Δεν είμαι στην Αθήνα, αλλά τα βλέπω στην τηλεόραση και μαυρίζει η ψυχή μου. Ολοι εδώ κοντεύουμε να τρελαθούμε. Εχουμε φίλους εκεί πάνω που καίγονται, τους παίρνουμε τηλέφωνο και δεν απαντούν. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Να ‘ναι καλά εθελοντές και πυροσβέστες, δασοκομάντος και πιλότοι, όλα αυτά τα παιδιά δυο μέρες άυπνα και εν δράσει. Σκέφτομαι και όλον εκείνο τον κόσμο που αδειάζει τα σπίτια του και τρέχει να σωθεί. Είναι μέρες πένθους αυτές.
Κάθε χρόνο εντείνεται η θανατηφόρα απειλή. Μας φυσούν αέρηδες που μας καίνε πριν μας κάψει η φωτιά. Πάει πια το αττικό καλοκαίρι όπως το ξέραμε. Τι θα γίνει; Δεν πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για να σωθεί η Αττική; «Το σχέδιο», λέει ένας σοφός φίλος μου στο τηλέφωνο, «είναι η δυσκολότερη ελληνική λέξη».
Ε, ας προσπαθήσουμε να μην είναι από εδώ και πέρα.
