ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

​​Τι έχει αλλάξει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή; Τα πάντα και τίποτα. «Τα πάντα», γιατί μπαίνοντας στο θέατρο νιώθεις κενό στην ατμόσφαιρα.

Υπάρχει ο κίνδυνος η κρίση στην τέχνη να οδηγήσει στη νομιμοποίηση της κρίσης ως κινητήριου μοχλού έμπνευσης, ευρηματικότητας και φαντασίας.

Η αναφορά στα τριαντάχρονα των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης και στον ιδρυτή τους Στέφανο Τραχανά είναι μια ανάσα. Αναστάσιμη, εορταστική, εαρινή.

Σε ένα πολιτικό τοπίο αφόρητα κουρασμένο και κουραστικό ο διαταραγμένος Τζιοβάνι κάνει το ακροατήριο να παραληρεί και… Ζήτω η ελευθερία!

Ο,τι αποτελούσε ανάμειξη πολιτισμών τις περασμένες δεκαετίες, έχει μεταβληθεί σε ορατό πρόβλημα και βάρος.

Το ζήτημα είναι απλό: ως χώρα δεν έχουμε ανάγκη ένα Θεατρικό Μουσείο. Αλλιώς, θα το συντηρούσαμε. Οι αρμόδιοι θα ενδιαφέρονταν και οι επισκέπτες δεν θα το εγκατέλειπαν.

Η φετινή άνοιξη δεν επιτρέπει καμία ψευδαίσθηση. Η πραγματικότητα είναι τόσο διαυγής, που η σχέση μας μαζί της δεν αφήνει περιθώρια ούτε για ψέματα ούτε για υπεκφυγές.

Η Λυρική Σκηνή, η ΚΟΑ και η Καμεράτα παράγουν ιδέες και καινοτομία,  εγκαθιστώντας έναν ανοικτό και αλληλοτροφοδοτούμενο δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία.

Δεν είναι πολύ εύκολο να υποστηρίζει κανείς οικονομικά αιτήματα αυτήν την εποχή. Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι θα αποστρέψουν το βλέμμα τους με δυσφορία, ενώ κάποιοι άλλοι θα θεωρήσουν ότι υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα στη διαμαρτυρία.

Σε έναν κόσμο που καλπάζει οργισμένος, φοβισμένος, ταπεινωμένος, ετοιμοπόλεμος, πολλαπλασιάζοντας το μίσος και τους εχθρούς, ο κινηματογράφος αντιτάσσει τη θαλπωρή των αισθημάτων.

Οσοι έζησαν την εφηβεία τους στη δεκαετία του ’70 θα θυμούνται ότι, τότε, έκαναν θραύση τα «λευκώματα».

Η ζωή στην αμερικανική επαρχία έχει αποτυπωθεί με πολλούς τρόπους από τον αμερικανικό κινηματογράφο.