ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΗ

Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια ξυπνάω κάθε πρωί στις 5 ακριβώς με τη φράση: «Ξύπνα, πήγε μεσημέρι». Αυτός είναι ο ήχος στο ξυπνητήρι μου, αυτά τα λόγια κουδουνίζουν στα αυτιά μου. Είναι τα λόγια του παππού μου του Παντελή.

Ξυπνάω πάντα με το πρώτο φως της μέρας, προσπαθώντας να τοποθετήσω τον εαυτό μου στον χωροχρόνο και να εντοπίσω ποιο σημείο του σώματός μου πονάει. Κάθε μέρα και διαφορετικό. Συνήθως η άμεση θεραπεία είναι ο καφές. Με την πρώτη γουλιά, και αφού ελέγξω τα ψηφιακά αποτυπώματα της νύχτας, αφιερώνω τουλάχιστον μία ώρα στην ανάγνωση κάποιου μυθιστορήματος.

«Δεν πάω με κακές σκέψεις για ύπνο. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν αυτή την ώρα κάποιοι σαν και μένα στο μπαλκόνι τους. Πόσο με παρηγορεί».

«Το γράψιμο για μένα είναι ένα άχθος που πρέπει να ξεφορτώνεται. Μια κατασκευή που πρέπει να ολοκληρώνεται όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και να είναι λειτουργική».

Ξυπνάω. Μέχρι να ζεσταθεί το νερό, βάζω μια ηλεκτρική σκούπα. Ξυπνάω – σώμα και πνεύμα. Βάζω καφέ στην καφετιέρα και στρώνω το κρεβάτι, αφού αερίσω όλο το σπίτι, ανεξάρτητα από τον καιρό.

«Προσπαθώ να ακολουθήσω τις στιγμές και να αφήσω τον εαυτό μου να επηρεαστεί για να συμβούν επί σκηνής αυτά που κρύβει η σελίδα».

«Πόσο γαϊδούρια γινόμαστε οι άνθρωποι μέρα με τη μέρα και πώς συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος, αφήνοντας τη ζωή μας στα χέρια ανθρώπων που δεν κρύβουν τις προθέσεις τους».

Δεν είμαι πρωινός τύπος, το αναβάλλω όσο μπορώ. Το φως απ’ τις γρίλιες κόβει σε φέτες το δωμάτιο, οι ήχοι της μέρας πληθαίνουν κι εγώ στριφογυρίζω καμιά δεκαριά φορές στα σεντόνια, πριν σηκωθώ για τα δέοντα. Τρώω τοστ χαζεύοντας στο κινητό τις πρώτες ειδήσεις, δημόσιες, ιδιωτικές και την ενδιάμεση γκρίζα ζώνη.

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Δεν είναι το δικό μου. Είναι της γυναίκας μου, αλλά το προτιμώ αυτό. Μ’ αρέσει να σηκώνομαι μαζί της, να ξεκινάμε τη μέρα μαζί. Είχα συνηθίσει να ξεκινάει η μέρα νωρίς για περίπου 22 χρόνια, όταν δούλευα στο Θεατρικό Μουσείο. Παρότι είναι, δυστυχώς, κλειστό εδώ και χρόνια, μου άφησε τουλάχιστον μια καλή συνήθεια.

«Παίρνω τηλέφωνο τη Βάλια, τη γυναίκα μου και τα πάντα μου, για ένα ενοχικό «σ’ αγαπάω» που το νιώθω και το εννοώ ακόμα, κι ελπίζω να το πιστεύει».

Ξύπνημα, με το ξυπνητήρι ρυθμισμένο για 7.30, και αίσθηση ότι έχω αργήσει. Δεν σηκώνομαι αμέσως, συνδέομαι λίγο με την πραγματικότητα και αρχίζει το μυαλό τους προγραμματισμούς. Ο πρωινός καφές είναι αφιερωμένος σε αυτό.

«Είμαι μεγάλη… ταινιοφάγος και απολαμβάνω τον καλό κινηματογράφο όσο λίγα πράγματα στη ζωή».