Είναι Σαββατόβραδο έξω από το Ribas. Εχουν μαζευτεί ήδη κάποια αμάξια. Ενα Renault Twingo GT, ένα Golf GTI, όλα πειραγμένα, όπως βαφτίζουν τα αυτοκίνητα όταν φέρουν βελτιώσεις για να γίνουν πιο γρήγορα και αποδοτικά. Κάποιοι νεαροί μαρσάρουν. Το μπαρόμετρο ανεβαίνει. Η μουσική είναι στο τέρμα, τα περισσότερα αμάξια έχουν γούφερ. «Τι σου έχω κάνει γιατί με πονάς, εσύ δεν μου είπες πως δεν μ’ αγαπάς» λένε οι στίχοι του τραπ κομματιού. Ολοι περιμένουν να «ανοίξει» η κόντρα. Οι σκηνές ανεβαίνουν στο tik tok. Πλησιάζει ένας «κροκόδειλος», όπως ονομάζεται ένα όχημα με πολύ μεγάλες μετατροπές. Εχει μαζευτεί πλήθος τριγύρω.
«Δεν θα γίνει τίποτε» λέει στην «Κ» ο «κοντράκιας» που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος. «Τις αληθινές κόντρες δεν θα τις μάθεις ποτέ. Αυτά τα ραντεβού ούτε στα δικά μας αυτιά δεν φτάνουν, που είμαστε μέσα στο παιχνίδι» συνεχίζει. «Στο Ribas έρχονται πλέον όλοι μόνο για επίδειξη, να δείξουν τα αμάξια τους, να ανεβάσουν stories, χωρίς να έχουν σκοπό να κάνουν κόντρα. Απλά τριγυρίζουν εκεί και περιμένουν», εξηγεί ο 30άρης, ο οποίος οδηγεί όπως λέει από τα εννέα του χρόνια. «Γεννήθηκα με το τιμόνι στο χέρι» λέει αστειευόμενος. «Αν κάνω παιδιά ίσως τα παρατήσω, αν και το αμάξι είναι αρρώστια».
Πιάνω συζήτηση. «Δεν ξέρω πολλά» του λέω. «Είχε κάποτε όμως ο πατέρας μου μια ασημί BMW 633 CSI, την οποία λάτρευε, και θυμάμαι ήταν φορές στην παλιά οδό Βέροιας-Θεσσαλονίκης, που το πατούσε λιγάκι όταν τον πλησίαζε ένα άλλο BMW. Είχε μια αίσθηση αδρεναλίνης αυτό, είχα δει και πολλά επεισόδια Dukes και Ιππότη της Ασφάλτου στην τηλεόραση». Δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι του λέω. Αλλη γενιά. Θα πει όμως αυθόρμητα: «Κάπως έτσι γίνονται οι κόντρες, τις περισσότερες φορές, τυχαία». «Και εσύ δηλαδή τι θα κάνεις αν έρθει δίπλα σου κάποιος και μαρσάρει, με ένα ίδιο αμάξι. Θα το πατήσεις, δεν θα το πατήσεις;» με ρωτάει.
«Γεννήθηκα με το τιμόνι στο χέρι. Αν κάνω παιδιά ίσως τα παρατήσω, αν και το αμάξι είναι αρρώστια».
Κόντρες. Μεγαλώσαμε με το άκουσμά τους. Ιστορίες που γράφονται στην άσφαλτο, συνήθως κάθε Παρασκευή και Σαββατοκύριακο, κούρσες εκτόνωσης για τους μυημένους που λατρεύουν τις μηχανές με δύο τούρμπο ή φιάλες νίτρου πάνω σε χαμηλωμένα αμάξια, που τα οδηγούν «χεράδες», όπως τους αποκαλούν. Ή κάγκουρες, όπως βαφτίζονται οι επιδειξιομανείς ιδιοκτήτες βελτιωμένων αυτοκινήτων.
