Πολιτισμός

Οπως οι κάτοικοι του Καστελλόριζου, έτσι και εκείνοι του Εβρου αισθάνονται «ορατοί» σε εμάς τους υπόλοιπους μόνον όταν υπάρχει κάποια κρίση.

Η κομψή εμφάνισή της είχε κάτι από την παλαιάς κοπής χιώτικη αρχοντιά: αυτήν τη φυσική ευγένεια σφυρηλατημένη στο μέτρο και σε αρετές που κατακτήθηκαν από γενιές Χιωτών καραβοκυραίων, διότι δάμασαν τη θάλασσα και καταξιώθηκαν στον σκληρό διαπραγματευτικό στίβο της ναυτιλίας στο Σίτι.

Η αλληλουχία είναι απλούστατη: όταν εύχεσαι, ελπίζεις. Και όταν ελπίζεις, παλεύεις. Αυτό είναι το σύνθημα του Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή).

Ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα εκθέματα που θα δούμε στο Πολυκεντρικό Μουσείο Αιγών δεν θα είναι μόνο τα αρχιτεκτονικά θραύσματα από το ανάκτορο, ο «Παρθενών» της Μακεδονίας, ή τα περίφημα γλυπτά της αυλής του Φιλίππου.

Θα αδικούσε κάποιος τον Ιωνα Δραγούμη αν έλεγε πως ακόμα και η μνήμη του επισκιάζεται από την επιθανάτια λάμψη του Βενιζέλου;

Τι μπορεί να αρδεύσει το πνεύμα του πατριωτισμού στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε; Η προφανής απάντηση είναι να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των ιστορικών μας επιτευγμάτων και κυρίως των προσωπικοτήτων εκείνων που με τη θυσία τους ενσάρκωσαν τις εθνικές αξίες. Ενας από αυτούς ήταν και ο Παύλος Μελάς, που έχασε τη ζωή του πολεμώντας για […]

Ο Αλέκος Φασιανός δεν ήταν ένας ζωγράφος που έκανε απλώς καριέρα στο Παρίσι. Ηταν ενεργώς συμμετέχων στη διαμόρφωση του πνεύματος μιας ολόκληρης εποχής και η παρουσία του στη Γαλλία είχε χαρακτήρα συνοδοιπορίας με πολλές σπουδαίες προσωπικότητες.

Οταν φθινοπωριάζει, σκέφτομαι τα μικρά νησιά του Αιγαίου.

Η ελληνική περιφέρεια διαθέτει τεράστιες δημιουργικές δυνάμεις.

«Το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων και πρέπει να σας πω ότι σπανίως τα διάβασα λάθος», συνήθιζε να λέει ο Μοχάμεντ Αλι (1769-1849), ο ιδρυτής της τελευταίας βασιλικής δυναστείας της Αιγύπτου, που γεννήθηκε στην Καβάλα.

Κάθε τόπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να προφυλάσσει τη μνήμη των πιο εκλεκτών μορφών που έτυχε να γεννηθούν στα χώματά του.

Η παιδική χαρά του Ζαππείου πρωτολειτούργησε το 2005 με μεγάλο κόστος κατασκευής και φιλοδοξίες. Το 2014 έκλεισε οριστικά καθώς είχε απαξιωθεί από την έλλειψη φύλαξης, τους βανδαλισμούς και τις φθορές.