Πολιτισμός

Το θυμάμαι καλά το ατελιέ του Γιάννη Μόραλη στην Αίγινα. Εκεί έδωσε στην «Κ» την τελευταία συνέντευξη προτού φύγει από τη ζωή το 2008 και γίνει άγγελος σαν και αυτούς των έργων του, όπως μου έλεγε τότε.

Το πλοιάριο που έκανε το δρομολόγιο Μυτιλήνη – Αϊβαλί ήταν γεμάτο. Τουρίστες, Τούρκοι που επέστρεφαν από εκδρομή στην Ελλάδα και Μυτιληνιοί που πήγαιναν να δουν την παλιά τους πατρίδα.

Την ιστορία τη γράφουν στην Ελλάδα οι παρέες. Τη διαφυλάσσουν κιόλας. Μια τέτοια «συμμαχία» φίλων, ανθρώπων του πνεύματος και των τεχνών ίδρυσε τη μη κερδοσκοπική, πολιτιστική εταιρεία «Αρχιπέλαγος».

Τα τελευταία χρόνια είμαστε παθητικοί θεατές σε ένα άχαρο έργο.

Σε μια λαμπρή ελληνοαμερικανική γιορτή εξελίχθηκε η εκδήλωση του Propeller Club του Πειραιά

Οι Ελληνίδες ζωγράφοι και γλύπτριες του παρελθόντος, παρά το αξιόλογο έργο τους, παλεύουν συχνά με τη λήθη ή την αφάνεια.

Αν με ρωτούσε κανείς πού θα ήθελα να πάω διακοπές φέτος, θα του απαντούσα ασμένως: «Στις υδατογραφίες του Τζέιμς Φουτ».

Το Σάββατο που μας έρχεται ετοιμάζεται μια πραγματική γιορτή για τα εγκαίνια του μουσείου…

Πριν από λίγους μήνες, χτύπησε ένα πρωί το τηλέφωνο του Δήμου Σαντορίνης.

Hταν ένας άνθρωπος τόσο γενναίος που στα πρώτα βήματα της ΕΛΠΙΔΑΣ έμπαινε μαζί με τους γιατρούς στα χειρουργεία των καρκινοπαθών παιδιών.

Λίγα μέρη στην Ελλάδα έχουν διατηρήσει τον απόηχο της μεσαιωνικής τους ιστορίας, όπως η Χίος.

Αμαρτία ομολογημένη: η στήλη έχει τεράστια αδυναμία στα Κύθηρα.