«Τα ραντεβού δίνονται συνήθως μέσω Facebook και tiktok, ενώ πολλές φορές οι αγώνες αναμεταδίδονται στα social media. Αλλες φορές οι κόντρες είναι και τυχαίες, είναι το ένα αμάξι δίπλα στο άλλο και αποφασίζουν εκείνη τη στιγμή να αναμετρηθούν».
«Και εσύ δηλαδή τι θα κάνεις αν έρθει δίπλα σου κάποιος και μαρσάρει, με ένα ίδιο αμάξι. Θα το πατήσεις, δεν θα το πατήσεις;»
Τα στέκια και η αντιμετώπιση του φαινομένου
Το καλοκαίρι ειδικά οι κόντρες είναι συστηματικές, και το κυνήγι «κλέφτες και αστυνόμοι» καθημερινή υπόθεση για τους εμπλεκόμενους. Αν πάει κανείς μια βόλτα στην παραλιακή είναι όλοι εκεί. Και η αστυνομία είναι εκεί. Και παρακολουθεί από κοντά τη δράση και τη δικτύωση των ατόμων που εμπλέκονται στην τέλεση αυτοσχέδιων αγώνων, όπως λένε στην «Κ» πηγές της ΕΛ.ΑΣ.
«Πέρα από τις λοιπές πληροφορίες που συγκεντρώνουμε, παρακολουθούμε και τις σχετικές διαδικτυακές πλατφόρμες, στις οποίες αναρτώνται δημόσια “καλέσματα”, ώστε να είμαστε και εμείς εκεί και φυσικά πριν από αυτούς. Πίσω από αυτά τα “καλέσματα” και γενικά από τους αυτοσχέδιους αγώνες υπάρχουν επιχειρηματικές και οικονομικές προεκτάσεις (συνεργεία, στοιχήματα κ.λπ.)», λένε στην «Κ» πηγές της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τα στέκια είναι γνωστά σε όλους τους ενδιαφερόμενους. Οι κοντράκηδες συναντιούνται νότια στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης και στην παραλιακή, καθώς και στα Λιμανάκια, ενώ πιο πριν μπορεί να παρελάσουν τα αμάξια τους στο Ribas, για να τα επιδείξουν, αλλά και για να κλείσουν τα ραντεβού τους. Δυτικά δίνουν ραντεβού στην περιφερειακή Αιγάλεω, και στη Λεωφόρο Σχιστού, ενώ συχνά οι νότιοι και οι δυτικοί θα δώσουν μάχες μεταξύ τους, και με στοιχήματα. Αλλα δημοφιλή σημεία είναι το Ολυμπιακό Χωριό (Κέντρο Πάλης), η Λεωφόρος Κύμης, καθώς και η Νέα Εθνική Αθηνών-Λαμίας στο ύψος του Αγίου Στέφανου. Οι κόντρες ξεκινούν βραδινές ώρες, μετά τις δέκα το βράδυ, τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές.
«Οι καταδιώξεις απαγορεύονται για λόγους οδικής ασφάλειας. Με κατάλληλα τοποθετημένα και ανεπτυγμένα σημεία τροχονομικών ελέγχων και δυνάμεων, επιδιώκουμε τη με ασφάλεια ακινητοποίηση των οχημάτων που συμμετέχουν σε αυτοσχέδιους αγώνες».
«Ωστόσο παρατηρούνται τόσο μετακινήσεις σε νέα σημεία, όσο και χρονικές διαφοροποιήσεις είτε επειδή τα νέα σημεία είναι “καλύτερα”, είτε επειδή εκεί εκτιμούν ότι δεν θα μπορέσουν οι αστυνομικοί να τους εντοπίσουν», συμπληρώνουν οι ίδιες πηγές. Οσο για το προφίλ των οδηγών, μας λένε πως «οι οδηγοί αλλά και τα άτομα που συγκεντρώνονται και παρακολουθούν τις κόντρες, είναι νεαρής ηλικίας (17-35 ετών)».
