ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

Η Τζόαν Κάσλμαν και η Παναγιώτα Σιμιτζή δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και όχι μόνο λόγω καταγωγής ή ηλικίας.

Οποια από τις δύο ταινίες κι αν συγκεντρώσει τα περισσότερα Οσκαρ την ερχόμενη Κυριακή 24 Φεβρουαρίου, το «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν και «Η Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου, θα παραμείνουν σταθερά ο τόπος εκκίνησης και επιστροφής των περισσότερων κινηματογραφικών συζητήσεων.

Υ​​πάρχει μια παράδοση στις έρευνες που σφυγμομετρούν τις προτιμήσεις του κοινού για τον πολιτισμό, τις επιθυμίες ή την αδιαφορία του, τι κερδίζει την προσοχή του, ποια τέχνη γνωρίζει άνοδο και ποια πτώση.

Π​​​​ιστεύετε ότι αδικήθηκαν οι ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’80;» ρώτησα τον σκηνοθέτη Γιώργο Καρυπίδη σε μια τηλεοπτική συνέντευξή μας για την ΕΤ1 το 2007. «Δεν μου είναι εύκολο να πω αν αδικήθηκαν. Απωθήθηκαν θα έλεγα. Aλλες υπερτιμήθηκαν άλλες υποτιμήθηκαν. Hταν μια περίοδος μεσοβασιλείας που δεν έχει αξιολογηθεί σωστά», απάντησε στιβαρά και μειλίχια, όπως ήταν ο ίδιος και όπως μιλούσε.

Σ​​τις 24 Ιανουαρίου του 2012 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε εντελώς αναπάντεχα από τη ζωή εν μέσω γυρίσματος, από σοβαρό τραυματισμό, στη Δραπετσώνα. Σε έναν μήνα από τώρα, την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου, θα ξέρουμε πόσα Οσκαρ θα αποσπάσει τελικά «Η Eυνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου, στην 91η τελετή απονομής των βραβείων.

«Π​​​​οια όνειρα βγαίνουν αληθινά;» αναρωτιέται ο πατέρας, στην ταινία του βραβευμένου Τούρκου σκηνοθέτη Νουρί Μπιλγκέ Τσεϋλάν «Αγρια αχλαδιά».

Ο​​λα κυλούσαν ήρεμα,  σεμνά και την ίδια στιγμή συγκρατημένα πανηγυρικά στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Εθνική Λυρική Σκηνή, από τον πρόεδρο του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Ανδρέα Δρακόπουλο και τον καλλιτεχνικό διευθυντή της ΕΛΣ Γιώργο Κουμεντάκη.

Θα σας πω μια ιστορία. Τις προάλλες πήγα στον καρδιολόγο μου και εκεί που κουβεντιάζαμε μου διηγήθηκε ένα περιστατικό: Ηταν στο “401” και έκανε ηλεκτροκαρδιογράφημα σε έναν νεαρό στρατιώτη με σοβαρό πρόβλημα καρδιάς. Κάποια στιγμή τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και ο φαντάρος άρχισε να κλαίει. 

Ε​​ίναι ένα έργο «γεμάτο προσωπική νοσταλγία και είναι κατά κάποιον τρόπο ένα ευχαριστήριο γράμμα σε όσα από το παρελθόν με βοήθησαν να αγαπήσω την τέχνη και τους ανθρώπους», λέει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.

Η λησμονημένη αυθεντική λαϊκότητα του Σταύρου Τσιώλη, σε μια εποχή που η trash αισθητική και ο λαϊκισμός δίνουν ρέστα.

Ξ​​αναείδα τον «Κονφορμίστα», ταινία του 1970, θέλοντας να κάνω ένα προσωπικό μνημόσυνο στον Μπερτολούτσι. Συνοψίζω: όχι απλώς δεν βρήκα καμιά ρυτίδα στην ταινία, αλλά άνοιξε και πάλι μέσα μου τον διάλογο περί «πολιτικού κινηματογράφου», που είχε μετατοπιστεί ή απορροφηθεί σε περισσότερο κοινωνικά θέματα.

Δ​​εν υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε για τους αδελφούς Κοέν στην καινούργια σπονδυλωτή ταινία τους «Η Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς» που προβάλλεται στο Netflix, αφού έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας αποσπώντας και το βραβείο σεναρίου.