ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η μακροοικονομική πολιτική στηρίζεται ρητά ή άρρητα σε ένα κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο. Αν εξετάσει κανείς το κοινωνικό μοντέλο, μια επιλογή είναι η προτεραιοποίηση της ατομικής κατανάλωσης σε σχέση με τη συλλογική. Ετσι, όταν, για παράδειγμα, θεωρεί κανείς ότι το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί ή δεν οφείλει να καλύπτει όλες τις ανάγκες […]

Δύο ήταν τα «ευαγγέλια» σύμπασας της Αριστεράς –ορθόδοξης, ανανεωτικής, κινεζόφιλης, αλβανόφιλης και τριτοκοσμικής– αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Το βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση για τη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα και του Γιάνη Κορδάτου (1891-1961) για την «Κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821».

Ξεκινώντας από την παραδοχή πως οι οικονομικές ανισότητες στις ΗΠΑ είναι μεγαλύτερες απ’ ό,τι στην Ευρώπη, αρκετοί ερευνητές έχουν καταπιαστεί με ένα δυσεπίλυτο γρίφο: Γιατί το κράτος πρόνοιας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού παραμένει περιορισμένο σε σχέση με τη δική μας ήπειρο;

Η μεγαλύτερη αδυναμία της Αριστεράς βρίσκεται στον χειρισμό της μαζικότητας. Γι’ αυτό χάνει οπαδούς, επιρροή και φθίνει ραγδαία. Η πολιτική δεν είναι μόνο ιδέες και προγράμματα. Είναι και συναισθήματα.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Μαρσέλ Προυστ κάπου ανακάλυψε το παιχνίδι ερωτήσεων «Confessions», που ήταν πολύ διαδεδομένο ανάμεσα στους εφήβους της βικτωριανής Αγγλίας για να περνούν την ώρα τους πολύ πριν προκύψουν η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα.

Αν και οι παρεμβάσεις Μπάιντεν για τη στήριξη της εργατικής τάξης ήταν οικονομικώς επιτυχείς, πολιτικά δεν απέφεραν κέρδη.

Η Ελιά–Δημοκρατική Παράταξη, η συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και το πείραμα με τη δημιουργία του ΚΙΝΑΛ, στο οποίο μετείχε, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα, το Ποτάμι.

Σε πρώτο επίπεδο φταίει το εκλογικό σύστημα, που είναι άκαμπτο σε σχέση με τις συνεργασίες των κομμάτων. Για να πάρουν μέρος μαζί σε κοινό σχήμα, στις επόμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν και μετά να «αλεστούν» για να προκύψει νέο κόμμα συντεθειμένο από τα υλικά τους.

Θυμάμαι τον Κώστα Λαπαβίτσα το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 να άδει γεμάτος επαναστατικό οίστρο τον ύμνο του ΕΑΜ, ευθύς ως έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα. Δίπλα του τον συνόδευαν πανευτυχείς οι σύντροφοί του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρώτο κόμμα, χωρίς όμως αυτοδυναμία. Του έλειπαν δύο έδρες.

Για τις πολιτικές ομάδες (Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά) ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή ένα ταυτοτικό ζήτημα.

Οι προκλήσεις, οι παγίδες και οι αγκυλώσεις στον δρόμο της οργανωτικής συγκρότησης.

Ανάβει στο φουλ τις μηχανές η Νέα Αριστερά, επιταχύνοντας τις διαδικασίες συγκρότησης του νέου φορέα, καλύπτοντας παράλληλα τα κενά που υπάρχουν.