τα-200-σχολεία-των-ουκ-563303584

Τα 200 «σχολεία» των ΟΥΚ

Η ιστορία της επίλεκτης ομάδας από την αποφοίτηση των πρώτων βατραχανθρώπων το 1957 μέχρι το 200ό σχολείο σήμερα

Το 1953 η Ελλάδα έστειλε οκτώ στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτούν και να συγκροτήσουν την πρώτη Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Eτσι ξεκινάει η ιστορία της επίλεκτης ομάδας, από την αποφοίτηση των πρώτων βατραχανθρώπων το 1957 μέχρι το 200ό «σχολείο» σήμερα. 

Σαν βάτραχος και σαν στοιχειό, σαν ΟΥΚ

Του Σταύρου Ιωαννίδη

«Οι βατραχάνθρωποι δεν εκπαιδεύονται για να πεθάνουν για την πατρίδα, εκπαιδεύονται για να νικήσουν, με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με κάθε θυσία». Με αυτά τα λόγια ο πλοίαρχος Ιωάννης Νεράκης, διοικητής της Σχολής Υποβρυχίων Καταστροφών, κηρύσσει την ολοκλήρωση του 200ού σχολείου των ΟΥΚ, γράφοντας ακόμη μία λαμπρή σελίδα σε έναν ιστορικό κύκλο που ξεκίνησε πριν από 71 χρόνια.

Από την πρώτη ομάδα αμφίβιων αναγνωρίσεων του Πολεμικού Ναυτικού μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Αυτά που μένουν ίδια, όμως, είναι η χαλύβδινη θέληση, η δημιουργική σκέψη, τα ιδιαίτερα ψυχικά προσόντα, η απαράμιλλη φυσική κατάσταση και η αποφασιστικότητα για να ανήκει κανείς στους ελάχιστους που ολοκληρώνουν την επίπονη εκπαίδευση και αντικαθιστούν το χαρακτηριστικό πράσινο κράνος του μαθητή με το χρυσό διακριτικό του υποβρύχιου καταστροφέα, τη «βατραχοπουλάδα». Από το 1954 και την αποφοίτηση από το αμερικανικό σχολείο των πρώτων έξι Ελλήνων ΟΥΚάδων μέχρι την παρουσία υποβρύχιων καταστροφέων στην Ερυθρά Θάλασσα επί της φρεγάτας του Πολεμικού Ναυτικού, ως μέρος της ευρωπαϊκής επιχείρησης «Ασπίδες», οι υποβρύχιοι καταστροφείς έχουν εξελιχθεί σε πολλαπλασιαστή ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων. Με μοναδική αποστολή τη νίκη, υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, τα στελέχη των ΟΥΚ αποτελούν την αιχμή του δόρατος του Πολεμικού Ναυτικού.

Τα 200 «σχολεία» των ΟΥΚ-1
Επίδειξη κατά την τελετή εορτασμού της ολοκλήρωσης του 200ού Σχολείου Υποβρυχίων Καταστροφών, στις 31 Οκτωβρίου. Εως σήμερα, 3.092 ΟΥΚάδες έχουν αποφοιτήσει συνολικά από τη μονάδα, η οποία είναι η αιχμή του δόρατος του Πολεμικού Ναυτικού.

Η «διαβολοβδομάδα»

Ο αριθμός των υποψηφίων που ολοκληρώνουν την εκπαίδευση σπάνια υπερβαίνει το 15%. Το υπόλοιπο 85% εγκαταλείπει σε κάποιο από τα στάδια και χτυπάει την περίφημη Καμπάνα, την οποία υποχρεούνται να χτυπήσουν όσοι αποχωρούν οικειοθελώς. 3.092 ΟΥΚάδες έχουν αποφοιτήσει από τις 31 Ιουλίου 1957, όταν ξεκίνησε το πρώτο ελληνικό σχολείο Υποβρυχίων Καταστροφών. Οι φάσεις της εκπαίδευσης περιλαμβάνουν την προετοιμασία, τη σωματική βελτίωση, την εκμάθηση καταδύσεων, τον ανορθόδοξο πόλεμο και τη χρήση οπλισμού και εκρηκτικών υλών. Κατά καιρούς προστίθενται και νέα εκπαιδευτικά αντικείμενα, ώστε οι υποβρύχιοι καταστροφείς να είναι προετοιμασμένοι για το σύγχρονο πεδίο επιχειρήσεων.

