ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Ακόμη και η φράση που απευθύνει ο μεσήλικος γιος στην ηλικιωμένη μητέρα του «λυπάμαι πολύ που δεν ήμουν ο γιος που ήθελες», ενώ έχει κάτι σπαρακτικό, ο τόνος της είναι γλυκός και ήρεμος. Τρυφερός, ελαφρώς ίσως απολογητικός, αλλά καθόλου δραματικός.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που θα δυσκολευόμουν να ορίσω και να περιγράψω τι ήταν αυτό το οποίο άκουσα και είδα στο Μέγαρο Μουσικής στην αρχή της εβδομάδος, με τη musicAeterna και τον μαέστρο Θεόδωρο Κουρεντζή.

Το 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται απόψε το βράδυ. Είχε κι αυτό όπως και τα προηγούμενα, αν και επαυξημένα, λόγω επετείου, πολλές ταινίες, συναντήσεις, εκθέσεις, εκδηλώσεις, πάρτι, δεκάδες χιλιάδες θεατές, ουρές, γεμάτες αίθουσες, δύσκολο καιρό –για όποιον δεν αγαπάει την υγρασία…–, εκατοντάδες σέλφι, καφέδες, ποτά, τρέξιμο και πίεση χρόνου…

Ας το πούμε χωρίς περιστροφές: τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο χειρίζονται, σε γενικές γραμμές, το ίδιο θέμα με τον «Τζόκερ» του Τοντ Φίλιπς και δίνουν στον μονόχορδο ήρωα του την καλύτερη απάντηση.

Ο τίτλος είναι ελκυστικός: «Kitchen debates». O υπότιτλος «Κουζίνα και οικιακός χώρος – Αναπαραστάσεις θηλυκότητας στον απόηχο του Bauhaus». Πρωτότυπο, αν μη τι άλλο.

«Τα γηρατειά δεν είναι μάχη, είναι σφαγή!». Ομολογουμένως, η φράση αυτή από το μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ «Καθένας» δεν είναι και πολύ κατάλληλη για αρχή σχολίου που αναφέρεται στην τρίτη ηλικία.

Το «χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία», μπορεί όμως να κατασκευάσει μια επιθυμητή πραγματικότητα. Η φράση αυτή, που ηχεί σαν «διαφημιστικό» για την προώθηση προϊόντος, συνοψίζει και τη φιλοσοφία της εταιρείας «Οικογενειακή Ευτυχία Α.Ε.» («Family Romance»).

Πώς εξελίσσεται μια ταινία που στο πρώτο πλάνο της βλέπουμε την ακτινογραφία ενός στομαχιού και ακούμε τη φωνή του αφηγητή: «Αυτό είναι το στομάχι του ήρωα της ταινίας μας… Δεν ξέρει ότι έχει καρκίνο».

«Αντί να βρουν λύση ψάχνουν να βρουν ποιος έχει άδικο. Τώρα έχουν και οι δύο άδικο». Η φράση είναι από το ντοκιμαντέρ «American Factory», μια σπουδή πάνω στις πολιτισμικές αποκλίσεις (Κινέζοι – Αμερικανοί), στη σύγχρονη εργασιακή συνθήκη, στην Αμερική του Οχάιο, με αφορμή το κλείσιμο και τη, μετέπειτα, λειτουργία ενός εργοστασίου στην πόλη. 

Ποια είναι η σχέση μας με την Αθήνα; Τη θεωρούμε «πόλη μας» με τον τρόπο που οι Νεοϋορκέζοι μιλούν για τη «δική τους» Νέα Υόρκη, για παράδειγμα;

Αν προσθέσει κανείς τα χρόνια τους, το σύνολο είναι 342! Μεγαλύτερη η Τζόαν Πλόουραϊτ (89 ετών), σχεδόν συνομήλικες οι άλλες τρεις: Μάγκι Σμιθ, Τζούντι Ντεντς και Αϊλίν Ατκινς (84 – 85). 

Δεν ήταν ακριβώς προσφώνηση το «μανάρι μου», με το οποίο απευθυνόταν στον συνομιλητή του. Από την ακριβή του κόρη, Κατερίνα, μέχρι τους φίλους του, ανθρώπους που τους γνώριζε και αισθανόταν οικειότητα μαζί τους.