Οσο για τη σύλληψη των παραβατών, «οι καταδιώξεις απαγορεύονται για λόγους οδικής ασφάλειας. Με κατάλληλα τοποθετημένα και ανεπτυγμένα σημεία τροχονομικών ελέγχων και δυνάμεων, επιδιώκουμε τη με ασφάλεια ακινητοποίηση των οχημάτων που συμμετέχουν σε αυτοσχέδιους αγώνες. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που οδηγοί δεν συμμορφώνονται σε σήμα τροχονόμου, τότε αστυνομικές δυνάμεις, υπό συντονισμένη ασυρματική καθοδήγηση, ακολουθούν με φωτεινές και ηχητικές προειδοποιήσεις το όχημα, ώστε να επιτευχθεί η ακινητοποίησή του σε κατάλληλο σημείο». Για να επιτευχθούν τα παραπάνω, πέρα από τα συμβατικά περιπολικά και δίκυκλα που διαθέτουν οι υπηρεσίες, η Τροχαία είναι εφοδιασμένη με οχήματα υψηλών επιδόσεων.
Οι ποινές που επιβάλλονται περιλαμβάνουν διοικητικό πρόστιμο, αφαίρεση άδειας οδήγησης, αφαίρεση άδειας κυκλοφορίας και πινακίδων κυκλοφορίας, καθώς και ακινητοποίηση. Παράλληλα, υπάρχει και το πλαίσιο που έχει καθορίσει ο νέος Ποινικός Κώδικας και συγκεκριμένα το άρθρο 290Α, βάσει του οποίου μπορεί να επιβάλλονται και ποινικές κυρώσεις σε βάρος των συμμετεχόντων σε αυτοσχέδιους αγώνες, αλλά και να κατάσχονται τα οχήματα που εμπλέκονται.
«Η ερωτικοποίηση του κινδύνου»
Στο Facebook και στο youtube υπάρχουν λογαριασμοί που διαφημίζουν τις περιπέτειές τους στην άσφαλτο. Ο χειρισμός των περιστατικών αυτών θέλει ειδική μεταχείριση. Οι περισσότεροι κοντράκηδες είναι νέοι και δεν υπολογίζουν τον κίνδυνο. Γιατί όμως οι οι νέοι καταφεύγουν σε τέτοιες πράξεις; Η ψυχαναλύτρια και αναπληρώτρια καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης, Ευγενία Σουμάκη, διερωτάται αν μιλάμε για μια αναζήτηση ταυτότητας ή για μια διαταραχή του ελέγχου των παρορμήσεων. Τονίζει ότι άτομα σε αυτές τις ηλικίες έχουν μικρή δυνατότητα αυτοσυγκράτησης και εκδραματίζουν τα έντονα συναισθήματα που τους κατακλύζουν.
Οσον αφορά τον εθισμό στην ταχύτητα, η κ. Σουμάκη παρατηρεί ότι συνολικά φαίνεται πως «ζούμε σε έναν πολιτισμό αντι-σκέψης, στον οποίο νέοι συχνά βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης βιώνοντας μια έλλειψη, μια ρευστότητα, μια ανασφάλεια».
Αυτή η κρίση που παρατείνεται άλλοτε παίρνει τη μορφή της αναδίπλωσης στον εαυτό και στη μοναξιά και άλλοτε της φυγής μέσα από άσκοπες περιπλανήσεις και ριψοκίνδυνες συμπεριφορές, συμπληρώνει αναφερόμενη χαρακτηριστικά στις κόντρες.
