ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Η κρίση στην Ελλάδα προκάλεσε αλλεπάλληλες μικρές αποσχίσεις. Κόσμους που ζουν παράλληλα, αλλά δεν επικοινωνούν.

Οι τρεις ήρωες της «Χειμερίας νάρκης» συζητούν ατέρμονα όχι για να καταλήξουν, αλλά για να επιβιώσουν.

«Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχωρήσουν ό,τι δεν μπορούν να τιμωρήσουν».

«Οι σιδηροδρομικές γραμμές επινόησαν εκ νέου το τοπίο». H φράση από το δοκίμιο του ιστορικού Τόνι Τζαντ «Η δόξα των σιδηροδρόμων» (ΜΙΕΤ) ταιριάζει στην ταινία της Μαργαρίτας Μαντά «Για πάντα», που προβάλλεται στις αίθουσες.

Αν επιλέγουμε να μιλήσουμε για έναν ζωγράφο, με αφορμή μια έκθεση και μια ταινία, παραμονή των κρίσιμων εκλογών για τη χώρα, δεν είναι για να αποφύγουμε τα διλήμματα.

Η σκηνή διαδραματίζεται στο σαλόνι μεσοαστικού σπιτιού. Γύρω στα 15 άτομα, ηλικίας 55-65 ετών, ύστερα από ένα εορταστικό γεύμα, αποφασίζουν να ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

«Οι επιταχυνόμενοι ρυθμοί της Ιστορίας έχουν μεταβάλει εις βάθος την ατομική ύπαρξη, η οποία, τους περασμένους αιώνες, απλωνόταν, από τη γέννηση ώς τον θάνατο, μέσα σε μία και μόνο ιστορική εποχή· σήμερα καβαλικεύει δύο, κάποτε και τρεις.

Στο Χάρλεμ (Haarlem), μια μικρή μάλλον, επαρχιακή πόλη της Ολλανδίας (με πληθυσμό 155.758), αλλά ακμάζουσα, με πολλά αξιοθέατα, πλούτο και αστική παράδοση, υπάρχει το μουσείο του Φρανς Χαλς.

Δεν μάθαμε ποτέ να συναποφασίζουμε. Δεν μάθαμε ποτέ να μοιραζόμαστε, να υπερασπιζόμαστε τον κοινόχρηστο (κατ’ επέκταση τον δημόσιο) χώρο.

Οσο αυξάνεται η εξωτερική βοή, η πίεση, η ένταση, τόσο αναζητάει κανείς έναν εσωτερικό τόπο ψυχικού ανεφοδιασμού και αναστοχασμού.

Ο μακροσκελής τίτλος του είναι δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να προσελκύσει, μπορεί να αποθαρρύνει: «Ενα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του».

Η Ιστορία διαβάζεται και με οικογενειακούς όρους, σε μια γλώσσα μεικτή. Σύγχρονη, ανακατεμένη με ελαφρά καθαρεύουσα, με λέξεις και σύνταξη που έρχονται από άλλες εποχές, με μια αύρα φαμίλιας.