Το 1953 η Ελλάδα έστειλε οκτώ στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού στις ΗΠΑ για να εκπαιδευτούν και να συγκροτήσουν την πρώτη Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών.

«Κορωνίδα» της εκπαίδευσης είναι η «διαβολοβδομάδα». Πέντε ημέρες και τέσσερις νύχτες, 108 ώρες συνεχόμενης εντατικής εκπαίδευσης κατά τις οποίες οι υποψήφιοι στερούνται πλήρως του ύπνου και υποβάλλονται σε συνθήκες ακραίας ψυχικής και σωματικής καταπόνησης. Η δυσκολία είναι παροιμιώδης και δεν είναι λίγες οι φορές που το σχολείο διακόπηκε λόγω έλλειψης υποψηφίων. Oμως, ο «Χρυσός Δύτης με τις Δάφνες» εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα πιο πολυπόθητα διακριτικά των Ενόπλων Δυνάμεων και γεμίζει με αποφασιστικότητα τους μελλοντικούς μαχητές για να ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους.

Τα 200 «σχολεία» των ΟΥΚ-2
Ο υποκελευστής Καρτελιάς –από την αρχική ομάδα που εκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ– στο πρώτο ελληνικό σχολείο που λειτούργησε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κανελλόπουλος το 1957.

Στους μήνες της εκπαίδευσης ο υποψήφιος θα τρέξει συνολικά περισσότερα από 600 χιλιόμετρα, καθώς και έναν μαραθώνιο δρόμο. Θα κολυμπήσει περισσότερα από 100 ναυτικά μίλια, μεταξύ των οποίων και η Κολύμβηση Μεγάλης Αποστάσεως των επτά συνεχόμενων ναυτικών μιλίων, θα περάσει τη «διαβολοβδομάδα», θα επιβιώσει κολυμπώντας με δεμένα χέρια και πόδια, θα εκτελέσει δεκάδες καταδύσεις ατμοσφαιρικού αέρα και οξυγόνου κατά την ημέρα αλλά και τη νύχτα, θα εκτελέσει χιλιάδες κάμψεις και έλξεις, θα διέλθει από 40 στίβους μάχης, θα πηδήξει από ελικόπτερο, θα πορευτεί στο βουνό, θα καταρριχηθεί από βράχους, θα εκτελέσει πυρά εν κινήσει εν μέσω καπνών και εκρήξεων, και τα βρεγμένα ρούχα θα είναι μέρος του σώματός του. Το νερό θα είναι το φυσικό του περιβάλλον και ο χώρος δράσης του, καθώς, περισσότερο από κάθε άλλο τμήμα των Ενόπλων Δυνάμεων, αυτό που διακρίνει τους υποβρύχιους καταστροφείς είναι η εξοικείωση με το υγρό στοιχείο. «Από τη θάλασσα διεισδύουν και μέσω της θαλάσσης διαφεύγουν. Στη θάλασσα είναι οι καλύτεροι. Ετσι, ο μαθητής θα μάθει να λειτουργεί στη θάλασσα, να επιχειρεί, να γίνει ένα με αυτήν, να την αντιμετωπίζει ως φυσικό του χώρο, σαν βάτραχος και σαν στοιχειό, σαν ΟΥΚ», αναφέρει ο διοικητής της Σχολής, πλοίαρχος Νεράκης.

Τα 200 «σχολεία» των ΟΥΚ-3
Εκπαίδευση σε φρεάτιο. Στους μήνες φοίτησής τους οι υποψήφιοι θα περάσουν δύσκολες δοκιμασίες υπό συνθήκες ακραίας ψυχικής και σωματικής καταπόνησης.

