AΠOΓPAΦEΣ

Ο Καναδός κωμικός Μορτ Σαλ συνήθιζε να λέει πως «ο Τζορτζ Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να καταλάβει το ψέμα. Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν μπορούσε να καταλάβει την αλήθεια. 

«​​Δεν υπήρξε άλλη κυβέρνηση που να έχει σταθεί τόσο κοντά στον επιμελητηριακό θεσμό», δήλωσε ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, Κωνσταντίνος Μίχαλος, κατά την παρουσίαση της ψηφιακής αναβάθμισης του μητρώου των επιχειρήσεων, στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών, προχθές Τετάρτη (4.7.2018). Πού να δει πόσο κοντά στέκεται αυτή η κυβέρνηση στον θεσμό των μετακλητών. 

Ουδείς μπορεί να πάρει στα σοβαρά τον κ. Πάνο Καμμένο. Οι παλινωδίες και οι κυβιστήσεις του είναι η χαρά των social media και των σατιρικών εκπομπών. 

​Είχαν γραφτεί πολλά και είχαν ειπωθεί χειρότερα για τη συμφωνία του Ελσίνκι το 1999.

Παντού, σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη, η είσοδος στα λεωφορεία και τρόλεϊ γίνεται από την μπροστινή είσοδο και η αποβίβαση από τις πίσω πόρτες. Και αυτό για πολύ πρακτικούς λόγους, πέραν της καταπολέμησης της εισιτηριοδιαφυγής.

Τ​​ρεις λαλούν και δυο χορεύουν στο Ποτάμι, κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Ο επικεφαλής του αποφάσισε πολιτική αυτοκτονία για να επουλώσει τα τραύματα της κακοφωνίας.

Υ​​περασπιστής του φιλελευθερισμού και δη των επιχειρηματιών ο υπουργός Επικρατείας κ. Χριστόφορος Βερναρδάκης; Κι όμως! Ο ΣΥΡΙΖΑϊκός μύλος όλα τ’ αλέθει.

Μ​​έσα στις συνωμοσίες και στις βρισιές για αποστασίες χάνουμε τα καλύτερα από τον δημόσιο διάλογο. Ενα από αυτά ήταν το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» (26.6.2018) σχετικά με την «Κόκκινη κάρτα από τους θεσμούς για την πρόσληψη γενικών γραμματέων».

Σ​​υνάντηση με «αγανακτισμένους του Μακεδονικού» είχε στην αλλοδαπή ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ κατά την έξοδό του από το Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μια ολιγάριθμη ομάδα που πήγε εκεί για να διαμαρτυρηθεί για τη συμφωνία των Πρεσπών.

Χ​​αρές και πανηγύρια είχε τις προάλλες στο Ζάππειο (22.6. 2018) η κυβέρνηση, για το τέλος του προγράμματος· ένα αχρείαστο μνημόνιο που αυτοί έφεραν, αυτοί γιόρτασαν το τέλος του, ενώ εμείς στο ενδιάμεσο απλώς το πληρώνουμε.

Ο​​ταν οι Ελληνες αντελήφθησαν την οικονομική κρίση, δηλαδή μετά το 2010, βρήκαν έναν βολικό υποψήφιο να φορτώσουν όλα τα κρίματα της χώρας. Το πολιτικό σύστημα έφταιγε για όλα, ακόμη και για εκείνα που οι πολίτες αγωνίστηκαν στους δρόμους για να πετύχουν, όπως ήταν η απόσυρση του ασφαλιστικού σχεδίου το 2001.

Υπάρχει ένα ωραίο ανέκδοτο που δείχνει τις παθογένειες του Δημοσίου. Είναι, λέει, ένα συνεργείο δύο εργατών στην άκρη του δρόμου. Ενας μπροστά ανοίγει τρύπες και ο δεύτερος πάει στο κατόπι και τις κλείνει. Κάποιος πολίτης απορημένος για το μάταιο της εργασίας τους ρωτά: «Τι κάνετε εκεί ρε παιδιά;».