Η κ. Σουμάκη σχετίζει την εμμονική αναζήτηση της ταχύτητας με μια «ναρκισσιστική ευθραυστότητα». «Μοιάζει να απουσιάζει η διεργασία της σκέψης και της ονειροπόλησης, την ώρα που κινητοποιούνται ενορμήσεις που χρειάζονται την άμεση ικανοποίηση». Οπως καταλήγει η ψυχαναλύτρια, έχουμε να κάνουμε με μια «ερωτικοποίηση του κινδύνου, της καταστροφής και του θανάτου».
Oι «παλιοί»
Οι κόντρες μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 1980 και ένας από τους οδηγούς – θρύλους της εποχής, όπως μου λένε, ήταν ο «Καταραμένος», ο οποίος έπιανε τα 300 χιλιόμετρα στη Βούτα, ένα από τα στέκια για τους κοντράκηδες. Εμαθε να οδηγεί στα έντεκα, ενώ άρχισε να κατεβαίνει σε κόντρες όταν ήταν μόλις 19 χρονών. Από τα χέρια του πέρασαν δεκάδες αυτοκίνητα και κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές, με τα οποία μετέτρεψε συμβατικά οχήματα σε πραγματικούς πυραύλους. Οι φήμες λένε πως είναι αυτός που μεταμόρφωσε ένα Mitsubishi Evolution στο πιο γρήγορο του κόσμου, με τη μηχανή του να αποδίδει 1.456 άλογα. Το όνομά του παραμένει μύθος για όσους κατεβαίνουν σε κόντρες ακόμη και σήμερα. Αλλά υπήρξαν και άλλοι, όπως ο «Βλάχος», ο οποίος το γύρισε μετά σε ληστείες και μπαινοβγαίνει στη φυλακή και ήταν γνωστός ως ο άνθρωπος που «σπάει τα κοντέρ».
Τότε, τη δεκαετία του ’90 τους κοντράκηδες καταδίωκε η φημισμένη ομάδα Σίγμα της Αμεσης Δράσης, η οποία ιδρύθηκε το 1995 από τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Σήφη Βαλυράκη, με αρχηγό και εκπαιδευτή των οδηγών τον αστυνόμο και οδηγό αγώνων Γρηγόρη Νιώρα. Ο Νιώρας είχε ήδη κερδίσει τρία ράλι Ακρόπολης και φημιζόταν για τις δεξιότητές του. Μάλιστα στη Γαλλία, όπου τον είχαν στείλει μαζί με άλλους για εκπαίδευση, του είχαν ζητήσει να παραμείνει.
«Μου έκαναν προτάσεις να μείνω. Οι Γάλλοι είχαν ένα μηχάνημα το οποίο είχε φτιάξει η πολεμική τους βιομηχανία. Και κατέγραφαν τις αντιδράσεις των φρένων και του λεβιέ. Και είχε μείνει ο εκπαιδευτής άναυδος. “Αυτή είναι”, μου λέει, “καλύτερη αντίδραση από ό,τι έκανε ο Σουμάχερ”», μου λέει ο ίδιος ο Γρηγόρης Νιώρας σε ένα καφέ στο Περιστέρι.
Η Ομάδα Σίγμα ή «Σ» έκανε θραύση στα underground στέκια, κερδίζοντας τον σεβασμό ακόμα και από όσους συλλαμβάνονταν. «Μάλιστα, για πολλούς θεωρείτο τιμή να τους αναζητά η ομάδα μας», συνεχίζει. «Μας φώναξαν τότε να εκπαιδεύσουμε τους οδηγούς. Η ομάδα απέδωσε. Σταματήσαν οι κόντρες, σταματήσαν τα Λιμανάκια, σταμάτησε η Βουλιαγμένη. Βέβαια όμως μιλάμε για μία ομάδα που είχε πολύ ακριβά αυτοκίνητα και ένα σημαντικό κόστος, με αποτέλεσμα να “παίρνει” όλα τα κονδύλια της Αμεσης Δράσης. Και εκεί άρχισε να δημιουργείται πρόβλημα» λέει στην «Κ» για να εξηγήσει τη διάλυση της ομάδας.
