ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ

«Θ​​​​έλετε να με φωτογραφίσετε; Μα δεν φοράω κραγιόν. Ξέρετε εγώ είμαι καλλιτέχνις της νύχτας». Η φιλαρέσκεια της ηλικιωμένης κυρίας εκδηλώθηκε μόνο στα λόγια.

«Ε​​​​δώ ήταν το σαλόνι, ο καναπές, η τηλεόραση». Ο φακός εστιάζει εκεί που υποδεικνύει ο ομιλητής αλλά τίποτα δεν διαφοροποιεί το ένα «εδώ» από το άλλο. Παντού καμένα. Πώς ήταν άραγε πριν; Τι χρώμα να είχε ο καναπές, το σαλόνι; Τώρα όλα είναι σταχτιά. Κι όσο κι αν καθαριστούν, όσα σπίτια στέκουν ακόμη όρθια ή κατεδαφιστούν όσα δεν αντέχουν, τίποτα δεν θα είναι ίδιο με τη ζωή πριν από τη φωτιά στη Μάτι.

​​ε έναν τρόπο διασταυρώθηκαν στην ειδησεογραφία της περασμένης εβδομάδας, και η ιστορία του ενός φώτισε περισσότερο και υπογράμμισε τη ζωή και το έργο του άλλου. Στον πατέρα Αντώνιο απονεμήθηκε το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το έργο του στη μη κυβερνητική οργάνωση «Κιβωτός του κόσμου», που δραστηριοποιείται στον τομέα της μέριμνας και προστασίας μητέρων και παιδιών, και ειδικότερα άπορων μονογονεϊκών οικογενειών. 

Ο ​​Λοράν Καντέ υποστηρίζει ότι «το σχολείο δεν είναι καταφύγιο, αλλά αποτελεί τμήμα της κοινωνίας και ό,τι συμβαίνει σε αυτήν αντικατοπτρίζεται σε ένα βαθμό και στο σχολείο». Τη θέση αυτή μετέφερε και στη βραβευμένη ταινία του «Ανάμεσα στους τοίχους» (2008), μια εξαιρετική σπουδή στη γαλλική εκπαίδευση και κατ’ επέκταση στη γαλλική κοινωνία. 

Δ​​εν πρόκειται για ένα ακόμη ντοκιμαντέρ για μετανάστες, αλλά για μια πολυπρισματική και ιδιόμορφη σύνθεση ζωής, όπου 40 εκατομμύρια καβούρια, ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα προσωρινής κράτησης μεταναστών και μια τελετή για όσους πέθαναν και δεν έχουν ταφεί αλληλοδιαπλέκονται, υφαίνοντας το παράλογο και την πραγματικότητα.

Ν​​​​α που μπήκαμε ταυτόχρονα και στην εποχή της δημοκρατικής μελαγχολίας. Μέσα στη γενική ευθυμία ξεχάσαμε σε ποιο βαθμό η Ευρώπη μίσησε επί χρόνια τη δημοκρατία με αταλάντευτη επιμονή.

M​​πορεί όσο υπήρχε να μην το είχαν επισκεφθεί ποτέ, τώρα όμως που κάηκε όλοι το θρήνησαν, και όπως δηλώνουν τα δημοσιεύματα «το πένθος για τον λαό της Βραζιλίας θα διαρκέσει πολύ καιρό».

Ο ​​θάνατος του Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν βασανιστικός. Δολοφονήθηκε άγρια τα ξημερώματα της 2ας Νοεμβρίου του 1975, στην παραλία της Οστια, έξω από τη Ρώμη, σε ηλικία 53 ετών. Για τον φόνο ομολόγησε και καταδικάστηκε ένας εκπορνευόμενος 17χρονος, ο Πίνο Πελόζι. Oμως, 30 χρόνια αργότερα, το 2005, ο Πελόζι απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως, αφού ήταν πλέον νεκροί όλοι όσοι απειλούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του, ήρθε η ώρα να πει την αλήθεια.

Σ​​αράντα δύο μέρες μετά την 23η Ιουλίου. Ετσι μετράει το φετινό καλοκαίρι. Απομακρυνόμαστε αλήθεια από την πυρκαγιά στο Μάτι και στον Νέο Βουτζά, που μετρά εκατόμβη νεκρών, και η ζωή ξαναβρίσκει το νήμα της; Κι αν ναι, το νήμα αυτό είναι συνέχεια του προηγούμενου ή άλλο, διαφορετικό, που μοιάζει με το προηγούμενο αλλά δεν είναι το ίδιο;

Π​​ώς θα είναι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και η περιοχή γύρω από αυτό με μια άλλη κυβέρνηση; Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, η οποία διαφέρει ανάμεσα σε μια δεξιά, κεντρώα ή αριστερή ηγεσία;

Μ​​​​ας έδωσες, Kύριε τις κηδείες για να θυμόμαστε τη ζωή», λέει ένα από τα πρόσωπα της παράστασης «We are leaving» του Πολωνού Κριστόφ Βαρλικόφσκι, που βασίζεται στο θεατρικό του Ισραηλινού συγγραφέα Χανόχ Λεβίν «The Suitcase Packers» (1983).

Α​​νήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που τσεκάρουν τις ειδήσεις στο κινητό τους, μία φορά την ημέρα.