AΠOΓPAΦEΣ

Η δαιμονοποίηση των λέξεων και δι’ αυτής η κακοποίηση των εννοιών υπήρξε το μεγάλο όπλο της Αριστεράς. Ετσι κατέκτησε και διατήρησε επί μακρόν την ιδεολογική ηγεμονία της. Η συνταγή είναι απλή: φτιάχνουν έναν χαρακτηρισμό-μπαμπούλα και μετά τον κολλάνε σε όποιον δεν γουστάρουν ή σε πολιτικές στις οποίες θέλουν να αντιταχθούν.

Το ζητούμενο των μεθαυριανών εκλογών είναι η επιστροφή στην κανονικότητα. Οχι στην εικονική κανονικότητα του 2009, όταν άρχισαν να βγαίνουν στη σύνταξη οι αγροφύλακες, που είχαν προσληφθεί το 2007, και οι κρατικές δαπάνες ήταν κάθε μήνα δύο δισ. περισσότερα από τους εισπραττόμενους φόρους. 

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, μετά το πολύμηνο δεύτερο εμπάργκο που θέσπισε (ή αποδέχθηκε να γίνει) στον ΣΚΑΪ, αποφάσισε να εμφανιστεί στο κεντρικό δελτίο του σταθμού.

Σε όλο τον κόσμο κάθε θάνατος δημιουργεί θλίψη, αλλά αποτελεί ευκαιρία για αναστοχασμό. Τι προκάλεσε το κακό; Ποια στοιχεία του συστήματος δεν δούλεψαν και πρέπει να διορθωθούν για να προλάβουμε την επόμενη τραγωδία;

Το γεγονός ότι η εφημερίδα Athens Voice χρειάστηκε την Κυριακή 490 λέξεις για να εξηγήσει ένα «χιουμοριστικό» σχόλιο 31 λέξεων του Σαββάτου δείχνει πόσο ατυχές ήταν το τελευταίο.

Ιδρύονται πολλές νέες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, αλλά ελάχιστες μεγαλώνουν. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια είναι πολλά και τα αντικίνητρα μεγάλα. Tο φορολογικό σύστημα τιμωρεί όσους εργάζονται και τις επιχειρήσεις που παράγουν.

Είναι δύσκολη δουλειά να ισορροπείς στο Κέντρο. Υπάρχουν από τη μια μεριά οι ψηφοφόροι που τρέμουν την ακυβερνησία και συνεπώς το ΚΙΝΑΛ πρέπει να διαβεβαιώνει ότι «θα δώσει κυβερνητική λύση»· όσο κι αν το φοβάται, διότι υπάρχει προηγούμενη πανευρωπαϊκή εμπειρία. 

Είναι μεγάλο πράγμα η διαφάνεια. Τόσο μεγάλο, που κάθε δημοκρατική χώρα πρέπει να την έχει. Υπό την έννοια αυτή, είναι λογική η έκκληση του κ. Ανδρέα Λοβέρδου να ελεγχθεί από την επόμενη Βουλή «η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να κατασκευάσει ένα καθεστώς διακριτό από τη Δημοκρατία της Διαφάνειας, τη Δημοκρατία του φωτός της ημέρας, και συγκεκριμένα η προσπάθειά του να κατασκευάσει ένα καθεστώς της “δημοκρατίας της νύχτας” (…). 

Η πόλωση, όπως και το ταγκό, χρειάζεται δύο. Ματαίως προσπαθεί να το χορέψει μόνος ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πολώνοντας και ρίχνοντας μέχρι και «αίμα» στην αρένα.

Από το 1996 και μετά, τα ντιμπέιτ έχουν γίνει μέρος της ελληνικής πολιτικής παράδοσης. Και όπως συμβαίνει με όλα τα νέα πράγματα (βλέπε π.χ. ιδιωτική ζωή, προσωπικά δεδομένα), μυθοποιήθηκαν.

Δεν ήταν ανώνυμοι –όπως λένε κάποιοι– οι δεκάδες πολίτες που έστειλαν την ανοιχτή επιστολή στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη ισχυριζόμενοι ότι είναι «Νομικά άκυρη η συμφωνία των Πρεσπών» («Καθημερινή» 22.6.2019).

Λίγοι θυμούνται ότι ο χορός των κρατικών χρεοκοπιών δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα. Οι τίτλοι των διεθνών μέσων ενημέρωσης τον δύσκολο Δεκέμβριο του 2009 ήταν χαρακτηριστικοί: «Μπορεί η Ελλάδα να γίνει το επόμενο Ντουμπάι;» (Time, 9.12.2009).