Το περασμένο Σάββατο, στην κηδεία του, στη μητρόπολη της Καλαμάτας, εκκλησία της Υπαπαντής, οι κεντρικοί δρόμοι της πόλης ήταν αδιάβατοι. Εκατοντάδες άνθρωποι, φίλοι, συνεργάτες, συγγενείς, όχι μόνον από την ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας αλλά και από πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, ήθελαν να είναι παρόντες στον αποχαιρετισμό. Η είδηση του θανάτου του Χρήστου Παπαδημητρίου, επικεφαλής της εταιρείας Kalamata Papadimitriou, σε ηλικία 44 χρόνων, άφησε, όσους γνώριζαν το πρόβλημα υγείας του τον τελευταίο χρόνο αλλά και αυτούς που δεν γνώριζαν, εξίσου αποσβολωμένους. Ισως γιατί η θεραπεία που ακολουθούσε για την αντιμετώπιση του καρκίνου είχε αποδώσει· ήταν καλά, αισιόδοξος, έκανε σχέδια για το μέλλον, ονειρευόταν, γελούσε. Τις τελευταίες ημέρες είχε προσβληθεί από κορωνοϊό, έφυγε στον ύπνο του.
Πριν από 13 χρόνια, Αύγουστο του 2011, εν μέσω του οικονομικού τυφώνα, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με τον Χρήστο και τη Σεβαστή, που δεν είχε γίνει ακόμη γυναίκα του. Η γνωριμία με τους γονείς, Ελένη και Κώστα Παπαδημητρίου, βοήθησε στην επαφή με μια νέα γενιά ανθρώπων, που τότε, επέλεγαν να παραμείνουν ή επέστρεφαν στην επαρχία στηρίζοντας τη ζωή τους στον τόπο τους σε μια σχέση αμφίδρομη, με ιδέες, τόλμη και αποφασιστικότητα. Η συνάντηση εκείνη έφερε και την πρώτη καταγραφή σε σχόλιο στην «Κ» (24/8/2011): «Η Σεβαστή σπούδασε Οικονομικά στην Πάτρα και έκανε μεταπτυχιακά στα Εφαρμοσμένα Οικονομικά. Εργαζόταν σε μια εταιρεία αλλά η κρίση έφερε την απόλυση. Η ανεργία την έστρεψε στο συνοικιακό παντοπωλείο του πατέρα της στην Καλαμάτα. Οχι “γκουρμέ” ή βιολογικό, ένα απλό μπακάλικο είναι, με προσεκτικά επιλεγμένα αγαθά. Το ανέλαβε με την επιθυμία να “το αναπροσαρμόσει στον δικό της τρόπο σκέψης και διαχείρισης”, όπως λέει. Ο Χρήστος αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Τμήμα: Διοίκηση Επιχειρήσεων. Επέστρεψε στην Καλαμάτα για να εργαστεί στην εξαγωγική εταιρεία του πατέρα του, με ξεχωριστά και ονομαστά προϊόντα, από τα οποία ορισμένα διοχετεύονται και στην ελληνική αγορά. Ασχολείται με τις διεθνείς επαφές, διαχειρίζεται την ηλεκτρονική επικοινωνία. Υπεύθυνα, αφιερώνοντας καθημερινά πολλές ώρες».
Τρία χρόνια αργότερα, καλοκαίρι 2014, ο Χρήστος και η Σεβαστή παντρεύτηκαν, στη Θουρία Μεσσηνίας, στον χώρο της εταιρείας (και εργοστασίου) Παπαδημητρίου, όπου η γιαγιά του Χρήστου είχε χτίσει το εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου. Το ζευγάρι έλαμπε, οι γονείς και ο αδελφός του Δημήτρης, που σπούδαζε στην Αγγλία, ακτινοβολούσαν χαρά. Μια ευτυχισμένη πορεία είχε ήδη ξεκινήσει. Ενα χρόνο αργότερα, ο πρώτος εγγονός, Κώστας, έκανε τον συνονόματο παππού περήφανο και πλήρη. Η οικογένεια αυξήθηκε το 2018 με τον, εξάχρονο σήμερα, Νικόλα. Αυξήθηκε και η εταιρεία, που άρχισε να καλπάζει στην ελληνική και διεθνή αγορά, μετρώντας πάνω από 80 χρόνια λειτουργίας και οικογενειακής παράδοσης. Το 1939, ο ιδρυτής Χρήστος Παπαδημητρίου εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα και δημιούργησε την «Παπαδημητρίου ΧΚ ΑΒΕΤ». Στην αρχή δραστηριοποιείτο με το εμπόριο και την εξαγωγή τοπικών προϊόντων: αποξηραμένα σύκα, ελιές και ελαιόλαδο. Τη δεκαετία του ’50, εισχωρεί στην αγορά της Μεγάλης Βρετανίας με ένα ακόμη τοπικό προϊόν: την κορινθιακή σταφίδα. Σταδιακά, αποκτά εξειδίκευση στη