Εδώ και δύο ημέρες, βρίσκεται ασταμάτητα στο πεδίο επιτηρώντας και σβήνοντας φωτιές. Οι μόνες ώρες που φεύγει είναι αυτές που πηγαίνει να εργαστεί. Αϋπνη και κατάκοπη. Η Μαγδαληνή Μαγγίνα είναι μία από τους 120 εθελοντές του Σωματείου Εθελοντικών Δυνάμεων Δασοπυρόσβεσης και Διάσωσης. Με έδρα τη Ροδόπολη, οι εθελοντές με αυτοθυσία δίνουν από την Κυριακή μέχρι σήμερα τεράστια μάχη για να συγκρατήσουν τη φωτιά σε μια περιοχή που εκτείνεται από τον Βαρνάβα και τη Ροδόπολη μέχρι το Διονυσοβούνι και τη Ραπεντώσα. Σήμερα θα είναι η ενδέκατη συνεχή ημέρα που και τα οκτώ οχήματα του σωματείου θα περιπολούν στις περιοχές.
Η «Κ» συνάντησε τη Μαγδαληνή Μαγγίνα τα ξημερώματα της Δευτέρας να προσπαθεί υπό την τεράστια πίεση του χρόνου και κάτω από μια βροχή με στάχτες να ενώσει τις αντλίες για να φτάσει το νερό εκεί που έπρεπε. «Κατεβείτε κάτω. Δεν έχουμε νερό. Θα καείτε», φώναζε καλώντας τους συναδέλφους της να απομακρυνθούν από τις φλόγες. Σύμφωνα με την Πυροσβεστική, βρισκόταν σε ένα από τα κρισιμότερα σημεία, στην οδό Αγίου Ιωάννου, το όριο μεταξύ Ροδόπολης και Διονυσοβουνίου. Η προσπάθεια του κλιμακίου της ήταν να μην περάσει η φωτιά το σύνορο αυτό. Ολοι τους προσπαθούσαν λυσσαλέα, παρότι το στοίχημα έμοιαζε δύσκολο: οι φλόγες ξεπερνούσαν τα 10 μέτρα, οι άνεμοι έπνεαν εξαιρετικά ισχυροί και δίπλα τους ήταν μόνο 1-2 πυροσβεστικά οχήματα. Η φωτιά ξέφυγε προς το Διονυσοβούνι αλλά δεν πήγε στον οικισμό Γαλήνη.
«Ξέφυγε η φωτιά. Δεν βοήθησε ο άνεμος. Δεν βοήθησε και το γεγονός ότι ήμασταν από εκεί, κυρίως εθελοντικά αυτοκίνητα», τόνισε η κ. Μαγγίνα. «Για μια ώρα αν δεν ήταν το κλιμάκιο της Ροδόπολης, η φωτιά μπορεί να είχε μπει στον οικισμό Γαλήνη. Από τα τρία με τέσσερα οχήματα που υπήρχαν στο σημείο, το Πυροσβεστικό Σώμα είχε τα δύο. Στον επάνω δρόμο, μπορεί να είχε επτά οχήματα της Πυροσβεστικής. Δεν κάνουμε σύγκριση δυνάμεων, αλλά αν δεν ήταν οι εθελοντές του Σωματείου τώρα θα μιλούσαμε υπό διαφορετικές συνθήκες», τόνισε ο Μανώλης Θεοδωρίδης, μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου. Οπως είπε, μετρώντας κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι σε μία βάρδια είχε τουλάχιστον 60 εθελοντές ενεργούς στο πεδίο της φωτιάς με οχήματα του σωματείου. «Δεν είναι λίγα άτομα. Και αυτοί ήταν μόνο από το δικό μας σωματείο. Υπήρχαν δυνάμεις της Πυροσβεστικής στην περιοχή, αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν αμέτρητες εστίες. Κάθε μισή με μία ώρα άλλαζαν τα δεδομένα της πυρκαγιάς και των ανέμων και αλλάζαμε όλοι μας τοποθεσία. Υπήρχε και επανάληψη του μετώπου. Στα καμένα, έπαιρνε ξανά φωτιά».
«Κάθε μισή με μία ώρα άλλαζαν τα δεδομένα της πυρκαγιάς και των ανέμων και αλλάζαμε όλοι μας τοποθεσία. Υπήρχε και επανάληψη του μετώπου. Στα καμένα, έπαιρνε ξανά φωτιά».
Η Ευγενία Γεωργουλογιάννη, επίσης εθελόντρια που βρισκόταν στο ίδιο σημείο, ανέφερε πως ένα από τα προβλήματα ήταν πως δεν υπήρξε καλός συντονισμός με το Πυροσβεστικό Σώμα. «Μας έλεγαν “πάμε να μπούμε εδώ, μπαίναμε”. [Μετά έλεγαν] “όχι, πάμε να μπούμε από εκεί” με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να χάνουμε δυνάμεις άσκοπα, ενώ θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε ταυτόχρονα σε ένα σημείο».
Μεγάλος αντίπαλος ήταν και η έλλειψη νερού για κατάσβεση. «Ψάχναμε υδροφόρες. Χωρίς νερό δεν γίνεται. Επιχειρούσαμε να κάτσουμε σε ένα σημείο με αυτό το λίγο νερό που είχαμε μπας και καταφέρουμε να ανακόψουμε τη φωτιά. Εμείς βλέπαμε το μέτωπο να έρχεται και προσπαθούσαμε να κάνουμε οικονομία για να μας φτάσει το νερό», περιέγραψε η κ. Μαγγίνα. Οπως εξήγησε, υπήρχε κρουνός δίπλα με νερό, αλλά είναι τόσο πολλοί που αντλούν από το δίκτυο σε τέτοιες μεγάλες φωτιές, που η πίεση πέφτει και χάνεται πολύτιμος χρόνος μέχρι να γεμίσει το δοχείο του πυροσβεστικού οχήματος.
