Πολιτισμός

«Μωρέ, πού μας ανακαλύψατε εδώ, στην άκρη του κόσμου; Οποιος δεν έχει συγγενείς στο νησί, σπάνια έρχεται από μόνος του». Ενας συμπαθέστατος κύριος με τον σκύλο του, που σήκωνε τον κόσμο από το γάβγισμα, βγήκε στο μικρό του περιβόλι για να μας δώσει οδηγίες.

Ενα μετακινούμενο κοινό των γκαλερί ανακαλύπτει και πάλι τις εκθέσεις που έχουν ανοίξει στην Αθήνα. Κάποιες είναι καινούργιες, κάποιες πιάνουν το νήμα από τον Μάρτιο, αλλά όλες επιθυμούν να συγκινήσουν το κοινό, που σταδιακά, και με όλα τα μέσα προφύλαξης, επιστρέφει στις αίθουσες τέχνης. 

Με ξεχωριστό τρόπο θα γιορταστεί εφέτος η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής στη Θεσσαλονίκη. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, η Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, η Φιλαρμονική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης και η ΜOYSA – Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης συμμετέχουν σε μια κοινή καλλιτεχνική δράση, με πρωτοβουλία της Διεύθυνσης Πολιτισμού – Τουρισμού του δήμου. 

Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου μια νέα σειρά γραμματοσήμων αναρωτιέμαι πόσοι φιλοτελιστές έχουν απομείνει ή έστω αν υπάρχουν νέοι που αγαπούν το γραμματόσημο. 

Γκαλερί και μουσεία προσπαθούν να ξεπεράσουν το μούδιασμα που έφερε η ακινησία του Μαρτίου και του Απριλίου. Οι κανόνες ασφαλούς λειτουργίας αναπροσαρμόζονται και τα καλοκαιρινά τους σχέδια τροποποιούνται. Μέσα σε αυτό το κλίμα ρευστότητας, η αίθουσα τέχνης Citronne, στον Πόρο, θα πραγματοποιήσει το ανακοινωμένο από καιρό θερινό της πρόγραμμα με τις δίδυμες εκθέσεις. 

Υπάρχουν μάχες όπου δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, ό,τι και αν συμβεί. Οπως ο αγώνας που δίνουν εδώ και πολλά χρόνια η διοίκηση, οι γιατροί, οι νοσηλευτές και όλο το προσωπικό της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ». 

H ζωή –και η καραντίνα– τα φέρνουν περίεργα καμιά φορά. Η Βελγίδα ελληνίστρια Γκόντα φαν Στιν διαδέχθηκε τον Ρόντρικ Μπίτον στην Εδρα Κοραή στο Κινγκς Κόλετζ, ένα από τα πιο ιστορικά «προπύργια» των ελληνικών σπουδών στην Ευρώπη.

Ο Νίκος Λιάρος είναι αρχαιολόγος, κεραμίστας και επιμελητής στο Κέντρο Μελέτης Νεότερης Κεραμικής. Του ζήτησα να γράψει δυο λόγια για έναν σπουδαίο άνθρωπο, που έφυγε τόσο αθόρυβα όσο έζησε. 

Ο Μιχάλης Σαμόλης είναι από τους πιο αγαπημένους φίλους της στήλης. Τον γνώρισα το 2017 στους «Διαλόγους» του Ιδρύματος Νιάρχου, όπου, ως ομιλητής, εκπροσώπησε τους αστέγους. 

Με την πανδημία έπεσε στους ώμους των δημοσιογράφων ένα σοβαρό καθήκον. Κλήθηκαν να «μεταγλωττίσουν» την εξειδικευμένη ιατρική ορολογία για το μέσο αναγνωστικό κοινό. Η εκλαΐκευση ήταν πάντοτε το ζητούμενο, αλλά εδώ έφθασε να είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Με φώναζε «Margot», με τη γνωστή βραχνάδα στη φωνή του, και εγώ πάντοτε τον αποκαλούσα με σεβασμό «Maitre». Οι συζητήσεις μας ξεκινούσαν στα ελληνικά, για να τις μπολιάσει με γαλλικές φράσεις, αραβικές λέξεις που θυμόταν από το πατρογονικό Κάιρο και αγγλικούς ιδιωματισμούς. 

Ηταν ακριβώς πριν από έναν χρόνο στη Δήλο. Θυμάμαι τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο να υποδέχεται στο ιερό νησί μία σειρά από ξένες προσωπικότητες από διάφορα μέρη της Γης που ήρθαν για την καταπληκτική έκθεση του γλύπτη σερ Αντονι Γκόρμλεϊ.