Μας λέει πως ξεκίνησε δουλεύοντας σε ένα συνεργείο που έφτιαχναν αγωνιστικά. «Οταν μπήκα στο σώμα, έκανα παρέα με ένα φίλο που έτρεχε σε αγώνες. Και κάπου εκεί βρήκα ένα αυτοκίνητο παλιό, ένα Ford Escort και το έφτιαξα σιγά σιγά και έτρεξα τους πρώτους μου αγώνες ράλι το 1986. Από εκεί ξεκίνησα. Δεν είχα πάει ούτε σε σχολές ούτε τίποτε. Μου άρεσε η ταχύτητα, δεν φοβόμουν».
Ελεγα πάντα να πάμε στα σχολεία να διδάξουμε στα παιδιά οδήγηση, οδική συμπεριφορά, όχι να βγαίνουν έτσι στους δρόμους. Να πάνε σε αγώνες επίσημους αν θέλουν να τρέξουν. Είναι όμως πολύ ακριβό το σπορ
Ο Γρηγόρης Νιώρας γνώρισε από κοντά τους θρύλους της εποχής. Αλλωστε ήταν και ο ίδιος θρύλος. «Παρουσιαζόμασταν στα Λιμανάκια για να μη βάζουν κόντρες. Κάποιο βράδυ μας κάλεσαν να πάμε σε μια κόντρα που μαζεύονταν οι “γνωστοί”. Καλοκαίρι τώρα του 1995, ώρα 5 το πρωί. Καταλαβαίνετε τι έγινε. Κάναμε σύσταση. Τα αμάξια σταμάτησαν. Ηταν σε ένα γνωστό μαγαζί μπροστά. Βγήκαν έξω. Βγήκε το αφεντικό. Τι να σας φέρω, τι να σας φέρω. Νερό. Ηταν ένα επεισόδιο, δεν έγινε τίποτα δηλαδή. Με κάποιον τρόπο μας σεβόντουσαν. Εγώ γενικά είμαι της πρόληψης, έλεγα πάντα να πάμε στα σχολεία να διδάξουμε στα παιδιά οδήγηση, οδική συμπεριφορά, όχι να βγαίνουν έτσι στους δρόμους. Να πάνε σε αγώνες επίσημους αν θέλουν να τρέξουν. Είναι όμως πολύ ακριβό το σπορ».
«Τον “Καταραμένο” τον γνωρίσατε;» ρωτάω με ενθουσιασμό. «Ναι, τον γνώρισα. Τα λέγαμε τότε μεταξύ μας» απαντάει γελώντας. Απομακρύνομαι από το καφέ με το ερώτημα «πού να είναι ο “Καταραμένος” σήμερα;» Στην πιάτσα κυκλοφορεί πως έχει παραδώσει τη σκυτάλη στον γιο του Κώστα, τον «Καταραμένο τζούνιορ», όπως τον αποκαλούν. Λένε επίσης πως ο μπαμπάς «Καταραμένος» κυκλοφορεί και τρέχει ακόμη, σε κόντρες κλεισμένες κρυφά, με έναν ή δύο οδηγούς, με μεγάλα στοιχήματα έως και 15.000 ευρώ. Αλλοι πάλι λένε πως αυτές είναι φήμες και ο «Καταραμένος» έχει αποσυρθεί.
Το συνεργείο
Στα χνάρια του «Καταραμένου», δηλαδή του Δημήτρη Παπαδόπουλου, κατηφορίζω τη λεωφόρο Βάρης για να φτάσω στο συνεργείο του, ένα από τα πιο φημισμένα. Εδώ έρχονται οι οδηγοί για να «φτιάξουν» ή να βελτιώσουν τα αυτοκίνητα για να τρέξουν σε κόντρες, ή και σε επίσημους αγώνες (dragster, δηλαδή ευθεία) ή circuit. Το συνεργείο έχει πλέον περάσει στα χέρια του γιου του.
