ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

Οταν είμαι σε περιοδεία η καθημερινότητά μου διαφέρει, γίνεται συναρπαστικά ξενέρωτη. Ξεκινάω τη μέρα μου πάντα με ένα «γερό πρωινό» σε ένα από τα ξενοδοχεία όπου διαμένουμε. Πηγαίνω συνήθως κοντά στη λήξη του ώστε να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Φτιάχνω γρήγορα τα πράγματά μου κι έτοιμος για την επόμενη στάση…

Χτυπάει το ξυπνητήρι. Το κλείνω και κλέβω λίγο ύπνο ακόμη. Καφές (δυστυχώς υποκατάστατο), καθόλου πρωινό, ούτε γυμναστική. Αυτά είναι για τους κανονικούς ανθρώπους. Λίγες κουβέντες με τον Γεράσιμο. Αλλωστε αυτός δεν μιλάει πολύ. Πάντα εγώ μιλάω. Με κοιτάζει τόση ώρα βλοσυρά γιατί τον έβαλα να κόψει τον καφέ, για τις αϋπνίες.

Ξυπνάω υπό τον ήχο ενός ξυπνητηριού ή κάποιου τηλεφώνου που συνήθως χτυπάει και καταλήγει να εκτελεί και χρέη ξυπνητηριού. Οταν φυσικά δεν έχουν τα παιδιά σχολείο, διότι στην περίπτωση αυτή σηκωνόμαστε όλοι στις 07.00. 

Το πρωινό μου ξύπνημα είναι γύρω στις 10. Είναι η ώρα που ανοίγει το μάτι μου και πετάγομαι από το κρεβάτι. Αν έχω ξενυχτήσει πάλι 10 ξυπνάω, αλλά δεν πετάγομαι από το κρεβάτι, σέρνομαι από το κρεβάτι.

Ξυπνάω με ξυπνητήρι. Για να είμαι ειλικρινής, για μένα δυστυχώς δεν είναι φυσιολογικές ώρες αυτές. Αν και θα ήθελα να γίνουν κάποια στιγμή… Είμαι μάλλον βραδινός τύπος, που λένε, οπότε αυτή η ώρα με δυσκολεύει όπως και τότε στο σχολείο.

Το ξυπνητήρι χτυπάει, πετάγομαι από το κρεβάτι και τρέχω στο μπάνιο για ντους (για ν’ ανοίξουν τα μάτια μου), αφού στις 08.30 ακριβώς ξεκινάει το online μάθημά μου Xing Yi Quan (κινεζική εσωτερική πολεμική τέχνη), που κάνω μαζί και με άλλους εξήντα ανθρώπους απ’ όλα τα μέρη της γης, υπό τις οδηγίες του Ιβάν, του αγαπημένου μου Μaster, που ζει στη Ρωσία! 

Αθήνα, Μετς. Ξυπνάω. Βάζω ζεστό καφέ στο φλιτζάνι μου, η μυρωδιά του με ξεσηκώνει. Ανοίγω τα παράθυρα. Ανάβω τον θερμοσίφωνα. Μπαίνω στο Spotify και βάζω μουσική. Εχω συγκεκριμένη λίστα για τα πρωινά. Τσεκάρω τα σόσιαλ μίντια. Αλλη μια μέρα ξεκινάει.

«Ξαπλωμένος ανάσκελα, στο κρεβάτι μου, κάνω την αυτοκριτική μου. Προσπαθώ να είμαι δίκαιος – άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε όχι».

Ξυπνάω, συνήθως χωρίς ξυπνητήρι. Μηχανικά ανοίγω τα παντζούρια. Περπατώ ξυπόλυτος. Τον χειμώνα, είτε στις μύτες είτε στις φτέρνες. Να μην παγώνει όλο το πέλμα. Το καλοκαίρι «γεμάτα», με όλη την πατούσα. Να δροσίζεται. Βάζω καφέ (χειμώνα – καλοκαίρι). Κάθομαι στον καναπέ για τις πρώτες δυο γουλιές. Στο πλάι έχω τα ρούχα για το τρέξιμο, επιλεγμένα από το προηγούμενο βράδυ. Τα φοράω, βάζω ακουστικά και βουρ

Ξυπνάω και συνειδητοποιώ πως η μπέμπα δίπλα μου έχει απλώσει το πόδι της και με την πατούσα της μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Την ίδια στιγμή μου έρχεται και μια μυρωδιά που… ας πούμε απλώς ότι δεν ευωδιάζει.

Συνήθως ξυπνάω αργά. Μπορεί και πιο αργά από αυτή την ώρα. Σήμερα ξύπνησα στις 13.00. Κανονικά παίρνω πρωινό και πίνω καφέ κι αμέσως ανοίγω το λάπτοπ και το κινητό, για να τσεκάρω τα μηνύματα και τα σόσιαλ μίντια. Να δω τι έχασα όσο κοιμόμουν. Σήμερα θα έφτιαχνα σκραμπλντ εγκζ με αβοκάντο αλλά πρέπει να ετοιμάσω τούτο εδώ το κείμενο.

«Μου λείπει να πάω για ένα ποτό μετά το γραφείο. Στα μαγαζιά που είναι στέκια. Εκεί όπου πας και κάποιον βρίσκεις, και το ένα τραπέζι ενώνεται με το άλλο σε μια μεγάλη παρέα».