Πολιτισμός

Τι μπορεί να κάνει τους κατοίκους ενός μικρού χωριού της Μάνης να κρύψουν κατατρεγμένους Εβραίους με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής; Πριν από λίγες ημέρες, το Σωματείο «Ομοιοι της Μάνης» έφερε ξανά στο προσκήνιο μια συγκινητική ιστορία που διαδραματίστηκε πριν από 75 χρόνια στο χωριό Κότρωνας.

Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, στην Ευρώπη καθυστέρησε αρκετά η σύζευξη ανάμεσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα που διακρίνονται στην επιστημονική έρευνα και στο επιχειρείν. 

Ορισμένες φορές η αγαθή τύχη φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε να γνωρίσεις έναν νέο τόπο μέσα από το βλέμμα και την ψυχή των ανθρώπων που τον αγαπούν. 

«Ποτέ, μα ποτέ, δεν στενοχωριέμαι όταν αποχωρίζομαι κάτι. Εκτός και αν είναι ζωντανό. Χαίρομαι ιδιαίτερα που όλα αυτά τα αντικείμενα, τα οποία συγκέντρωσε με υπομονή ο πατέρας μου, βρήκαν εδώ ιδανική στέγη για να “συνομιλούν” με τα  νέα παιδιά». Αυτά μου έλεγε η Ελένη Μαρτίνου, συγκινημένη, μπροστά στις κομψές προθήκες όπου είχαν τοποθετηθεί εκατοντάδες από τις συνολικά 855 αρχαιότητες, τις οποίες δώρισε στο Μουσείο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ.

Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στις ξένες πρωτεύουσες: εκτός από το σταθερό γεωγραφικό τους σημείο, χώροι τέχνης βρίσκουν αλλού προσωρινές φιλόξενες «φωλιές». 

Το μικρό στενό όπου βρίσκεται η είσοδος του Μπενάκη Πειραιώς είναι συνήθως ήσυχο όλες τις ώρες της ημέρας. Ομως, την προηγούμενη Δευτέρα το απόγευμα που θα παρουσιαζόταν το βιβλίο «Τελευταία μπλόφα» της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτώριας Δενδρινού, ένα μουσικό σχήμα κάποιου γειτονικού κέντρου διασκεδάσεως έκανε πρόβα.

Το Ιδρυμα «Σύλβια Ιωάννου» κλείνει φέτος δέκα ολόκληρα χρόνια ζωής, μέσα στα οποία είχε αξιοζήλευτα πεπραγμένα. Εχει δώσει 28 υποτροφίες για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές σε Ελληνες και Κυπρίους φοιτητές, έχει διοργανώσει διεθνή επιστημονικά συνέδρια και έχει αξιοζήλευτες εκδόσεις.

Δεν είναι μόνον η χιλιομετρική απόσταση που χωρίζει την πρωτεύουσα από τον Εβρο. Πολύ συχνά οι κάτοικοι των ακριτικών κοινοτήτων θεωρούν, δικαίως, πως ζουν στην αφάνεια και ότι σπάνια υπάρχουν ευήκοα ώτα για τα προβλήματά τους. 

Την περασμένη εβδομάδα εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς μια σπουδαία έκθεση του φωτογράφου Βασίλη Βρεττού με τίτλο «23.07.2018». Μόνιμος κάτοικος του Ματιού τα τελευταία χρόνια, ενός τόπου που γνωρίζει από παιδί, δεν βρισκόταν εκεί την αποφράδα ημέρα.«Οι άνθρωποι που έζησαν την τραγωδία δεν θα την ξεχάσουν ποτέ. Και εμείς, όμως, πρέπει να είμαστε συμπαραστάτες τους στη μνήμη», αναφέρει.

Ερωτεύεσαι τη φωτογραφική μηχανή εξ απαλών ονύχων. Ετσι, όταν ο πρίγκιπας Νικόλαος πρωτοκράτησε στα χέρια του μια Olympus που του είχε κάνει δώρο η μητέρα του όταν ήταν ακόμα παιδί, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μερικές δεκαετίες αργότερα θα έκανε το εκθεσιακό του ντεμπούτο στην Ελλάδα, με μια ατομική φωτογραφίας στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης.

Είχα την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά: Οταν έβαζε κάτι στο μυαλό του, δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει πραγματικότητα. Διέθετε άφθονο πείσμα, μεθοδικότητα και υπομονή. Επίσης, είχε την ακλόνητη πεποίθηση πως μια υψηλή δημόσια θέση σημαίνει –πρώτα από όλα– προσωπική ευθύνη, εντιμότητα και αποτελεσματικότητα. Ο Γρηγόρης Σκαλκέας (1928-2018) κατάφερε να προσφέρει στην πατρίδα όσο λίγοι. 

«Οσο μπορούμε να βοηθάμε εκεί όπου η πατρίδα μας χρειάζεται. Οποιος δεν έχει τίποτα, δεν θα δίνει τίποτα, όποιος έχει λίγα θα δίνει λίγα και όποιος έχει πολλά, θα δίνει πολλά» είχε πει ο Πάνος Λασκαρίδης ευχαριστώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο το καλοκαίρι στην τελετή παρασημοφόρησής του με το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής.