ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Η​​ είσοδος της οικογένειας Χάμπαρντ στη σκηνή μπορεί να είναι εντυπωσιακή, με τη στυλάτη εμφάνισή τους και τους αριστοκρατικούς τρόπους τους, τα κοκτέιλ φορέματα των κυριών και τα κομψά κουστούμια των κυρίων, όμως εκείνο που κυριαρχεί δεν είναι τα πρόσωπα αλλά τα αντικείμενα. 

Κάθε προβληματισμός για να είναι γόνιμος οφείλει να αντιπαραβάλλεται στον ανερχόμενο ευρωσκεπτικισμό.

Κάθε «ιπποπόταμος» αφήνει το ίχνος του. Γιατί παραμένει στη μνήμη των επισκεπτών, στη μνήμη της πόλης.

Τα σπίτια είναι οι άνθρωποι που τα κατοικούν, οι άνθρωποι που τα αφήνουν.

Δεκαεπτά χρόνια μετά το 1998, έχει μεσολαβήσει μια αιωνιότητα και μια μέρα. Δεν είναι σχήμα λόγου.

Σε διαρκή περιδίνηση, αναπαράγοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο, που θρέφεται από τον εξισωτισμό προς τα κάτω.

Η ολιγαρκής κυρία Μαρίκα επιβιώνει όπως έμαθε, με κρίση ή χωρίς. Τα παιδιά της όμως;

Οι σύγχρονες πόλεις, μοιάζει να λέει ο Λιανγκ, δεν συνενώνουν τους ανθρώπους. Αλλάζουν, και στην αλλαγή αυτή πολλοί χάνονται, δεν συμπεριλαμβάνονται, μένουν στο περιθώριο.

Τίποτα δεν είναι ίδιο πέντε χρόνια μετά. ούτε εμείς ούτε η τέχνη. Η ταχύτητα των αλλαγών επηρέασε δομικά τη σκέψη και τη σχέση μας με το τι είναι δημιουργία.

Ως εξαίρεση πορευόμαστε, ως κανόνας αδυνατούμε να συμμορφωθούμε.

Με δύο ντοκιμαντέρ, ο Κίμων Τσακίρης και ο Φίλιππος Κουτσαφτής στρέφονται σε μια Ελλάδα ελάχιστα φωτογενή.

Τα τοπόσημα μετατρέπονται σε νεκρόσημα, τα ίχνη χάνονται, οι παρελάσεις καλά κρατούν.