Η γέννηση του θρύλου

Το 1953, η νεοεισελθείσα στο ΝΑΤΟ Ελλάδα έστειλε οκτώ στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού στις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να εκπαιδευτούν στο αντίστοιχο αμερικανικό σχολείο και να συγκροτήσουν την πρώτη Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Τον Μάιο του 1954 «γεννήθηκαν» οι πρώτοι έξι Eλληνες ΟΥΚάδες. Ο ανθυποπλοίαρχος Τραγέας, ο σημαιοφόρος Μωραϊτίνης και οι υποκελευστές Καρτελιάς, Ανδρουδάκης, Τζουάνης και Κανταρέλης. Με τις σημειώσεις που είχαν κρατήσει κατά την εκπαίδευσή τους και με απαρχαιωμένα, ακόμη και για εκείνη την εποχή, μέσα ανέλαβαν την οργάνωση του ελληνικού σχολείου που λειτούργησε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κανελλόπουλος. Για την κατασκευή του στίβου μάχης, μάλιστα, χρησιμοποίησαν τις διαστάσεις που είχαν στο μυαλό τους και έτσι στήθηκε κατά προσέγγιση, με αποτέλεσμα τα εμπόδια να είναι μεγαλύτερα από τον αντίστοιχο αμερικανικό στίβο μάχης και ο βαθμός δυσκολίας αυξημένος. Στις 4 Δεκεμβρίου 1957 ολοκληρώθηκε το πρώτο ελληνικό σχολείο με μόλις πέντε αποφοίτους, σηματοδοτώντας για το Πολεμικό Ναυτικό την απόκτηση της δυνατότητας διεξαγωγής ναυτικών ειδικών επιχειρήσεων αλλά και τη γέννηση του θρύλου των ΟΥΚ.

«Οταν το σώμα σταματήσει, το μυαλό και η ψυχή δίνουν ώθηση»

Του Αθανάσιου Κατσικίδη

Τι κάνει την προετοιμασία των «βατραχανθρώπων» τόσο διαφορετική από εκείνη των άλλων μονάδων των ειδικών δυνάμεων; Βετεράνοι «βατραχάνθρωποι» που μιλούν στην «Κ» ζητώντας να μην κατονομαστούν και οι οποίοι έχουν πάρει μέρος σε απόρρητες επιχειρήσεις στην Αλβανία, σε περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στον Λίβανο, στη Δυτική Σαχάρα, στο Ιράκ, στη Σομαλία, στη Λιβύη, υπογραμμίζουν ότι η εκπαίδευση αποτελεί μια επιλεκτική διαδικασία κατά την οποία αναζητούν τους λίγους που θα μπορέσουν να κάνουν αυτή τη δουλειά στο μέλλον. «Σε αντίθεση με το Σχολείο των Καταδρομών, που αποτελεί ένα τεχνικό σχολείο και διεξάγεται υπό το πνεύμα της τεχνικής διαδικασίας, το σχολείο των βατραχανθρώπων δεν σε φτιάχνει, σε βρίσκει. Οι επιτυχόντες μπορεί να είναι 10 άτομα ανάμεσα σε 100». Ο πρόεδρος του «Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων (ΣΕΒ)», Αλέξανδρος Παλατιανός, εξηγεί ότι «η εκπαίδευση των ΟΥΚ είναι τόσο μοναδική και δύσκολη διότι συνδυάζει την ένταση με τη διάρκεια. Πολλοί μπορούν να αντεπεξέλθουν στην ένταση για μικρό χρονικό διάστημα αλλά λίγοι για το διάστημα των σχεδόν 8 μηνών. Το σχολείο βατραχανθρώπων δουλεύει με βάση την αρχή “ξεπερνάμε τα όρια”. Θέλουμε να ωθήσουμε τον μαθητή στα όριά του ώστε να μπορεί να κάνει αυτό που ζητείται και ειδικότερα όταν κληθεί να δράσει στην πρώτη γραμμή, γι’ αυτό και παρά τους εκατοντάδες υποψηφίους τα τελευταία 10 χρόνια είχαμε “σχολεία” που διακόπηκαν. Ο μαθητής πρέπει να μάθει ότι όταν το σώμα του σταματήσει, το μυαλό και η ψυχή του είναι αυτά που θα του δώσουν ώθηση να εκπληρώσει τον σκοπό του».

Τα 200 «σχολεία» των ΟΥΚ-4
Ασκήσεις στο νερό, σε ένα από τα πρώτα σχολεία. Τους υποβρύχιους καταστροφείς διακρίνει η εξοικείωση με το υγρό στοιχείο, είναι το φυσικό τους περιβάλλον.