Ο Κώστας Παπαδόπουλος μου εξηγεί ανάμεσα σε άλλα πώς διαφοροποιούνται τα αμάξια. Οπως θα μου πει, οι οδηγοί κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι οδηγοί νεαρής ηλικίας οι οποίοι έχουν μικρά αυτοκίνητα και προσπαθούν με πολύ λίγα χρήματα να τα κάνουν καλύτερα και πιο ασφαλή. Συνήθως όμως δεν τα αναλαμβάνουμε, διότι δεν μπορούμε με αυτά τα ποσά να κάνουμε το αμάξι πιο ασφαλές και λειτουργικό. Επειτα είναι η “μεσαία τάξη”, η οποία επενδύει περισσότερα χρήματα, από 1.500 – 30.000 ευρώ, σε αυτοκίνητα κατηγορίας BMW, Audi και Mitsubishi, καθώς και η “ανώτερη τάξη” με πολυτελή αυτοκίνητα όπως Porsche και Lamborghini όπου το κόστος βελτίωσης μπορεί και να ξεπεράσει τις 50.000 ευρώ.
«Ερχονται εδώ όλες οι κατηγορίες, και φυσικά κάποιος που βελτιώνει ένα αμάξι γνωρίζει πως αυτή δεν είναι προστιθέμενη αξία για το αυτοκίνητο αν το μεταπουλήσει, γιατί κανείς δεν θέλει ένα πειραγμένο αμάξι», συνεχίζει ο ιδιοκτήτης. Σε μια ραφιέρα στο διπλανό δωμάτιο φιγουράρουν δεκάδες κύπελλα αγώνων. Αν τρέχει ο ίδιος; «Είμαστε όλοι οδηγοί» λέει, «αλλά πλέον είμαστε και μπαμπάδες, αφήσαμε τα επικίνδυνα».
«Εχει αλλάξει πολύ και η διαδικασία. Πλέον όλοι επικοινωνούν μέσω Facebook ή TikTok, ενώ δεν φοβούνται να ανεβάσουν στα social media και τα κατορθώματά τους και τις κόντρες. Μάλιστα πολλές φορές ανακοινώνουν και πού θα συναντηθούν» λέει στην «Κ». «Ωστόσο τα περισσότερα είναι για σόου, ούτε κόντρες γίνονται ούτε αυτοί είναι τρομεροί οδηγοί».
Φεύγοντας από το συνεργείο έχω πλέον το κινητό του «Καταραμένου». Τον καλώ. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου είναι μια βαριά φωνή. Μου έχουν πει πως δύσκολα μιλάει. «Είμαι δημοσιογράφος, θα μου μιλήσετε;» ρωτάω. «Δεν μπορώ τώρα, τον Σεπτέμβριο», απαντάει και αποφεύγει τη συνέντευξη.
Στον ίσιο δρόμο
Ο δρόμος μου θα με βγάλει σε έναν ακόμη παλιό κοντράκια. «Ημασταν παιδιά τότε, δεν σκεφτόμασταν. Σήμερα η δουλειά μας είναι να βγάλουμε τα παιδιά από τον δρόμο, να τα βάλουμε σε πίστες» λέει στην «Κ» ο Γιάννης Κουκουνάκης, ιδιοκτήτης πλυντηρίου αυτοκινήτων και οδηγός αγώνων. Τον συναντώ στο μαγαζί του στη Γλυφάδα.
«Μου άρεσε η ταχύτητα, αλλά δεν μπορούσα άλλο να βγαίνω στον δρόμο και να βάζω σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού που πηγαίνει σούπερ μάρκετ. Οπότε το γύρισα σε αγώνες».
