Πολιτισμός

Ακούγοντας τα επιτεύγματά του σίγουρα τον θαυμάζεις, και από την άλλη τον λες και παλαβό. Oμως ο υπεραθλητής Μάριος Γιαννάκου έχει αυτό το είδος τρέλας που αφενός συμβαδίζει με τη νιότη και αφετέρου μπαίνει στην υπηρεσία της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για έναν ιερό σκοπό…

«Καθώς ένα κουμπί άμα φαγώνεται η κλωστή του κρέμεται και πέφτει, η αντοχή κρατά όσο το ρούχο είναι καινούργιο, μέχρι να παλιώσει.

«Οταν κάνεις μια ευχή, ελπίζεις. Και όσο ελπίζεις, παλεύεις». Ολόκληρη φιλοσοφία συμπυκνώνεται σε δυο μόνο φράσεις για το πόσο ευεργετική, ακόμα και σωτήρια, μπορεί να αποδειχθεί η εκπλήρωση ενός ονείρου για παιδιά και εφήβους με σοβαρή πάθηση.

Η γνωριμία μου με τον ζωγράφο Τζέιμς Φουτ το καλοκαίρι του 2018 στο Κυπαρίσσι Λακωνίας ξεκίνησε ανορθόδοξα, βρεθήκαμε στο όριο του καβγά: ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε αυτό το μαγικό μέρος, από τα αγαπημένα της Νταϊάνα και του Ντόντι, ισχυρίζονται οι ντόπιοι.

Θα μπορούσε να είναι μια εγκατάσταση arte povera, φτιαγμένη από τον Γιάννη Κουνέλλη. Οταν η Αγγελική Γιαννακίδου, ιδρύτρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, που είναι τα αυτιά, τα μάτια και η καρδιά της στήλης στον Εβρο, μου έστειλε τις φωτογραφίες, λογικό ήταν ότι είναι εικαστική εγκατάσταση.

Στον εορτασμό των 200 χρόνων συνειδητοποιήσαμε ότι από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής του 1821, αυτή που παραμένει αταλάντευτα στο πλάι μας, εγγύτερα στην ψυχή μας, είναι η Γαλλία.

Ηταν από τους ανθρώπους που ήξερε να συνεχίζει την παράδοση της ευποιίας, την αγάπη για τον τόπο του και να έχει ανοιχτούς ορίζοντες.

Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Αλεξάντερ Πέιν, που ορκίστηκε προσφάτως Ελληνας πολίτης στο προξενείο της Βοστώνης, δεν ανήκει στην κατηγορία των τιμητικών πολιτογραφήσεων.

Θα μπορούσε να το έχει σκηνοθετήσει και ο ίδιος από εκεί ψηλά, ίσως διότι θα του άρεσε η απόκοσμη ησυχία του χιονιού, μια Αθήνα που έγινε ξαφνικά «αγγελοπουλικό τοπίο».

Τα μουσεία μας είναι από τα πιο φιλόξενα μέρη για τα παιδιά. Για τους ηλικιωμένους, όμως, δεν υπάρχει η έγνοια ώστε η επίσκεψη κατά μόνας ή κατά ομάδες να είναι εξίσου ψυχαγωγική και αξέχαστη.

Στο Λονδίνο, οι ειδικές αυτές επιγραφές ονομάζονται blue plaques και θυμίζουν στους ντόπιους και στους επισκέπτες της πόλης σε ποιους δρόμους γεννήθηκαν, έζησαν, έδρασαν ή πέθαναν αξιομνημόνευτες προσωπικότητες.

Καμιά φορά μοιάζει λες η Ιμβρος και η Τένεδος να παραμένουν στη σκιά της Ιστορίας, δηλαδή των τεράστιων ξεριζωμών στη Μικρά Ασία και την Πόλη, που αλλάξαν για πάντα το πρόσωπο του ελληνισμού.