AΠOΓPAΦEΣ

Τη «Χώρα του περίπου», περιέγραψε πολύ καλά τις προάλλες ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος: «Η Ελλάδα είναι μια περίπου ευρωπαϊκή χώρα… Το ελληνικό κράτος λειτουργεί με μια περίπου διοίκηση, η οποία είναι περίπου εκσυγχρονισμένη, περίπου χρηστή, περίπου αποτελεσματική, περίπου φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τους πελάτες της και περίπου για να υπηρετεί τους πολιτικούς προϊσταμένους της, τους υπουργούς» (Καθημερινή 15.7.2014).

Καλά ήταν τα νέα που μας έφερε ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Χρήστος Σταϊκούρας για τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού, αλλά δυστυχώς δεν είναι τα μόνα νέα.

Ηταν πολλοί εκείνοι που είχαν την τιμή να γνωρίσουν τον Λεωνίδα Λουλούδη που χάθηκε πριν από τρεις μέρες. Προφανώς είχαν και τη χαρά να συζητήσουν μαζί του τα δύσκολα θέματα της πολιτικής και της οικολογίας, αλλά και της Ανώτατης Παιδείας.

Δυστυχώς αυτές οι μέρες δεν είναι του Θάνου. Δεν υπήρξε ποτέ οργή, δεν έγιναν πορείες, ούτε καν παραστάσεις διαμαρτυρίας για τον άδικο θάνατο ενός εικοσάχρονου, ο οποίος πριν από 22 χρόνια (στις 14 Ιουλίου 1992) περπατούσε αμέριμνος στην Καραγιώργη Σερβίας για να καταλήξει νεκρός μέσα σε μια λίμνη αίματος.

Το σημαντικότερο με την απόφαση των φοιτητών της Αρχιτεκτονικής δεν είναι η αυτοθυσία του εξαμήνου τους.

Χειρότερος και από τον «λαϊκό αμοραλισμό» (αυτό δεν είναι το αντίθετο του «ελιτίστικος αμοραλισμός»;) της κ. Παναγιώτας Ιακωβίδου είναι ο πολιτικός πατερναλισμός που αναδεικνύει η παρέμβασή της προς τον υπουργό Πολιτισμού κ. Κωνσταντίνο Τασούλα.

Είναι εμφανές σε όλους ότι η Ευρώπη, και πολύ περισσότερο η Ελλάδα, οδεύει σε ένα παραγωγικό αδιέξοδο.

Δεν υπάρχει μόνο κυβερνητική κόπωση για τις μεταρρυθμίσεις, όπως τονίζουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί.

Το 1961, όταν ο Τζον Φ. Κένεντι ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ δέχθηκε μια πολύτιμη παρατήρηση από τον γκουρού των κεϊνσιανών οικονομικών Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ.

Είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι έπειτα από επτά χρόνια ύφεσης -σε μια χώρα που έχει 27% ανεργία, χιλιάδες κλειστά μαγαζιά και χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις υπέρογκες ασφαλιστικές τους εισφορές- η κυβέρνηση κατάφερε το αυτονόητο.

Ολοι γνωρίζουν ότι, στη χώρα όπου ανθούν η φαιδρά πορτοκαλέα και το ακαδημαϊκό άσυλο, ουδείς καθηγητής δεν μπορεί να νιώθει εντός των ΑΕΙ ασφαλής.

Στις ΗΠΑ κάθε φορά που αναπληρώνεται ένας ανώτατος δικαστής γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις κοινωνικοπολιτικές απόψεις του.