«Συμμετείχα και εγώ σε κόντρες, αλλά έχω σταματήσει να ασχολούμαι με τον δρόμο τουλάχιστον δέκα χρόνια. Είναι λόξα. Αμα δεν πηγαίνεις μπουζούκια, αν δεν πίνεις, και δεν κάνεις άλλα πράγματα ασχολείσαι με τα αυτοκίνητα. Μου άρεσε η ταχύτητα, αλλά δεν μπορούσα άλλο να βγαίνω στον δρόμο και να βάζω σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού που πηγαίνει σούπερ μάρκετ. Οπότε το γύρισα σε αγώνες. Εχει μια γοητεία ο δρόμος. Αλλά δεν έχει φύγει και από εμάς το μικρόβιο, υπάρχουν σήμερα ευτυχώς οι αγώνες», λέει, για να μοιραστεί το πάθος του. Ο Γιάννης θεωρεί πως ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι κόντρες έχουν αλλάξει και έχουν γίνει και πιο επικίνδυνες, λόγω του ότι οι πόλεις είναι πλέον γεμάτες με κόσμο και θέτεις σε κίνδυνο ζωές, αλλά και λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
«Οι οδηγοί λένε και δείχνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά φοβούνται να κάνουν την κόντρα. Φοβούνται να χάσουν. Οπότε μιλάμε για συνθήκες εντυπωσιασμού».
«Αυτό που γίνεται σήμερα δεν αφορά εμάς τους παλιούς. Αν δείτε στη Θεσσαλονίκη, στα social media κανονίζουν και την ώρα της κόντρας, ακόμη και το πού. Πάνε σε έρημους δρόμους, και είναι μεταξύ τους, αλλά αν γίνει ένα ατύχημα είναι κρίμα. Και γίνονται και δυστυχήματα. Οι οδηγοί λένε και δείχνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετά φοβούνται να κάνουν την κόντρα. Φοβούνται να χάσουν. Οπότε μιλάμε για συνθήκες εντυπωσιασμού. Το άλλο που συμβαίνει είναι πως συναντιούνται σε ένα σημείο για να επιδείξουν τα αυτοκίνητά τους και κανονίζουν επί τόπου να πάνε για κόντρα. Αλλά και αυτό έχει ελαττωθεί, δεν είναι όπως παλιά. Αν τώρα γίνει μια κόντρα ανάμεσα στους δυτικούς και στους νότιους, θα πάνε ή στην Περιφερειακή Αιγάλεω ή στην Αττική Οδό. Η Βουλιαγμένης πλέον γλιστράει πολύ. Εγώ είχα ένα Nissan GTR, μετά το γύρισα σε αγώνες. Μεγάλωσα, ωρίμασα και δεν είχα όρεξη να βγω έξω για κόντρες».
Είναι οι παλιοί οδηγοί σαν τον Γιάννη εκείνοι που θέλουν σήμερα να απομακρύνουν τους νέους από τις κόντρες και τον δρόμο. «Σήμερα μαζί με άλλους 42.000 οδηγούς προσπαθούμε να φτιάξουμε επίσημες πίστες στην Ελλάδα, για να μαζέψουμε τα παιδιά, να φύγουν από τον κίνδυνο», λέει για να περιγράψει το όνειρό του. «Θέλουμε να τραβήξουμε τη νεολαία να βγει από τους δρόμους και από τις κόντρες και να μπει στις πίστες. Γενικά δεν υπάρχουν πολλές πίστες στην Ελλάδα που να πληρούν τις προδιαγραφές και ο σκοπός μας είναι να δημιουργηθούν όλο και περισσότερες, και να έχουμε αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο. Οπότε όλα τα παιδιά που κάνουν κόντρες στον δρόμο, θα μεταφερθούν εκεί. Σε αυτούς τους αγώνες θέλουμε να αντιγράψουμε τις συνθήκες του δρόμου για να μιμούμαστε τις κόντρες με έναν τρόπο. Ετσι θα βγάλουμε τους νέους από τις κόντρες» λέει με σιγουριά.