«Δεν ήταν επαρκή τα υδροφόρα οχήματα. Μπορεί σε απόλυτο αριθμό να είναι πολλά, αλλά το ενεργό μέτωπο ήταν τόσο μεγάλο, που δεν ήξεραν πού να πρωτοπάνε».
Σύμφωνα με την εμπειρία των εθελοντών, το νερό σε ένα εθελοντικό πυροσβεστικό όχημα τελειώνει σε περίπου 10 λεπτά συνεχούς, εντατικής πυρόσβεσης. «Είχαμε μείνει κάποια στιγμή με 500 λίτρα. Ανά μία ριπή, σταματούσα. Δεν μπορούσα να κάνω κατάσβεση, απλά συντήρηση», τόνισε από την πλευρά του ο κ. Θεοδωρίδης. «Δεν ήταν επαρκή τα υδροφόρα οχήματα. Μπορεί σε απόλυτο αριθμό να είναι πολλά, αλλά το ενεργό μέτωπο ήταν τόσο μεγάλο, που δεν ήξεραν πού να πρωτοπάνε», συμπλήρωσε.
Το κλιμάκιο παρέμεινε στο σημείο μέχρι τις 6:30 το πρωί, περιμένοντας να ξημερώσει και να καταφτάσουν τα εναέρια μέσα. Οι στιγμές εκείνες θύμισαν στην Ευγενία Γεωργουλογιάννη τη μεγάλη πυρκαγιά του 2009, που στάθηκε αφορμή για την ίδια να εκπαιδευθεί και να ενταχθεί στο σώμα εθελοντών, καθώς τότε η πυρκαγιά είχε φτάσει μέχρι το σπίτι της. Το φετινό βεβαίως μέτωπο, όπως είπε, ήταν χειρότερο: «Τώρα, μέσα σε τρεις ώρες έφτασε από τον Βαρνάβα στη λίμνη του Μαραθώνα. Το 2009 χρειάστηκε ένα εξάωρο».
«Με πονάει να βλέπω τα μέρη που μεγάλωσα να καίγονται. Τα μέρη που περπάτησα, που έκανα ποδήλατο, να τα βλέπω μαύρα. Με πονάει πιο πολύ ψυχικά απ’ ό,τι σωματικά».
Η ίδια, όπως και πολλοί άλλοι εθελοντές, διέκοψε τις διακοπές της για να συμβάλει στο έργο της πυρόσβεσης. «Είχαμε πάει στην Πάργα. Φτάσαμε το πρωί και το βράδυ ξαναφύγαμε και επιστρέψαμε γιατί η κατάσταση εδώ πέρα ήταν ανεξέλεγκτη. Βλέπαμε τους συναδέλφους μας να παλεύουν με αυτό το τέρας της φωτιάς. Επιστρέψαμε γιατί δεν γινόταν να τους αφήσουμε. Ενα επιπλέον χέρι είναι ό,τι καλύτερο. Αυτό είναι και ο εθελοντισμός», σημείωσε η κ. Γεωργουλογιάννη.
Παρότι έκλεισε δύο 24ωρα στο πεδίο, υπό αντίξοες συνθήκες, η Μαγδαληνή Μαγγίνα παραδέχθηκε πως η μεγαλύτερη κόπωση είναι η ψυχική. «Εγώ προσωπικά είμαι από τη Ροδόπολη, γέννημα θρέμμα. Οπότε με πονάει να βλέπω το χωριό μου έτσι, να βλέπω τα μέρη που μεγάλωσα να καίγονται. Τα μέρη που περπάτησα, που έκανα ποδήλατο, να τα βλέπω μαύρα. Με πονάει πιο πολύ ψυχικά απ’ ό,τι σωματικά».
Παρά τις δυσκολίες, η ομάδα συνέβαλε στο να σωθούν σπίτια και εκτάσεις δάσους. Δεδομένου του έργου που επιτελούν οι εθελοντές, ζητούν και μεγαλύτερη υποστήριξη. Ενας βασικός τρόπος θα ήταν η βοήθεια σε εξοπλισμό. «Η μισή στολή μου είναι από χορηγίες. Την άλλη την έχω πληρώσει», τόνισε η κ. Μαγγίνα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα οχήματα και τα υλικά που χρησιμοποιούν οι εθελοντές. Σε τέτοιες πυρκαγιές, προκαλούνται σημαντικές φθορές και απώλειες στα οχήματα και τα εξαρτήματα που χρησιμοποιούν. «Τα έξοδα για την αντικατάστασή τους μπορεί να φτάσουν και τα 250-300 ευρώ το άτομο. Αν δεν υπάρξει δωρεά από κάποιον μεγάλο οργανισμό, θα πρέπει να μαζεύουμε τα χρήματα σιγά σιγά μεταξύ μας, δίνοντας ουσιαστικά από τον μισθό μας», τόνισε ο κ. Θεοδωρίδης.
«Η μισή στολή μου είναι από χορηγίες. Την άλλη την έχω πληρώσει».
Η Μαγδαληνή Μαγγίνα που κλήθηκε να εργάζεται και παράλληλα να επιχειρεί ως εθελόντρια, υπογράμμισε πως θα μπορούσε και η Ελλάδα, στα πρότυπα του εξωτερικού, να αναγνωρίζει το εθελοντικό έργο ώστε να προβλέπονται διευκολύνσεις στον χώρο εργασίας με άδειες μετ’ αποδοχών.
Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0
Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
