Πολιτισμός

Παρά τα 70 του χρόνια, είναι σβέλτος και όταν σκαρφαλώνει τα καλντερίμια της Σικίνου, τον κυνηγάς για τον φθάσεις. Τον αγαπούν όλοι, ντόπιοι και έποικοι, γιατί τους έχει χτίσει ή αναπαλαιώσει τα σπίτια, αλλά και τα φροντίζει τον χειμώνα λες και είναι δικά του. Ο Μάρκος Ζαγοραίος είναι ο παραδοσιακός κτίστης του νησιού.

Η μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί προκάλεσε θλίψη σε ολόκληρο τον ελληνισμό, μα κυρίως μια αίσθηση εγκλωβισμού. Θυμώνουμε, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι; Πάντα υπάρχουν τρόποι θετικής αντίδρασης. Και ένας από αυτούς είναι να στηρίξουμε ενεργά την κοινότητα των Ρωμιών της Πόλης, που έχουν το θάρρος και το πείσμα να κρατούν ψηλά τη σημαία του ελληνισμού σε τόσο αντίξοες συνθήκες.

Η κυρία Τεπενδρή, στη διάρκεια της καραντίνας, θυμήθηκε όλες τις παλιές συνήθειές της και νοστάλγησε την τρυφηλή ζωή.

«Σου έχω ένα ωραίο θέμα από την Τζια», μου μήνυσε ο καλός φίλος της στήλης Βύρων Ρηγινός. O αδελφός του, Νίκος, έχει ένα από τα εκπληκτικότερα καΐκια στο Αιγαίο, τη «Φανερωμένη», και γνωρίζουν και οι δύο από πρώτο χέρι το πάθος μου για τα σκαριά.

Σε ένα ταξίδι στον απομακρυσμένο Λια της Ηπείρου, μαζί με τον Ελληνοαμερικανό Νίκολας Γκέιτζ, δημοσιογράφο και συγγραφέα της «Ελένης», βρεθήκαμε σκαρφαλωμένοι σε ένα βουνό, μια ανάσα από την Αλβανία. Σε αυτό το σημείο, στην άλλη μεριά των συνόρων, βρίσκεται το χωριό της Ρίτα Γουίλσον, της γυναίκας του Τομ Χανκς, που μεγάλωσε με μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Πομάκο, στις ΗΠΑ.

Είναι σαφές ότι ένας νέος άνεμος φυσά στο Προεδρικό Μέγαρο, όπως φάνηκε και στη δεξίωση για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έγινε την Παρασκευή. Δεν πνέει σαρωτικά, αλλά σίγουρα ανανεώνει την ατμόσφαιρα.

«Ο νικητής είναι ένας ονειροπόλος που δεν τα βάζει ποτέ κάτω» έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα. Oταν μια ομάδα γυναικών με προεξάρχουσα τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη αποφάσισε το 1990 να δημιουργήσει στη χώρα μας μια νοσηλευτική δομή, αφιερωμένη στην ίαση των παιδιών που έπασχαν από καρκίνο, λίγοι συνειδητοποίησαν το βεληνεκές του οράματος αυτού. Και όμως, μέσα σε αυτά τα 30 χρόνια πάνω από χίλια Ελληνόπουλα κέρδισαν τη μάχη της ζωής και αυτό είναι ένα σπουδαίο και απόλυτα μετρήσιμο έργο προσφοράς στην πατρίδα. 

Ηταν η πρώτη μεγάλη συνάντηση του κόσμου της ναυτιλίας μετά την παύση της καραντίνας. Την Τετάρτη το βράδυ απονεμήθηκαν με λαμπρότητα τα 12α βραβεία Ευκράντη, θεσμός που δημιουργήθηκε από τα «Ναυτικά Χρονικά» του δραστήριου Ηλία Μπίσια και υποστηρίζεται με συνέπεια από το Ιδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη. 

«Αγιε μου Νικόλαε, Αγιε Περαματάρη, που ’σαι στου Αμμουδιού τη μύτη, τσι σκούνες μας να ευλογάς, άρχοντα και προφήτη» έλεγαν οι παλαιοί Σαντορινιοί ναυτικοί για το μικρό εκκλησάκι του θαλασσινού αγίου, που βρίσκεται σε μια μικρή ηφαιστειογενή νησίδα έξω από την Οία.

«Σου έχουμε διοργανώσει ιδιαίτερη υποδοχή, θα δεις», μου έλεγαν οι φίλοι από την αγαπημένη μου Σίκινο πριν πάρω το πλοίο από Σαντορίνη για να περάσω μερικές ημέρες κοντά τους. 

Οσοι τους γνωρίζουν από κοντά, τους αποκαλούν χαϊδευτικά «Tα Καλογεράκια». Ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης είναι μία από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις του ελληνικού πενταγράμμου.

Είναι φορές που η επαφή με μια κυψέλη παιδείας και πολιτισμού, όπως είναι το Καλογεροπούλειο Ιδρυμα στην Κόρινθο, μπορεί να σε γεμίσει σκέψεις για το πώς μπορούν η θέληση και η σωστή οργάνωση να φέρουν καρπούς.