AΠOΓPAΦEΣ

Αν αυτό που ζήσαμε το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν αποτέλεσμα σχεδίου, όπως λέει εσχάτως ο κ. Γιάννης Δραγασάκης, τότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το να είχαν αυταπάτες, όπως είπε προ καιρού ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

Είναι σύνθετο το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα που σκάει στις ακτές μας και θορυβεί κατ’ αρχήν τους νησιώτες μας. Τόσο σύνθετο που επιτρέπει σε διάφορους λαϊκιστές να το «απλοϊκοποιήσουν», με θεωρίες περί Σόρος, σχεδίων υποκατάστασης του πληθυσμού, και άλλες τέτοιες συνωμοσίες.

«Το 1142 τι το θέλανε; Ηταν αναγκαία αυτή η προστυχιά;» αναρωτιέται ο κ. Διονύσης Χαριτόπουλος. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων», ξεσπαθώνει: «Ξέρουμε πως κάθε εξουσία επιδιώκει “συμμορφούμενους” υπηκόους. Αν όμως περάσεις τη γραμμή και καλέσεις το 1142, μεταβάλλεσαι σε όργανο των μηχανισμών καταστολής και απεμπολείς την ιδιότητα του πολίτη.

Είναι απίστευτο πώς υιοθετούνται, διαδίδονται και αναπαράγονται οι μύθοι, ακόμη και από χείλη που όφειλαν λόγω προϊστορίας να είναι έγκυρα.

Για τη σάτιρα ισχύει ό,τι και για την όρεξη: κολοκυθόπιτα. Δεν ορίζεται, αλλά δεν πρέπει να περιορίζεται. Είναι, κατά κανόνα, εμπαθής και λίγες φορές επιτυχημένη. 

Ηταν μια εκδήλωση που άργησε πολύ να γίνει. Πάρα πολύ, ακόμη και για τους ρυθμούς του ελληνικού κράτους. Σαράντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της «17 Νοέμβρη», 18 χρόνια μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης, 14 χρόνια μετά τη θέσπιση της «Ημέρας μνήμης για τα θύματα της τρομοκρατίας», η ελληνική πολιτεία αξιώθηκε να κάνει μια εκδήλωση-ημερίδα για όσους αδίκως χάθηκαν από φονιάδες που νόμιζαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο χύνοντας αίμα.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στην επίθεση των ακροδεξιών κατά του δημοσιογράφου κ. Τhomas Jacobi, την Κυριακή, δεν ήταν αυτός καθαυτόν ο προπηλακισμός. 

Χύθηκε πολλή μελάνη για την αφίσα περί εκτρώσεων στο μετρό. Εκτοξεύθηκαν πολλές κατηγορίες περί λογοκρισίας και γι’ αυτό ίσως πρέπει να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα, με πρώτο τη «λογοκρισία».

Δύσκολα προοδευτικός και νουνεχής πολιτικός θα μπορούσε να φέρει αντιρρήσεις στην πρόταση του πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Είδαμε όλοι τις φρικτές εικόνες των «παιδιών» να πετούν βαρείς τσιμεντόλιθους στο κεφάλι των αστυνομικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα του κατειλημμένου κτιρίου στο Κουκάκι. 

Η αλήθεια είναι πως η κ. Αικατερίνη Σακελλαροπούλου δεν είναι πολιτικός με την τρέχουσα ερμηνεία του όρου. Είναι δικαστής που τίμησε για πολλές δεκαετίες το λειτούργημα και δεν μπορούσε –ακόμη και αν ήθελε– να εμπλακεί στην τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση. 

Ποτέ δεν θα μάθουμε αν η «συμμορία ληστών, η οποία δρα προκλητικά ανενόχλητα ανάμεσα στο 5ο Α.Τ. Εξαρχείων και στα ΜΑΤ» (καταγγελία κατοίκων των Εξαρχείων, 11.1.2020) είναι η ίδια που εκδίωξε τον επαναστάτη κ. Πάνο Σκουρλέτη από μπαρ της Καλλιδρομίου.