Επίσης, πρώην εκπαιδευτές λένε στην «Κ» ότι στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της μονάδας δεν υπήρχε εκπαιδευτική εμπειρία ούτε τυποποίηση της διαδικασίας. «Ηταν νέοι εκπαιδευτές, νεαροί σε ηλικία και ιδιαίτερα “βάρβαροι”, οπότε υπήρχαν περιπτώσεις όπου όλοι οι εκπαιδευόμενοι εγκατέλειψαν και αντικαταστάθηκαν. Αλλά ακόμη και τα τελευταία δέκα χρόνια», λένε, «είχαμε τρία σχολεία που διακόπηκαν».

Η μονάδα, προσπαθώντας να προσελκύσει τους νέους, ανοίγει τις πόρτες της σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου για να παρακολουθήσουν μέρος της εκπαίδευσης.

Μεταξύ των αποφοίτων της σχολής βατραχανθρώπων διακρίνονται πρώην αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων καθώς και στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου. O κ. Παλατιανός υπογραμμίζει ότι σήμερα η «Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών (ΔΥΚ)» στοχεύει στη συνεχή εξέλιξη του εξοπλισμού και των δεξιοτήτων που παρέχονται στα στελέχη της. «Ενας απόφοιτος του 5ου σχολείου το 1960», εξηγεί, «δεν χρειαζόταν να χειριστεί πολύπλοκα συστήματα, όπως ραντάρ, GPS, υπολογιστές, οπότε απλώς αφοσιωνόταν στη σωματική διάπλαση. Σήμερα, δίνεται έμφαση και στην επιστημονική κατάρτιση του υποψηφίου. Ως εκ τούτου, η “σκληροτράχηλη” εκπαίδευση συνεχίζεται, αλλά οι γνώσεις που προσφέρονται εναρμονίζονται με τις νέες τεχνολογίες. Πρέπει να γνωρίζετε», υπογραμμίζει, «ότι ο σκοπός που είμαστε “βατραχάνθρωποι” δεν είναι ένα επίδομα παραπάνω ή να κυκλοφορούμε στην παραλία γυμνασμένοι, αλλά όταν γίνει το κάλεσμα, να θέλουμε όλοι να είμαστε στην πρώτη γραμμή. Γι’ αυτό στο σύνθημα “Πατρίς, Θρησκεία Οικογένεια” το “Πατρίς” είναι πρώτο. Γι’ αυτό εκπαιδευόμαστε, για να θυσιαστούμε για την πατρίδα».

Η μονάδα υποβρυχίων καταστροφών επιχειρεί σήμερα να δώσει έμφαση στο κοινωνικό της πρόσημο και να αναδείξει τη συμβολή της στην κοινωνία σε καιρό ειρήνης. Οπως εξηγούν οι «βατραχάνθρωποι», «εκτός από τους καθαρισμούς λιμανιών και τις εξουδετερώσεις ναρκών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που διεξάγουν τα στελέχη της και ο “Σύνδεσμος Ελλήνων Βατραχανθρώπων” που ιδρύθηκε το 1992, συμμετέχουν επίσης σε κοινωνικές δράσεις και σε τακτικές αιμοδοσίες, ενώ υπάρχει ενδιαφέρον από γυμνάσια και λύκεια της χώρας να επισκεφτούν τη μονάδα και να παρακολουθήσουν μέρος της εκπαίδευσης».

«Τα νέα παιδιά θέλουν να δουν ότι ο “βατραχάνθρωπος”, ο ήρωας για τον οποίο ακούν, δεν είναι αυτό το τέρας που του “πετάγονται” οι φλέβες από τον λαιμό και “φτύνει” φωτιές. Είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι που απλά κάνουμε ασυνήθιστα πράγματα και ελπίζουμε ότι η επαφή των μαθητών με τη μονάδα μας να έχει αντίκρισμα, ώστε στο μέλλον να έρθουν ακόμη περισσότεροι νέοι κοντά μας. Αυτός είναι ο στόχος μας», τονίζει ο κ. Παλατιανός.

comment-below Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή
MHT