σταφίδα, επεκτείνεται στην Ολλανδία και στη Γερμανία, γίνεται, στο είδος αυτό, ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας παγκοσμίως. Από το 1970 έως το 2000, ο γιος Κώστας, ο οποίος έχει επιστρέψει εν τω μεταξύ από σπουδές οινολογίας στο Μπορντό της Γαλλίας, εξελίσσει την εταιρεία, σχεδιάζει το πρώτο ελληνικό βαλσαμικό ξίδι, από κορινθιακή σταφίδα. Ο εγγονός Χρήστος, από το 2004 και μετά, σταδιακά, προσθέτει στην παραγωγή κρέμες βαλσαμικού και μεσογειακές μουστάρδες. Βασική προϋπόθεση, ταυτότητα και σφραγίδα της εταιρείας, να αξιοποιείται πλήρως η μεσσηνιακή πανίδα και χλωρίδα: εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, μέλι, φρούτα. Από το 2020 έως σήμερα προχώρησε ο μετασχηματισμός της Kalamata Papadimitriou, η οικογενειακή επιχείρηση εξάγει σε περισσότερες από 35 χώρες, από την Αμερική έως την Ακτή του Ελεφαντοστού. Ο κόπος, η συνέπεια και ο σεβασμός στην αυθεντική πρώτη ύλη επιβραβεύονται. Πλέον, είναι η Νο 1 παραγωγός βαλσαμικού στην Ελλάδα, το εκτεταμένο πελατολόγιο εντός και εκτός της χώρας περιλαμβάνει από μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ μέχρι και αεροπορικές εταιρείες.
«Η σχέση μας με τους παραγωγούς της Μεσσηνίας, καθώς και από όλη την Πελοπόννησο, κρατάει πάρα πολλά χρόνια», έλεγε ο Χρήστος, πάντα χαμογελαστός και γειωμένος. «Η κορινθιακή σταφίδα φυτρώνει μόνο στην Πελοπόννησο και στη Ζάκυνθο. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο». Και πρότεινε ολόθερμα: «Αξίζει ως καταναλωτές να προσπαθήσουμε να την υποστηρίξουμε, να την εντάξουμε στη διατροφή μας».
Ο Χρήστος αγαπούσε τη θάλασσα όσο και τους αμπελώνες. Ψάρευε συντροφιά με τη Σεβαστή, ασχολήθηκε με τις καταδύσεις, μαγείρευε μαζεύοντας τους φίλους του γύρω από τραπέζια, γελούσε, χαιρόταν, απολάμβανε. Και δεν σταματούσε να προβάλλει τον τόπο του, να επιστρέφει από τα ταξίδια για να επενδύσει στο καινούργιο, να κάνει την επιχείρηση πιο πλούσια σε γεύσεις, χωρίς να νοθεύει τις καταγωγικές αξίες. Τον άκουγες συχνά να επαινεί τη μοναδικότητα της «χωριάτικης στην Καλαμάτα», την οποία θεωρούσε «ίσως την ανώτερη στον κόσμο!».
Το εξοχικό σπίτι στις Κιτριές ήταν το καταφύγιό τους με τη Σεβαστή, κολυμπούσαν με τις ώρες, αφήνονταν στη θεραπευτική γλυκύτητα του τοπίου και του μικρότατου εκείνου, μαγευτικού, κολπίσκου.
Ανθρωπος σύγχρονος, με χάρισμα στην επικοινωνία, αναζητούσε πρωτοποριακές εφαρμογές, είχε πείσμα, θέληση, εμπιστοσύνη στη βάση εκκίνησης, στις στέρεες αρχές του παππού του, εφαλτήριο για τα άλματα στο μέλλον. Το σάιτ της εταιρείας (https://papadim.com/) έχει την αύρα του. Τη λιτότητα, σοβαρότητα, οικειότητα. Την επιθυμία να εξελίσσει, να εντείνει την αρχική γεύση χωρίς να την αλλοιώνει.
«Η σοφία των παππούδων και γιαγιάδων ήταν η ανάδειξη των τοπικών προϊόντων. Αυτές πρέπει να αξιοποιήσουμε», το μότο του.
Ενας ανεμοστρόβιλος χτύπησε τις εγκαταστάσεις το 2019. Θυελλώδεις άνεμοι κατέστρεψαν τους αποθηκευτικούς χώρους στη Θουρία. Τότε οι απώλειες ήταν μόνον υλικές και γρήγορα αποκαταστάθηκαν. Τώρα, η ανασυγκρότηση χρειάζεται μεγάλες ψυχικές αντοχές, αλλά είναι μονόδρομος. Φρόντισε ο ίδιος, φεύγοντας, εξάλλου, να αφήσει το ίχνος και την παρακαταθήκη του: «Μας γεμίζει να βλέπουμε την επιχείρηση να μεγαλώνει και να αισθανόμαστε ότι βοηθάμε έτσι και την τοπική κοινωνία. Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον τόπο μας».
