Εν αναμονή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών, η αγωνία των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που συνωστίζονταν μπροστά στον αγκαθωτό φράχτη στην Ειδομένη για το εάν από σήμερα το πρωί θα ανοίξουν τα σύνορα κορυφωνόταν χθες.
Μολονότι τα μηνύματα για τις προθέσεις των Ευρωπαίων που κατέφθαναν από το μεσημέρι στον καταυλισμό κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά για εκείνους ήταν, η ελπίδα ότι οι Ευρωπαίοι θ’ ανοίξουν και πάλι τον «βαλκανικό διάδρομο» αιωρούνταν στα αντίσκηνα της απελπισίας. Πολλοί ήταν με «κολλημένο» το κινητό στο αυτί σε διαρκή επαφή με συγγενείς τους στην Ευρώπη που τους ενημέρωναν για τις εξελίξεις. Οι υπόλοιποι προετοιμάζονταν για ακόμα μία δύσκολη νύχτα κουβαλώντας ξύλα για να ζεσταθούν, καθαρίζοντας λάσπες και περιττώματα και πασχίζοντας να εξασφαλίσουν λίγο φαγητό, ένα γάλα για τα παιδιά ή ένα σάντουιτς.
Για όλους αυτούς υπάρχει μόνο ένας δρόμος: αυτός που οδηγεί στις πλούσιες χώρες του Βορρά. Και το δήλωναν ευθέως όταν χθες στην Ειδομένη τους ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι για το τι προτίθενται να κάνουν εάν κλείσουν οριστικά τα σύνορα. Πολλούς τους περιμένουν ήδη, στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Αυστρία, μέλη των οικογενειών τους που ξεκίνησαν νωρίτερα.
Ποια θα είναι, αλήθεια, η τύχη όλων αυτών των ανθρώπων που πίστεψαν ότι έφτασαν στη βρύση και πιθανότατα δεν θα πιουν νερό; Με δεδομένη την απόφασή τους να μη γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους, διαγράφονται οι εξής προοπτικές: να παραμείνουν στην Ειδομένη υπό άθλιες συνθήκες μέχρις ότου τους λυπηθούν οι Ευρωπαίοι και τους πάρουν στις χώρες τους, να οργανώσει η ελληνική κυβέρνηση επιχείρηση εκκένωσης του καταυλισμού, κατά τα πρότυπα της πλατείας Βικτωρίας, και να τους διασπείρει σε (ανύπαρκτα επί του παρόντος) κέντρα προσωρινής φιλοξενίας –ούτε γι’ αυτό θέλουν ν’ ακούσουν– ή, τέλος, η «πυρακτωμένη» από απόγνωση μάζα να «εκραγεί» κάποια στιγμή και να επιχειρήσει να εισβάλει στην ΠΓΔΜ, προοπτική εφιαλτική για όλους.
Οσο περνούν οι μέρες, οι ώρες, η ατμόσφαιρα φορτίζεται επικίνδυνα. Αρκεί μια «σπίθα» για την ανάφλεξη. Χθες ένα παιδάκι ηλικίας δέκα – δώδεκα ετών υπέστη ηλεκτροπληξία ανεβασμένο σε ακινητοποιημένο βαγόνι τρένου απ’ όπου έπιασε ηλεκτρικά καλώδια, και επέζησε από τύχη χάρη στην έγκαιρη επέμβαση άλλων προσφύγων και βεβαίως γιατρών ανθρωπιστικών οργανώσεων. «Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα γίνει εάν πεθάνει ένα παιδί από το κρύο ή κάποια ασθένεια. Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε καν πώς θα αντιδράσει όλο αυτό το πλήθος», λέει στην «Κ» μέλος ΜΚΟ που βιώνει από κοντά το δράμα αυτών των ανθρώπων. Τις νύχτες το δράμα μεγαλώνει, ειδικά όταν βρέχει και το χώμα γίνεται λάσπη ή όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν. «Χθες το βράδυ έστησαν σκηνές στην πλατεία του χωριού, ακόμα και σε αυλές σπιτιών. Τα χωράφια έχουν καταληφθεί, οι γεωργοί δεν μπορούν να τα οργώσουν», λέει η πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Ειδομένης, Ξανθίππη Σουπλή.
Το κράτος σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση, η οποία κάνει τον γύρο του κόσμου από τους 1.000 δημοσιογράφους και μέλη τηλεοπτικών συνεργείων που έχουν καταφθάσει στα σύνορα, εκπροσωπείται μόνο από την Αστυνομία που διατηρεί μια στοιχειώδη τάξη.
Οι εθελοντές
Ολα τα άλλα, σίτιση, στέγαση, περίθαλψη των 13.000 ανθρώπων που υποφέρουν εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους, έχουν αφεθεί στις ανθρωπιστικές οργανώσεις και τους εθελοντές. Μέχρι και κόλλυβα κουβάλησαν στα σύνορα με αφορμή το Ψυχοσάββατο κυρίες από την ευρύτερη περιοχή για να ταΐσουν πεινασμένους πρόσφυγες, ενώ δεν θα μπορούσε να λείψει και ο… τουρισμός: αυτοκίνητα από τη Μακεδονία, τη Θεσσαλονίκη, ακόμα και την Αθήνα, εθεάθησαν στις παρυφές του καταυλισμού: δεν πήγαν οι επιβάτες τους να μοιράσουν τρόφιμα και φάρμακα, αλλά να φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν με φόντο το «αξιοθέατο» της δυστυχίας…
