ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Η ενοχοποίηση του αρρώστου δεν αποτρέπει τη μετάδοση.

Μέσα από την ανασκό­πη­ση έξι ιστοριών, συντί­θεται η τοιχογραφία μιας κοινω­νίας σε κρίση. Αδειας από οράματα, σε έναν κόσμο που γεμίζει από ανισότητα και οξύτητα.

Οταν ενεργοποιείται ο όρος «γραφειοκρατική εμπλοκή», συνήθως δύο τινά συμβαίνουν: κάποιοι ή θέλουν να εμποδίσουν ή δεν επιθυμούν να διευκολύνουν μια κατάσταση. Επί της ουσίας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Οταν τελειώνει η ταινία του Αθανάσιου Καρανικόλα «Στο σπίτι», αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για σαρκασμό ή για τη μελαγχολική αναζήτηση του οικείου από έναν ξένο, σε ξένο τόπο, που δεν υπάρχει.

Οπως σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ, που είναι σε εξέλιξη· τα πολλά στιγμιότυπα δεν έχουν πάρει ακόμη την οριστική θέση στις σελίδες.

Αφησε πίσω του έναν θαυμάσιο κήπο και μια χρηστικά ακατάστατη κουζίνα. Αυτή ήταν η κληρονομιά του.

Ο Λεωνίδας Λουλούδης «διάβαζε» την πραγμα­τι­κότητα με τη μεθοδικό­τητα της επιστήμης, τη διεισδυτικότητα της τέχνης και τη διορατικότητα ενός εν κινήσει αριστερού.

Οι αρχαιολογικοί χώροι μπορούν να είναι πρωταγωνιστές στην ανάπτυξη της χώρας. Αρκεί να μη βαφτίζονται ο φόβος, αγώνας για τη διάσωση και η διαρκής άρνηση, προστασία.

Οι νεότερες γενιές δεν υπεκφεύγουν, αναγνωρίζουν την ταυτότητα της χώρας και των ανθρώπων της, είναι πιο πρόθυμες να ανοίξουν διάλογο με τον εαυτό (τους).

Μια κοινωνία που ζει με την απόκλιση και την ποικιλία, χωρίς να την εξολοθρεύει επειδή «διαφωνεί».

Σε, ελεγχόμενο ή όχι, πανικό και ανισορροπία δεν βρίσκονται μόνο οι καλλιτέχνες, αλλά και το κοινό. Και έτσι, μέσα στη διασάλευση, «κανείς δεν έζησε καλά και κανείς δεν θα ζήσει καλύτερα».

Διότι, εντέλει, τη μεταρρύθμιση και τον εξορθολογισμό όσο περισσότερο τα επικαλείσαι τόσο λιγότερο τα επιθυμείς.