Μέχρι το καλοκαίρι, η graphic designer Νάταλι Φαλάχα ήταν αισιόδοξη για το μέλλον του Λιβάνου. «Πίστευα ότι το τέλος του χάους ήταν κοντά», λέει στην «Κ» και η φωνή της σπάει – «δεν το πιστεύω πια».
Μετακόμισε στην Αθήνα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, μετά την έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού τον Αύγουστο του 2020, και πάντα στο μυαλό της είχε ότι θα επέστρεφε στη χώρα της, αλλά αυτό τώρα φαντάζει απίθανο. «Ραγίζει η καρδιά μου που είμαι μακριά ενώ επικρατεί αυτή η κατάσταση στον Λίβανο, αλλά δεν μπορώ να επιστρέψω τώρα. Τώρα έχουμε πόλεμο, στην αρχή λέγαμε θα περάσει, θα περάσει, θα περάσει – τελικά δεν πέρασε», σημειώνει.
Τόσο η ίδια όσο και άλλοι Λιβανέζοι που ζουν στην Αθήνα και μιλούν σήμερα στην «Κ» έχουν αφήσει πίσω τους οικογένειες και φίλους με τους οποίους είναι σε συνεχή επικοινωνία, προσπαθώντας σε κάποιες περιπτώσεις να τους πείσουν να έρθουν στην Ελλάδα.
Οι συγγενείς της κ. Φαλάχα δεν σκέφτονται ακόμα να φύγουν από τη χώρα. «Περιμένουν», εξηγεί, «πιστεύουν ότι μπορεί να τελειώσει σύντομα».
Εφυγε από τα 18
Η μητέρα της Κρίστι Ασεϊλί, η οποία έφυγε από τον Λίβανο στα 18 της για σπουδές στο Λονδίνο και πλέον ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον τομέα της απανθρακοποίησης της ναυτιλίας, προσπαθεί από προχθές να φύγει από τον Λίβανο.
«Είναι κολλημένη εκεί και προσπαθώ να τη βοηθήσω να έρθει στην Αθήνα πριν κλείσει το αεροδρόμιο της Βηρυτού – το σπίτι μας είναι κοντά στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, το οποίο θεωρείται ζώνη υψηλού κινδύνου αυτή τη στιγμή», δηλώνει στην «Κ». Οσον αφορά την ίδια, αισθάνεται σαν να βρίσκεται σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Κοιτούσε το πρωί από το μπαλκόνι της το κέντρο της Αθήνας και για ένα δευτερόλεπτο νόμισε πως ήταν στη Βηρυτό. «Μοιάζουν τόσο πολύ οι δύο πόλεις που για μια στιγμή έκανα εικόνα να πέφτει ένας πύραυλος στις πολυκατοικίες», σημειώνει, τονίζοντας ότι οι Λιβανέζοι κουβαλούν τα τραύματά τους ακόμα κι αν δεν βρίσκονται στη χώρα.
Είναι θυμωμένη, αλλά όχι μόνο με το Ισραήλ. «Εχουμε επιτρέψει στη χώρα μας να γίνει όμηρος της Χεζμπολάχ και δεν κάνουμε τίποτα για να την πάρουμε πίσω, να δείξουμε έστω πολιτικά ότι είμαστε απέναντι», αναφέρει.
Της ίδιας άποψης είναι και ο Λιβανέζος επιχειρηματίας Κρις Κοσαϊφί. «Πιστεύω ότι στον Λίβανο βιώνουμε τις επιπτώσεις τού να κυβερνάται η χώρα από μια τρομοκρατική ομάδα», σημειώνει στην «Κ».
«Προχθές», συμπληρώνει, «βομβαρδίστηκε η περιοχή στην οποία βρίσκεται το σπίτι της γιαγιάς μου. Νιώθω τρομερή απειλή προς όλους μας, όσοι έχουμε επαφή με τον Λίβανο φοβόμαστε», λέει, «αλλά όλα αυτά συμβαίνουν επειδή έχει τόση δύναμη μια τρομοκρατική ομάδα».
Δύσκολη η βίζα
Πέραν της ανησυχίας του για τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι λέει ότι δεν μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή γιατί είναι δύσκολη και χρονοβόρα η διαδικασία της βίζας, η καρδιά του ραγίζει για όλο τον κόσμο που βρίσκεται στον Λίβανο. Ελπίζει όμως. «Οτι μπορεί αυτό να σημάνει το τέλος τού να κυβερνάται η χώρα από μια τρομοκρατική ομάδα», δηλώνει.
Το μόνο σενάριο που θα δημιουργήσει αίσθηση αισιοδοξίας στην κ. Ασεϊλί είναι αν οι δυνάμεις της Μέσης Ανατολής πάρουν τώρα την απόφαση «να σταματήσει ο Λίβανος να δρα ως υποχείριο του Ιράν και να βρουν μια διπλωματική οδό που θα οδηγήσει τη Χεζμπολάχ να παραδώσει τα όπλα της», λέει.
«Δεν φταίει το Ιράν»
Ενας 35χρονος Λιβανέζος, ο οποίος εργάζεται στο μάρκετινγκ στην Αθήνα και δεν ήθελε να ονομαστεί, δηλώνει ότι αισθάνεται πως η χώρα του είναι σαν την «παιδική χαρά κάποιοι άλλου – είμαστε όμηροι της Χεζμπολάχ, ο ρόλος της οποίας είναι να κάνει τα θελήματα του Ιράν».
Δεν θεωρεί όμως ότι το Ιράν ευθύνεται για την ύπαρξη της Χεζμπολάχ. «Το φταίξιμο είναι του Λιβάνου, της έλλειψης ενότητας και εθνικής ταυτότητας της χώρας – είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε μόνο το Ισραήλ ή τη Χεζμπολάχ· εγώ κατηγορώ την πολιτική ελίτ της χώρας, από όλες τις σέκτες, για το χάος που επικρατεί», τονίζει στην «Κ».
Η κ. Φαλάχα κατηγορεί το Ισραήλ. «Θέλει να αποικίσει όλη την περιοχή και θέλει να εξαφανίσει πληθυσμούς», λέει.
Δεν ανησυχεί μόνο για τους βομβαρδισμούς, αλλά και για τη μετακίνηση πληθυσμών που τώρα αρχίζει να συντελείται μέσα στη χώρα.
«Επεται ακόμα μεγαλύτερο χάος, γιατί άνθρωποι που σχετίζονται με τη Χεζμπολάχ τώρα αρχίζουν να μετακινούνται σε περιοχές που δεν έχουν τέτοιους πολιτικούς δεσμούς, μεταφέροντας τη σύγκρουση σε αυτές», τονίζει. «Τώρα», λέει στην «Κ» η κ. Ασεϊλί, «γείτονές μας θα είναι οι τρομοκράτες».
