Πολιτισμός

«Με κατηγορούν συχνά ότι τα έργα μου είναι ευχάριστα. Μου αρέσει αυτό ξέρετε… Ο λόγος που ζωγραφίζω είναι να προξενώ ευχαρίστηση στον εαυτό μου και στους άλλους. Αρα δικαιωμένος νιώθω με την κριτική αυτή». Ο Αλέκος Φασιανός κάθεται σε μια γωνιά της γκαλερί «Ιριδα» στο Παγκράτι και παρακολουθεί το στήσιμο της έκθεσής του με τίτλο «μικρά, petit format, μικρά, petit format…» που άνοιξε την περασμένη Πέμπτη το βράδυ.

Χωράνε δύο χιλιάδες χρόνια Ιστορίας μέσα σε λίγα τετραγωνικά; Σίγουρα όχι. Χωρά, όμως, μια αποστολή εθνικού χαρακτήρα. Το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, που ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και πρωτοστεγάστηκε σ’ ένα δωμάτιο δίπλα στη Συναγωγή της οδού Μελιδώνη, είχε έναν σημαντικό ρόλο. 

Η δράση της «Ελπίδας», του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο, ξεκινά το 1990. Μέσα σε αυτά τα 28 χρόνια έχουν γίνει κυριολεκτικά θαύματα. Εχουν σωθεί παιδικές ζωές με θεραπείες που παλαιότερα γίνονταν μόνον στο εξωτερικό, ενώ τώρα πραγματοποιούνται στην πατρίδα μας. 

Φέτος το καλοκαίρι, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή διοργανώνει στην Ανδρο ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον ιδιαίτερα σημαντικό ζωγράφο. Είναι ένας φόρος τιμής με δεκάδες έργα που ιχνηλατούν την πορεία του, φωτίζουν κεφάλαια που είχαμε ξεχάσει και κυρίως μαρτυρούν τη δεινότητά του στο σχέδιο και στο χρώμα.

Συνάντησα την Ισραηλινή σκηνοθέτιδα Γιάελ Πέρλοβ στον τελευταίο όροφο του αθηναϊκού της ξενοδοχείου, την ώρα που έδυε ο ήλιος πάνω από τις πολυκατοικίες. Ηρθε στην Αθήνα για ολιγοήμερες διακοπές και ήταν εντυπωσιασμένη από τη ζωντάνια της ελληνικής πρωτεύουσας. 

«Εχουμε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Σας περιμένω». Η Μαρίνα Καρέλλα δέχθηκε ευγενώς να με δει από κοντά. Η διεύθυνσή της μου έκανε εντύπωση. 

Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών μετρά 137 χρόνια ζωής και δράσης, με έργο ευεργετικό για τον τόπο μας. Ιδρυθείσα το 1881, είναι μια φιλόξενη βάση για μελέτη και έρευνα στην Ελλάδα.

 Ο επιχειρηματίας Γιώργος Στεφανίδης, εραστής της φωτογραφίας, έσκυψε πάνω από τα σκαριά με στοργή στρέφοντας τον φακό του στις θαλασσοδαρμένες λαμαρίνες και τις πλώρες των ξύλινων καϊκιών. 

Εχω στο σπίτι μου μια λιθογραφία του Χάρη Λάμπερτ. Η παρουσία της είναι τρομερά ιαματική. Ενα τόσο δα κομμάτι χαρτί, που μου φτιάχνει το κέφι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Αρκεί ένα βλέμμα στον νέγρο που πίνει ποτά σε κάποιο μπαρ της Τζαμάικα και αμέσως η ζωή γίνεται πιο όμορφη.

Οταν κλείδωσε η επίσκεψη του Καρόλου και της Καμίλα στην Ελλάδα, οι πρεσβευτικές υπηρεσίες στην Αθήνα πήραν φωτιά. Επρεπε να ετοιμάσουν έναν μακρύ, εξαντλητικό κατάλογο πιθανών σημείων στην πρωτεύουσα αλλά και στην Κρήτη, ώστε ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου να μπορεί να επιλέξει τι και ποιους θα ήθελε να δει, πέραν βεβαίως των επίσημων επαφών του με την πολιτική και την πολιτειακή ηγεσία.

Στους αρχαίους χρόνους, η Ευκράντη ήταν η Νηρηίδα που προστάτευε τους ναυτικούς και την καλή ψαριά. Τα «Ναυτικά Χρονικά», η μακρόβια έκδοση που αφορά τα ναυτιλιακά μας πεπραγμένα, έδωσε αυτό το όνομα στα βραβεία που θεσμοθέτησε το 2008 για να τιμήσει εξέχουσες προσωπικότητες που διακρίθηκαν σε αυτό το δύσκολο και απαιτητικό πεδίο. 

Πρέπει να είναι η πιο συγκινητική ιστορία που έχω ακούσει όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος. Μου τη διηγήθηκε ο ίδιος ο Λεωνίδας Καβάκος. Πριν από ένα μικρό χρονικό διάστημα, ο κορυφαίος μουσικός έτυχε να επισκεφθεί συγκυριακά τη μονάδα εντατικής θεραπείας των νεογνών στο Νοσοκομείο Παίδων.