Η καμπάνα στο μικρό χωριό Κουκουλιοί του ορεινού όγκου του Σουλίου στην Ηπειρο ήχησε νωρίς σήμερα, ανήμερα της γιορτής της Παναγίας.
Η «φωνή του Θεού», καλούσε τους κάτοικους στην ετήσια εορταστική προσευχή στην Μεγαλόχαρη.
Ελάχιστοι άνθρωποι ζουν σήμερα σε αυτό το χωριό, υπερήλικες στην πλειονότητά τους.
Στο νεκροταφείο της εκκλησίας αναπαύονται πολλοί περισσότεροι συγχωριανοί τους. Ανάμεσά τους η Τσέβω Μάστορα, μια γυναίκα, που ο ήχος της καμπάνας ήχησε σήμερα πιο μελωδικός στ’ αυτιά της.
Ηταν δεν ήταν 17 χρονών στα μέσα της δεκαετίας του 20, όταν χρειάστηκε να μεταφερθεί από τη μακρινή -για τα δεδομένα της εποχής- κωμόπολη της Παραμυθιάς στο χωριό και να τοποθετηθεί στο κωδωνοστάσιο του ναού η καμπάνα.
Δρόμοι δεν υπήρχαν τότε, ούτε αυτοκίνητα και η καμπάνα λόγω κατασκευής ήταν αδύνατο να φορτωθεί σε μουλάρι.
Η έφηβη τότε Τσέβω (Παρασκευή) προθυμοποιήθηκε να την μεταφέρει η ίδια ζαλωμένη.
Επρεπε να διανύσει μια απόσταση γύρω στα τριάντα χιλιόμετρα διαβαίνοντας κακοτράχαλες πλαγιές και επικίνδυνους γκρεμούς με μια καμπάνα βάρους εξήντα οκάδων στους ώμους.
Η ανελέητη φτώχεια δεν επέτρεπε την πολυτέλεια των παπουτσιών και έτσι δανείστηκε του γείτονα με τη συμφωνία ότι, για να μην τα καταστρέψει, θα τα φορούσε μόνο μπαίνοντας και βγαίνοντας στην πόλη.
Εκανε την υπόλοιπη διαδρομή ξυπόλυτη!
Σήμερα, όλως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι εν ζωή συγχωριανοί της την μνημόνευσαν ακούγοντας πρωί πρωί την ιστορική «καμπάνα της Τσέβως».
Και όλοι τους απέδωσαν την επίτευξη του άθλου στην δύναμη της πίστης.
