Πολιτισμός

Ενα τεράστιο έργο που θα αλλάξει την αρχιτεκτονική και εκπαιδευτική φυσιογνωμία της Κύπρου εγκαινιάζεται στις αρχές Δεκεμβρίου.

Τα μνημεία δεν έχουν δική τους φωνή. Αποκτούν τη λαλιά των ανθρώπων που ενδιαφέρονται γι’ αυτά, που τα φροντίζουν, που θέλουν να τα βλέπουν γερά και όρθια. 

Το κλίμα ήταν αδελφικό και εγκάρδιο στην εκδήλωση που έγινε την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου στη Λεμεσό για τη συμπλήρωση των δέκα ετών από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η «Καθημερινή Κύπρου».

Οι ακατάλυτοι δεσμοί της Μεγάλης Ελλάδος που μας συνδέουν με τη Σικελία αλλά και η μεγάλη αγάπη που έχουν οι Ιταλοί για το έργο της Βένιας Δημητρακοπούλου ήταν εμφανείς στη θερμή υποδοχή που γνώρισε η έκθεση της Ελληνίδας γλύπτριας, στις 15 Νοεμβρίου στο Παλέρμο.

 Ο Σύλλογος «Οραμα ΕΛΠΙΔΑΣ» που έβαλε τα θεμέλια για τη δημιουργία της Τράπεζας Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών για να καλύψει τις ανάγκες ασθενών, παιδιών και ενηλίκων στην πατρίδα μας και το Ιδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ) υπέγραψαν πριν από λίγο καιρό μια συμφωνία που αλλάζει τα μέχρι σήμερα δεδομένα

Είναι επιχειρηματίας, διεθνούς φήμης συλλέκτης και δημιουργός δύο φορέων που έχουν συνεισφέρει αποτελεσματικά στην ελληνική κοινωνία που βάλλεται από την κρίση. 

Για κάποιον που επισκέπτεται πρώτη φορά τη Χίο, ο Κάμπος είναι ένας περίκλειστος κόσμος. Οι παλαιοί έλεγαν πως δεν ήταν μονάχα οι δυνατοί αγέρηδες που αναχαιτίζονταν από τις υψηλές πέτρινες περιφράξεις αλλά το κακό μάτι. 

H Citronne στον Πόρο πήρε το όνομά της από μια λεμονιά στην εσωτερική αυλή ενός παλαιού σπιτιού που μετατράπηκε σε αίθουσα τέχνης.

Είναι ένα είδος αποστάγματος. Μια γνώση συγκεντρωμένη αργά και μεθοδικά που δεν αφορά μονάχα την τέχνη αλλά και τους ίδιους τους δημιουργούς.

Ο αγαπημένος συνάδελφος Νίκος Βατόπουλος, συγγραφέας και επιφυλλιδογράφος που έχει καταπιαστεί με την πόλη μας παλαιότερα αλλά και προσφάτως στην κομψή έκδοση του «Μεταιχμίου», με τίτλο «Περπατώντας στην Αθήνα», κατάφερε κάτι σπάνιο: δημιούργησε σε πολλούς Αθηναίους την αίσθηση του συνανήκειν μέσα από τις περιγραφές των ερειπωμένων σπιτιών, τους περιπάτους στις γειτονιές, τις αστικές «ανασκαφές» μνήμης. 

Οταν τον συναντώ, πάντα μου βγαίνει αυθόρμητα και τον αποκαλώ «Δάσκαλο», όπως έκανα πάντα με τον Τέτση και τον Μόραλη. 

Μπορεί ο Μαραθώνιος να κράτησε μονάχα μερικές ώρες, όμως η καλή επίγευσή του διαρκεί πολύ. Υπάρχει ένας λόγος γι’ αυτό.