθώνουν να την παρασύρουν, καθότι δεν υπάρχουν εμφανή δείγματα αναξιοπιστίας. Το συχνότερο φαινόμενο είναι εκείνο που έχει να κάνει με την αποθήκευση των πραγμάτων ενός πελάτη.
Μεταφέρουμε τα πράγματα στις αποθήκες μας και, εντέλει, μένουν εκεί… στον αιώνα τον άπαντα.
«Μου ζητούν, από καιρού εις καιρόν, να τους πακετάρουμε ολόκληρο το σπίτι, το βιος τους δηλαδή. Πηγαίνουμε, κάνουμε τη δουλειά όπως έχουμε μάθει τόσα χρόνια, μεταφέρουμε τα πράγματα στις αποθήκες μας και, εντέλει, μένουν εκεί… στον αιώνα τον άπαντα. Δεν έρχονται ποτέ –παρά τις προσπάθειες επικοινωνίας που κάνουμε– να τα παραλάβουν ή, έστω, να μας ζητήσουν να τα μεταφέρουμε στο σημείο που θα μας υποδείξουν. Τις περισσότερες φορές, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, απλώς δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν την υπηρεσία ή θέλουν απλώς να ξεφορτωθούν τα πράγματά τους και να απαλλαγούν από αυτά. Οταν περάσουν κάποια χρόνια και δεν εμφανιστούν, και επειδή οι αποθήκες μας δεν είναι απεριόριστες, αποφασίζουμε με τη σειρά μας να τα ξεφορτωθούμε», λέει η ίδια στην «Κ».
Ενα πηγαινέλα κάθε έξι μήνες
Ο Μαρίνος είναι μεν λιγότερα χρόνια στο επάγγελμα από τους προηγούμενους δύο συναδέλφους του, αλλά έχει κι εκείνος να διηγηθεί μία ιστορία που επαναλαμβάνεται κάθε λίγους μήνες – μάξιμουμ ανά εξάμηνο.
Επί δύο χρόνια, η κυρία ενός ζευγαριού κάθε έξι μήνες μας ζητεί, λόγω χωρισμού, να μεταφέρουμε τα πράγματά της από το σπίτι του συντρόφου της στην οικία των γονέων της και μετά πάλι πίσω.
«Είναι ένα ζευγάρι στα βόρεια προάστια της Αθήνας, το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει συνήθειο να χωρίζει και να τα ξαναβρίσκει. Επειδή το σπίτι ανήκει στον άνδρα της σχέσης, η σύντροφός του αποφασίζει κάθε τόσο να μαζέψει όλα της πράγματα και να επιστρέψει στο σπίτι των γονέων της. Εμείς της τα πακετάρουμε, της τα μεταφέρουμε όπου μας υποδεικνύει και, πριν αλέκτορα φωνήσαι, μας καλεί ξανά για να πακετάρουμε εκ νέου την οικοσκευή και τα προσωπικά της αντικείμενα και να τα επιστρέψουμε στην οικία του συντρόφου της. Λίγους μήνες μετά, μας ξανακαλεί για να μεταφέρουμε το βιος της στους γονείς της και αμέσως μετά μας ζητεί να τα επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου τα παραλάβαμε. Αυτό γίνεται εδώ και περίπου δύο χρόνια. Τουλάχιστον γνωρίζουμε πλέον τα πράγματα και πόσο χρόνο θα χρειαστούμε για τη δουλειά – αλλά ξέρουμε και σε πόσο χρονικό διάστημα θα χρειαστεί να τα ξαναμεταφέρουμε. Είναι κάτι σαν ένα τελετουργικό για εμάς πλέον».
Μετακομίσεις ανά δύο ημέρες…
Απ’ ό,τι φαίνεται, οι διαρκείς χωρισμοί και επανασυνδέσεις ζευγαριών όχι μόνον είναι συχνές, αλλά λαμβάνουν και άλλες διαστάσεις. Ο Ανέστης, μεταφορέας που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στα νότια προάστια της Αττικής και στον Πειραιά, διηγείται στην «Κ» ένα επαναλαμβανόμενο περιστατικό με τους ίδιους… ευέξαπτους και οξύθυμους πρωταγωνιστές, όπως μας μεταφέρει ο ίδιος.
Η κυρία αποφασίζει να αποχωρήσει από την οικία, της μεταφέρουμε την οικοσκευή σε νέο σπίτι, μας τηλεφωνούν στη συνέχεια εκείνη και ο σύντροφός της και κάνουμε διπλή μετακόμιση σε ένα εντελώς νέο σπίτι. Κάθε δυο τρεις μήνες ή μέρες…
«Μία γυναίκα και ένας άνδρας συγκατοικούν τα τελευταία τρία χρόνια σε σπίτι κοινής τους επιλογής. Κάθε τρεις και λίγο, τσακώνονται, εξ όσων μαθαίνουμε από όσα μας λένε σε κάθε μετακόμιση, διότι γινόμαστε και κάτι σαν εξομολόγοι, και η κυρία μας ζητεί να μαζέψουμε τα πράγματά της και να τα πάμε σε ένα διαμέρισμα που έχει βρει και επιλέξει. Δεν περνούν δυο τρεις μήνες –μία φορά αυτό συνέβη και μέσα σε δύο… ημέρες– μας τηλεφωνούν και οι δύο και μας ζητούν να μεταφέρουμε και των δύο τα πράγματα σε ένα τρίτο, κοινής επιλογής διαμέρισμα. Και λίγο καιρό μετά, ξανά τα ίδια. Η κυρία αποφασίζει να αποχωρήσει από την οικία, της μεταφέρουμε την οικοσκευή σε νέο σπίτι, μας τηλεφωνούν στη συνέχεια και οι δύο και κάνουμε διπλή μετακόμιση σε ένα εντελώς νέο σπίτι – συνήθως κινούνται μεταξύ Γλυφάδας, Πειραιά και Νίκαιας. Εχουμε κάνει τα τελευταία τρία χρόνια περίπου οκτώ ή εννέα τέτοιες μεταφορές για τους ίδιους δύο ανθρώπους. Τώρα έχουν καιρό να μας πάρουν. Μείναμε στο ότι η κυρία έχει μεταφέρει τα πράγματά της σε ένα διαμέρισμα όπου επρόκειτο να ζήσει μόνη της. Είτε έχουν χωρίσει οριστικά είτε έχουν αποφασίσει να επιστρατεύσουν άλλο συνάδελφο. Ποιος ξέρει…»
