Πολιτισμός

Σαν σήμερα, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1919, κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της «Κ». Αν η έκδοση είχε ξεκινήσει μερικούς μήνες νωρίτερα, σίγουρα θα είχε άρθρα για τη γοητευτική ιστορία που ακολουθεί. Την έμαθα πρόσφατα και εγώ χάρις στο περιεχόμενο ενός ταχυδρομικού φακέλου, που έφτασε στο γραφείο μου. Είχε φωτογραφίες, έγγραφα  και τεκμήρια για ένα άγνωστο περιστατικό ελληνικού ναυτικού ηρωισμού που συνέβη τον Μάιο εκείνης της χρονιάς.

Ο ύστατος αποχαιρετισμός πρέπει να ταιριάζει στην προσωπικότητα του ανθρώπου που κάνει το τελευταίο του ταξίδι. Στην περίπτωση της Μαριάννας Βερέμη, που κηδεύτηκε την Πέμπτη στο Α΄ Νεκροταφείο, το αντίο από την οικογένεια και τους αγαπημένους της ήταν βαθύτατα συγκινητικό και σεμνό. Χαμηλόφωνο και ουσιαστικό. 

Για τους Αθηναίους της δικής μου γενιάς, τα κοντινά παραλιακά θέρετρα της Αττικής ήταν μια απέραντη παιδική χαρά. Εκεί περάσαμε τα πρώτα μας καλοκαίρια, μάθαμε κολύμπι και ποδήλατο (χωρίς βοηθητικές ρόδες), καταβροχθίσαμε παγωτά και ποπ κορν στα υπαίθρια σινεμά, ερωτευθήκαμε. 

O Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος απένειμε το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής στον ομότιμο καθηγητή Νεοελληνικής και Βυζαντινής Ιστορίας σε ειδική τελετή, στην οποία παρέστη η πρέσβειρα του Ηνωμένου Βασιλείου, Κέιτ Σμιθ.

«Οταν ανεβαίνω στη σκηνή, ο σκοπός μου δεν είναι να επιδείξω τις φωνητικές μου ικανότητες. Αντιθέτως, αυτό που θέλω είναι να δώσω λίγη χαρά και ευτυχία σε όσους με ακούν. Είμαι πεπεισμένος ότι για να μπορείς να τραγουδήσεις καλά πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σου και να έχεις πάθος για την ίδια τη ζωή». Να μία από τις φράσεις του Αντρέα Μποτσέλι που δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί το μοναδικό δώρο που του δόθηκε.

Τα 24 χρόνια παρουσίας εορτάζει αυτό το φθινόπωρο η Art Athina, με μόνιμη πια επιστροφή στο κέντρο της πόλης. Η φουάρ τέχνης της πρωτεύουσας φιλοξενείτο για πολλά χρόνια στο γήπεδο τάε κβον ντο του Φαλήρου, ενώ πέρυσι πραγματοποιήθηκε στο Ωδείο Αθηνών. 

Αγνωστος βανδάλισε το γλυπτό του Γιάννη Μόραλη «Χωρίς τίτλο», που είχε τοποθετηθεί κοντά στο σπίτι του καλλιτέχνη στην Αίγινα. Το έργο είχε γίνει δωρεά από την γκαλερίστα Πέγκυ Ζουμπουλάκη στον δήμο του νησιού το 2016. Σε λίγες ημέρες θα γίνονταν τα επίσημα αποκαλυπτήριά του.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η οικογένεια της προγιαγιάς μου είχε τον φούρνο των Φηρών στη Σαντορίνη. Σε αυτόν τον τόπο πέρασε τα παιδικά της χρόνια και η γιαγιά μου, για να μετακομίσει, ως έφηβη, στα Αναφιώτικα της Πλάκας, μια γειτονιά που θα μπορούσε κάλλιστα να βρέχεται από θάλασσα, αν δεν γειτνίαζε με τον Ιερό Βράχο.

Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ περιέγραφε την ομορφιά του κτήματος όπου έζησαν η Μπάρμπαρα και ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας στην Κέρκυρα ως έναν τόπο που έφερνε στο μυαλό εικόνες από το σκηνικό στο «Ονειρο θερινής νυκτός». Ο συγγραφέας ήξερε από πρώτο χέρι τι σήμαινε για τον καλλιτέχνη να φτιάξει ένα σπίτι που θα τον γιάτρευε από το τραυματικό βίωμα της ολικής καταστροφής από πυρκαγιά του πατρογονικού στην Υδρα.

Τη Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου, μια ιδιαίτερη συναυλία διοργανώνεται στο Καλλιμάρμαρο. Το «Ολοι Μαζί Μπορούμε», η πρωτοβουλία του ΣΚΑΪ, μας προσκαλεί να εορτάσουμε τα 55 χρόνια του συνθέτη Χρήστου Νικολόπουλου στο τραγούδι, με τα έσοδα της βραδιάς να διατίθενται –όπως πάντα– σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Θα το περιέγραφε κανείς ως χωριό-φάντασμα. Ενα καταφύγιο στη μέση τού πουθενά. Κοιτάζοντας από τη θάλασσα, δεν θα το έβλεπες με τίποτα. Είναι κρυμμένο μέσα στην άγρια φύση, στην απόληξη από τις πλαγιές του Πάρνωνα, κοντά στο Μυρτώο Πέλαγος. Μια μικρή πινακίδα στην αρχή ενός χωματόδρομου στην καινούργια ασφάλτινη διαδρομή Κυπαρίσσι – Φωκιανό οδηγεί σε αυτόν τον σχεδόν μυστηριώδη τόπο και σε μια ιστορία ξεχασμένη.

Η κατανόηση του τι συμβαίνει αυτή την περίοδο στον Αμαζόνιο και πώς η καταστροφή των «πνευμόνων» της υδρογείου θα μπορούσε να επηρεάσει τη ζωή μας, στηρίζεται σε μια απλή αρχή: την αποδοχή εκ μέρους μας πως η ύπαρξη στη Γη δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με την παρουσία των ανθρώπων