Μια ακόμη απόφαση που έρχεται να προστεθεί στην πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον χαρακτηρισμό του οικισμού της Υδρας ως μνημειακού εξέδωσε το Ε’ τμήμα του Ανώτατου Δικαστηρίου, που με την απόφαση 1462/2024 επανέλαβε ότι ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός υπερισχύει έναντι των λοιπών χαρακτηρισμών ως ιστορικού τόπου, παραδοσιακού οικισμού, τοπίου ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και τόπου χρήζοντος ειδικής κρατικής προστασίας.
Μάλιστα, όπως σημειώνουν στο σκεπτικό της απόφασής τους οι σύμβουλοι Επικρατείας, υπερέχει ο μνημειακός χαρακτήρας γιατί υπάγει τον οικισμό σε αυστηρότερο καθεστώς προστασίας.
Το ΣτΕ απασχόλησε υπόθεση ανακατασκευής ισογείου κτίσματος και προσθήκη ορόφου με στέγη στον κεντρικό πυρήνα του μνημειακού οικισμού της Υδρας, με τους δικαστές να σημειώνουν ότι «επιτρέπεται μόνο η ανακατασκευή οικοδομήματος παρόμοιο προς εκείνο του οποίου η ύπαρξη μπορεί να αποδειχθεί», καταλήγοντας στην ακύρωση της οικοδομικής άδειας που εκδόθηκε από τον Δήμο Πειραιά, αλλά και της άδειας της διεύθυνσης Εφορείας Αρχαιοτήτων.
«Για τη δόμηση στον οικισμό της Υδρας απαιτείται η τήρηση των κανόνων που απορρέουν από το ιδιαίτερο και αυστηρότερο προστατευτικό καθεστώς των μνημειακών οικισμών, βάσει των οποίων μόνη επιτρεπτή είναι η δόμηση κτισμάτων, όπως αυτά προϋπήρχαν, αφού αυτά είναι που προσέδωσαν στον οικισμό τον μνημειακό του χαρακτήρα. Δεν αρκεί, η τήρηση των διατάξεων που ισχύουν εν γένει για τους παραδοσιακούς οικισμούς, εντός των οποίων επιτρέπεται η ανέγερση και νέων κτιρίων, τούτο δε παρά τα όσα αντίθετα προβλέπει σχετική εγκύκλιος του ΥΠ.ΕΝ., η οποία παρερμηνεύει τους κανόνες που διέπουν το πολεοδομικό καθεστώς του εν λόγω οικισμού, όπως έχουν διαμορφωθεί από τη νομολογία, σε ό,τι αφορά την ανέγερση κτίσματος επί οικοπεδικής επιφάνειας που είχε δομηθεί κατά το παρελθόν» αναφέρεται στην απόφαση.
